Roja Ala'ya Kurdîstan ê Pîroz be..
"Kes Nebe Kurd dimirin Kurd Jin dibin Jin dibin, Qet Nakeve Ala Kurdan"
17/ 11,Ç.Peşin / 2021
Kurdîstan Ãzãd Mêrdîn
Friday, December 17, 2021
Monday, December 14, 2020
✊Büyük savaşlar büyük riskler almadan kazanılamaz✊
*-»¦«-·´¯`* ❤ Abdullah Öcalan❤ *´¯`·-»¦«-**-»¦«-·´¯`* ❤ 
Dehaq tê.
NEWROZ
---Şehîd Qasim Engîn----
Halkımızın birliği ve özgürlüğümüzün meşalesi olan bu günü, geliştirdiği fedai eylem ve yaktığı üç kibritle Newroz ateşini daha derin anlamlara kavuşturan Çağdaş Kawa Mazlum Doğan şahsında tüm Newroz şehitlerimizi minnetle anıyoruz. Özgürlük uğruna büyük bedeller veren halkımızın şahsında tüm Ortadoğu ve Asya halklarının Newroz Bayramını coşkuyla kutluyoruz.
Newroz, birçok anlamı kendi içinde barındıran bir kavram olarak Ortadoğu halklarının dil ve hafızasında önemli bir yer edinmiştir. Newroz, bir bayram olduğu kadar zulme karşı direniş, halklar arası birlik ve dayanışma, özgürlük ve zafer anlamına gelmektedir. Doğanın ve yaşamın kendini yenilemesi, yeni bir yıla başlangıç, toplumun kış soğuğundan, rehavetinden kurtularak üretime başladığı mevsimin başı demektir.
Baharı müjdeleyen yeni gündür. Newroz, ezilen halkların özgürlüğe kavuşması ve bu özgürlüğü barış ve bayram tadında kutlamasıdır. Halkların, yaşamı kardeşçe paylaşmasıdır. Newroz, her ne kadar tarihte Med ve günümüzde Kürtlerle özdeşleşmişse de kökü neolitiğe kadar giden Ortadoğu halklarının bir direniş çizgisi ve geleneğidir.
Kürt halkı bu direniş ve özgürlük çizgisine öncülük etmiş ve belli tarihsel süreçlerde bunu güncelleştirerek daha fazla pekiştirmiştir. Kürt halkı tarafından bu kadar canlı bir şekilde kutlanmasının nedeni budur. Toplumsal olgular tarihsel gerçekliklerinden kopuk olarak ele alınamazlar.
Toplum geçmişini kültür, gelenek, zihniyet ve maneviyat olarak bugüne taşır ve canlı olarak yaşar. Her bitki kendi kökü üzerinde şekillenir. Toplumsal olgular, tarihsel geçmişlerinin birikimi üzerinde öz ve biçim kazanırlar. Nasıl ki, insan hafızasıyla varsa ve hafızasız bir insan kişilik ve kimliğini kaybetmiş sayılırsa, halkların hafızası da tarihsel kültürlerinden oluşmaktadır ve kültüründen, tarihsel hafızasından koparılmış bir halk kimliğini, zihniyetini ve iradesini kaybetmiş demektir.
Böyle bir halk, egemen ulusların asimilasyon ve beslenme nesnesi olarak tüketilmeye, kölelik statüsünde yaşamaya ve yok olmaya mahkumdur. Tarihsel kültürü ve kökleriyle bağı güçlü olan toplumlar ise sağlıklı ve özgür yaşayan toplumlardır. Geçmiş, bu anlamda olmuş, bitmiş ve geride kalmış bir olgu olarak görülemez. Bu nedenle, “Tarih Şimdidir” diyoruz. Birçok durumda tarihin ve geçmişin günümüz üzerindeki etkisi geçmişin kendisinden daha güçlü olabilmektedir.
Tarihte yaşanan bir kıvılcım bugün için bir yangına dönüşebilir ve egemenlerin saltanatını küle dönüştürebilir. Özgürlükle özdeşleşen tarihsel bir zaferin anısı bir halkı ölüm ve kölelik uykusundan uyandırarak tarihte ender yaşanır bir direnişin öznesi haline getirebilir. İşte, Newroz ve Newroz günleri Kürt halkı için tam da bu anlama gelmektedir. Newroz ateşinin yakılması sadece özgürlüğün müjdesi değildir Tarih ne hep tekerrürden ibarettir, ne de düz bir çizgide ilerler. Tarih, zaman ve mekânın yeniliklerini ekleyerek tekerrür eder. Ne eski tümden yok olur, ne de yeni nevi şahsına münhasır olarak tezahür eder. Eski yeninin içinde, yeni ile birlikte birçok yönüyle öz ve biçim olarak sentezlenir.
İkinci doğa olarak toplumda bu iç içelik ve süreklilik çok daha fazla böyledir. Halkların yarattığı maddi ve manevi kültür kolay kolay yok olmaz ve toplumsal yaşamı belirlemeye, ona yön vermeye devam eder. Tarihsel gelişimi birbiriyle ilişki ve çelişkisi içinde, sürekli bir kavga ve çatışma içinde iki nehrin paralel akışı biçiminde düşünmek gerçekçidir. Bu nehirlerden biri demokratik uygarlığı, ahlaki politik toplumu, kısacası demokratik ve özgür toplumsallığı temsil ederken diğeri de merkezi uygarlığı, devletçi ve iktidarcı sistemi temsil etmektedir. Toplumda direniş ve özgürlük uğrana yaratılan her şey bir kültür olarak sonraki kuşaklara devredilir.
Benzer şekilde devletçi uygarlığın halklar üzerinde uyguladığı her türlü kıyım, zulüm, köleleştirme ve bunun yol ve yöntemleri de kirli bir miras olarak kendinden sonrakiler tarafından sürdürülür. Yaklaşık üç bin yıl öncesine gittiğimizde Ortadoğu halkları üzerinde egemenlik kuran Asur İmparatorluğunun zulüm ve kıyımla eş anlama geldiğini görebiliriz. Öyle ki, Asur devlet yöneticileri insan kellelerinden kuleler inşa etmekle övünür hale gelmişlerdir.
Bu Nemrudî imparatorluk halkların, kabile ve aşiretlerin yaşam mekanlarını işgal etmekte, tüm maddi değerlerine el koymakta, insanları köleleştirmekte ve geriye kalanları katliamdan geçirmede sınır tanımamaktadır. Burada ahlaktan ne kadar uzaklaşıldığını, yozlaşmanın hangi düzeyde yaşandığını görmek mümkündür. Bu gaddarlık ve zulüm en sembolik ve mitolojik ifadesini Dehaq’ta bulmaktadır. Yüzyıllara varan Asur despotizminin soykırım uygulamaları Dehaq zamanında zirvesini yaşamaktadır. Her gün insan beyni ile beslenen bir kralın mitolojik anlatımında ifadeye kavuşan bir insan kırımı, oluk oluk kan akması söz konusudur. Başta Kürt halkı olmak üzere Ortadoğu’da bulunan birçok halk köleleşme veya yok olma tehlikesiyle karşı karşıyadır.
Direnmekten ve direnerek özgürlüğünü elde etmekten başka bir yol ve seçenek bulunmamaktadır. Bazen kötülük, karanlık, zulüm ve adaletsizlik yoğunlaşarak bir kişide, bir güç veya devlette somutluk kazanır. Bunun adı Asur olur, Dehaq olur. Aynı zamanda ve buna karşı aydınlık, özgürlük, kardeşlik ve adalet de yoğunlaşarak bir kişide, bir direnişte, bir sembolde somutluk kazanarak ifadeye kavuşur. Bunun adı Demirci Kawa olur, Med direnişi olur, Newroz ateşi olur. Newroz ateşinin yakılması sadece özgürlüğün müjdesi değildir. Halkların tarih boyunca aydınlık birlikteliği ve kardeşliği, dayanışmayı, eşitliği vb. temsil etmiştir. Ateş, Kürt halkı tarafından hep kutsal olarak görülmüştür. İnsanı insan yapan biraz da ateştir.
Ateş, aydınlatıp ısıttığı kadar insanı doğadan ve her türlü kötülükten korumuştur. Bir beslenme aracı olduğu kadar bir savunma aracı da olmuştur. Zerdüştlüğün mabetlerinde ateş hep yanar, sönmesine izin verilmez. Avesta’da dile gelen kutsal söz ve ocakta, Ateşgahlarda tüten ve Newrozlarda yakılan ateş, Kürt halkının özgürlük bilincini hep diri tutmuştur. Benliğini ve özgürlük iradesini kutsal söz ve kutsal ateşte birleştirmiştir. Kutsal ateşle aydınlanan zihin, hafıza bilinçlidir. Muhafaza eder, geçmişini de geleceğini görür. Kutsal ateşin ışığından mahrum kalan zihin ise unutur, kör olur. Ne geçmişini hatırlar ne de geleceğini görür. Kürdistan’da gelişen
Apocu direniş Kürdistan’ı özgürleştirecek ve Ortadoğu’yu demokratikleştirecektir Kürt halkı Avesta’nın sesini kaybettiğinde, sözün sesini işitmez, duymaz olduğunda, kutsal ateşi söndüğünde sudan kesilen bir ağacın kurumaya başlaması gibi kurumaya başladı. Tıpkı ruhunu yitiren bir beden gibi. Mabetlerindeki ateş söndüğünde Kürtler, soğumaya başlayan bir cesede dönüştü. Atarlardaki ateşin alevi sadece bedenlerimizi ısıtmıyordu.
Ateş, sözün ve özgürlüğün sembolüydü. Sözün gücünü ve ışığını yansıtan ateşin alevleri manevi dünyamızı da ısıtıyor ve zihinlerimizi aydınlatıyordu. Kürtlerin kutsal ateşi söndüğünde veya söndürüldüğünde zihinlerimiz karanlığa boğuldu. Toplumsal cehaletimizin başlangıcı ve karanlık tarihimizin hikayesi böyle başladı. Kutsal sözünü yitiren, sözün sesini duyamayan toplum, toplum olmaktan çıkar. Kutsal ateşinden mahrum kalan, onun ışığını yitiren toplum dağılır. Gönül ateşini kaybedince kuruyan, vücut ateşini kaybedince cesede dönüşen beden misali. Kürtler, toplumdan, toplum olmaktan çıkmış, toplumsallıkları dağılmışsa nedeni budur.
Bu, sözünü, sesini, ateşini, ışığını kaybettiğindendir. Sönmeye yüz tutan ateşi, Newrozlarda tekrardan gürleştiren, kesilen nefesimize toplumsal soluk aldıran, unutulmaya yüz tutan dilimizi dirilten ve özgürlüğümüzün gür sesi olan Önder Apo, Kürt halkının yeniden dirilişini sağlamıştır. Çağdaş Kürt tarihi ve özgür Kürt’ün dünyasına bir Güneş gibi doğan Önder Apo hakikat ve özgürlük Önderliği olarak kabul edilmiştir. Kürt halkının “Ateşin ve Güneşin Çocukları” olarak tanımlanması, Önder Apo’nun Güneş ile özdeşleştirilmesi tesadüf değildir. Halkımızın tarihsel hafızasında bulunan ve kutsal olana dair anılara atıfla bağlantılıdır.
Bugün Asur İmparatorluğu’nu ve kralı Dehaq’ı aratmayan devletler benzer bir akıbeti Ortadoğu halklarına reva görmektedirler. Bunun en somut ifadesini sömürgeci Türk devleti ve devletin başı Erdoğan şahsında görmek mümkündür. Buna Kürdistan’ı işgal eden dört sömürgeci ulus devleti de eklemek gerekir. Eğer diğer sömürgeci devletler aynı düzeyde saldırı ve katliamlar yapmıyorsa, daha demokratik oluşlarından değil, zayıf düşmüş olmalarından kaynaklanmaktadır. Ancak faşist Türk devletiyle bugün hiçbiri yarışamaz. Bir devlet düşünün ki, Kürt halkının özgür varlığını en büyük tehdit ve tehlike olarak görsün, kendisi için bir beka sorunu var saysın. Böyle kabul ettiği için tüm gücüyle nerede bir özgür Kürtlük varsa oraya kırmızı kumaş görmüş boğa gibi saldırsın.
Dünyada hegemonya kuran çağdaş Dehaqların desteğini de arkasına alan bu zihniyet ve faşist iktidar başta Kürt halkı olmak üzere egemenliğini kabul etmeyen tüm halklara kan kusturmaya yemin etmiş gibidir. Dört parça Kürdistan’da soykırım uygulamaktadır. Rojava, Şengal, Başûr Kürdistan’da bunu günlük saldırılarla yaparken tüm bölgeye de soykırım politikalarını dayatmaktadır. Kendini emperyalist güçlere peşkeş çekerek bu soykırım politikalarına onay ve destek almaya çalışmaktadır. Bugün Rojava’da halkların özgürlük devrimi yaşanmaktadır. Yakılan özgürlük ateşinin etrafında bölgedeki tüm halklar elele, omuz omuza halaya durmaktadır. Çağdaş Dehaq Erdoğan’ı sarayında uyutmayan ve kâbus gördüren işte Rojava’daki bu tablodur. Asur zulmüne karşı Kürt halkı nasıl içinden Keyakser,
Diyako, Demirci Kawa gibi önderler ve kahramanlar çıkarmışsa bugün de başta çağdaş Kawa Mazlum Doğan olmak üzere Kemaller, Egîdler, Berîtanlar, Zîlanlar, Delaller, Saralar ve yüzlerce ardılı kahramanlar çıkarmaktadır. Demirci Kawa’nın elindeki gürz nasıl Dehaq’ın beynini parçalamış, Diyako’nun ordusu Asur egemenliğine son vermişse; Kürt halkının PKK öncülüğündeki özgürlük direnişi de bu sömürgeci faşist sistemin sonunu getirecektir. Dehaq’ın başına yıkılan Ninova kalesinin burçlarında yakılan ateş nasıl özgürlük ve halkların kurtuluşunu müjdelediyse dört parça Kürdistan’da gelişen Apocu direniş Kürdistan’ı özgürleştirecek ve Ortadoğu’yu demokratikleştirecektir. Her tarihsel direniş ve toplumsal devrimin temelinde güçlü bir düşünce, felsefe veya inanç sistemi vardır.
Devrime ve direnişe ilham ve güç kaynağı olan bu zihniyettir. Devrim önce zihniyette inşa edilmiştir. Güçlü zihinsel inşalar ve zihniyetler güçlü toplumsal direnişleri ve zaferleri beraberinde getirmiştir. Zihniyet için gerekli olan irade ve ahlakı Zerdüştlük topluma vermiştir. Zerdüşt inancı ve felsefesi olmadan Medlerin direnişini ve özgürlüğü sağlayan zaferini düşünemeyiz. Zerdüşt’ün aydınlık düşüncesiyle Ortadoğu halklarına öncülük eden Med halkı karanlığın sembolü Asur despotizmini yenilgiye uğratmıştır. Ahura Mazda’nın etrafında kenetlenerek Ehriman’ın güçlerini yok etmiştir.
Bugün Önder Apo’nun düşüncesi, felsefesi ve paradigması çağdaş bir Zerdüştlük olarak halkların ihtiyaç duyduğu, güç, ilham ve moral aldığı aydınlığı sağlamaktadır. En ileri bir ideoloji ve düşünce olarak zihniyet ve maneviyatımızı oluşturmaktadır. Kürt halkı bu düşünce ve felsefe ile Ortadoğu halkalarına öncülük etmektedir. Bu düşünce gücüyle çağdaş Dehaqlara kök söktürmektedir. “Kürdistan sömürgedir” sözü büyük bir yargılamadır Zerdüştlük Kürt halkının birliğini sağladığı gibi Ortadoğu’da ezilen halkları da kapsayarak kucaklamış ve ortak bir mücadelede, Asur’a karşı tarihi direnişte buluşturmuştur. Bir direniş felsefesi olarak karanlığa, zulme ve köleliğe karşı aydınlığın, adalet ve özgürlüğün sembolü olmuştur.
Önderliğimizin geliştirdiği Demokratik Ulus ve Demokratik Konfederalizm, bir bütün olarak Demokratik Modernite paradigması da bir özgürlük felsefesi olarak Ortadoğu’da aynı rolü oynamaktadır. Rojava Devrimi’ne öncülük eden Önderlik düşünce ve paradigması Kürt’ü, Arap’ı, Asuri-Süryani, Çerkez’i, Türkmen’i ile tüm halkları kardeşlik ve eşitlik temelinde direnişte bir araya getirmiş ve büyük bir savunma savaşına sevk etmiştir. Tüm çağdaş Dehaqlar en ileri teknik ve büyük ordularla saldırmalarına karşı
Kürt Özgürlük Hareketi öncülüğündeki bu irade ayakta kalmaya ve direnmeye devam ediyorsa kaynağını Önderliğimizin geliştirdiği bu düşünce gücü ve paradigmadan almaktadır. Kürt halkı tarih boyunca Türk ulus devletinin işgali altında olduğu kadar, hiçbir zaman bu kadar inkâr ve imha ile karşı karşıya kalmamıştır. Kürdistan’da yürütülen fiziki ve kültürel soykırım politikalarıyla Kürt kültür ve toplumsal birikimine ait ne varsa bitirilmek ve mezara gömülmek istenmiştir. Bu konuda kısa sayılabilecek bir sürede önemli bir mesafe alındığı da bilinmektedir. Öyle ki, 1970’lere gelindiğinde Önder Apo, “Kürdistan’da kendine ihanet etmemiş tek bir birey kalmamıştır” diyerek bu vahim duruma işaret etmiştir. Vahşet ve zülüm ne kadar ağır ve derinse, saldırılar ne kadar büyük ise karşı çıkışlar da bunu karşılayacak ve aşacak düzeyde olmak zorundadır. Yoksa altından kalkmak mümkün değildir. Nitekim 1925-40 yılları arasında Kürdistan’da yaşanan başkaldırılar bu nedenle katliamla ezilmiş ve imha edilmiştir. Yaşanılan yenilgiler ve dayatılan katliamlar korkuyu derinleştirmiş ve umutları daha da zayıflatmıştır. Önder Apo’nun çıkışı tüm bunları aşacak güçte olduğu için tarihe damgasını vurmuştur.
Önderliğin yola “Kürdistan sömürgedir” belirlemesiyle başlaması, büyük bir söz ve bilincin filizlenmesi anlamında halkımızın çağdaş tarihinde bir milattır. Bu belirleme bir söz olmanın çok ötesinde anlamlara sahiptir. Bu söz aynı zamanda bir karardır, kararlaşmadır. Bu söz büyük bir yargıdır, büyük bir yargılamadır. Sömürgeci Türk sistemini ret etmiş, yargılayıp mahkûm etmiştir. Köle Kürt’ü ret etmiş ve özgür Kürt’ün oluşmasının iradesini açığa çıkarmıştır. Bu söz bir iddia ve tutumun, bir duruşun ifadesidir.
Dilsizlerin dile gelen sözü, üstü betonla kapatılan bir hakikatin çığlığı, Kürdistan’ın asi dağlarının bir volkan patlaması misali haykırışı olmuştur. Bu söz bir karar ve yenilmez bir iradenin ilanıdır. Bu söz bir devrimdir, düzen yıkan, yeniden bir düzen inşa edendir. Bu söz devrimin dile gelişi ve eyleme geçişinin sesidir. Bir fısıltı ile başlayan ve Fırat suyu gibi gümbürdeyerek çoğalan, bir kıvılcımla başlayıp Kürdistanı, Ortadoğu’yu boydan boya saracak bir ateşe dönüşen, devrimin tam da sesidir! Newroz alanına akan Cizîr halkımızın tutumu korku duvarlarını yerle bir etmiştir 1973 yılında bir Newroz gününde, Ankara’nın Çubuk Barajı’nda Önder Apo’nun aldığı karar, geliştirdiği irade ve eylemiyle tarihe yön vermiştir.
Önderliğin Mazlum gibi yoldaşları da fedai eylemleriyle tarih olmuşlardır, tarih yazmışlardır. “Tarih bazen bir kişide somutluk kazanır, bir kişi tarih olur, tarihe yön verir.” Mazlum Doğan yoldaşın Diyarbakır zindan karanlığında, faşist, sömürgeci devletin inkâr, imha ve ihanet dayatmalarına karşı yaktığı üç kibrit çöpü ve gerçekleştirdiği eylem Kürdistan’ın tüm dağlarında tutuşan gür ateşlere dönüşmüştür.
Mazlum hevalin 21 Mart 1982 Newroz’unda çaktığı kıvılcım bir yangına dönüşerek egemenlerin saltanatını tutuşturmuştur. Mazlum’un “Teslimiyet ihanete, direniş zafere götürür” şiarı Kürdistan devriminde bir çizgi ve yeni yaşam felsefesi haline gelmiştir. Büyük zindan direnişi Kürt halkının ve Kürdistan Özgürlük Hareketi’nin önünü açmış, yolunu aydınlatmıştır. Mazlum ile başlayan, Ferhat ve Dörtlerle devam eden Hayri, Kemal, Akif ve Ali Çiçeklerle, Büyük Ölüm Orucu’yla zafere ulaşan tarihi Zindan Direnişi zindanın duvarları arasında kalmamış,
Kürdistan’da gerilla savaşının ve özgürlük devriminin başlamasına vesile olmuştur. Ülkeye dönüş ve gerilla mücadelesi başlarken büyük güç, moral ve ilham kaynağı olmuştur. Kürt halkının uyanışına, dirilişine, ruh ve bilinç kazanmasına yol açmıştır. Binlerce Kürt genci Mazlum’un çağrısına ses olmuş ve gerilla saflarında yerini alarak eylemine eylem katmıştır. Kürt halkı bu önderlerinden aldığı ruh, bilinç ve cesaretle başkaldırmış, bayrama gider gibi serhildanlara kalkmış ve direniş iradesini tüm dünyaya, dost ve düşmana göstermiştir.
Mazlum’un çaktığı Newroz kıvılcımını başka Newrozlarda Zekiye Alkan Amed Surlarında, Rahşan Demirel İzmir-Kadifekale’de, Ronahî ve Berîvanlar kapitalist modernitenin buz gibi soğuk Avrupa merkezlerinde bedenlerini ateşe verip Newroz ateşini harlandırarak gürleştirmişlerdir. Sema Yücelerden Zülküf Gezenlere kadar bu direniş mirasını devralanlar bu çizginin fedai militanları olmuşlardır. Bu ateş hiç sönmemiş, daha da harlanarak düşmanın korkulu rüyası olmuştur. Bu irade, korku ve teslimiyeti, ihanet ve ölümü yenmiştir.
Çünkü gösterilen bu iddia, kararlılık ve inanç, bir özgür yaşama kararıdır. Özgürlük uğruna büyük bedellerle yaratılan bir mücadele çizgisi ve kültürüdür. Kürt halkı ve Kürt özgürlük mücadelesi bu direniş kültürüne ve özgür insan iradesine dayanmaktadır. PKK Newroz’un ifade ettiği tüm değerlerin birikim ve sentezini temsil etmektedir. Halkımız, “PKK halktır, halk burada” sloganlarını Newroz meydanlarında haykırırken bu bütünleşmeyi özlü bir şekilde dile getirmiştir. Şehit Berîvan’ın öncülüğünde düşmanın tankına, topuna karşı Newroz alanına akan Cizîr halkımızın tutumu korku duvarlarını yerle bir etmiştir. Cizîr Newrozu’nun kana bulanmasına karşı Nisêbîn halkının ikinci kez ayağa kalkması ve büyük bedeller vererek katliamı protesto etmesi Kürt halkında başlayan ulusal birlik ruhu, destek ve dayanışmanın işareti olmuştur.
Cizîr ve Nisêbîn’le başlayan ve dalga dalga tüm Kürdistan’a yayılan Newroz kutlamaları bir halkın dirilişini ifade etmiştir. Kürt halkının kendi kimliğine, kültürüne dönüşü ve özgür yaşam felsefesine yeniden kavuşması anlamına gelmiştir. Newroz’u tarihsel gerçeğine uygun kutlayan halkımız, Newroz’a yeni anlamlar katmış, yeni duygular, yeni bir ruh kazandırmıştır. Ölüm uykusundan kalkan, dirilişini başaran bu halkı artık hiçbir kimse, hiçbir güç özgürlüğünden alıkoyamayacaktır.
Düşmanın Newroz’dan bu kadar korkması ve 1990 yıllarının Newrozlarına vahşice saldırması, halkımıza katliam dayatması boşuna değildir. Newroz ateşinde kendi karanlık sisteminin sonunu görmüştür. Yasak, baskı ve katliamlarla Kürdistan’daki işgal ve sömürgeciliğini uzatmaya çalışmıştır. Ancak halkımız her koşulda ve büyük bedeller pahasına da olsa Newroz’u kutlamıştır. Newroz’u bir gün ile sınırlamaktan çıkarmış, her günü Newroz ve mücadele günü haline getirerek, bizatihi kendisini Newroz halkı haline getirmesini bilmiştir. AKP-MHP faşizmi özel ve psikolojik savaş yöntemleriyle ömrünü uzatmaya çalışmaktadır Kürt halkının PKK öncülüğünde gelişen ve Newroz ile özdeşleşen özgürlük mücadelesi 47 yıldır aralıksız bir şekilde devam etmektedir.
Kürt halkı Newrozu tarihin derinliklerinden gün yüzüne çıkarırken, Newroz da Kürt halkını kökleriyle buluşturmuş ve düşmana karşı direnme cesareti aşılamıştır. Her Kürt çocuğunun ilk eylemi denilebilir ki, Newroz bayramına katılmaktır. Zafer işareti eşliğinde “Biji Serok Apo” sloganını haykırmak her Kürt gencinin, Kürt insanının çocukluk anılarını süslemektedir. Mart ayı, aynı zamanda düşmanla tarihi bir hesaplaşma aydır. Mart ayı katliamlar kadar büyük direnişlerin ve şehadetlerin yaşandığı bir aydır. Her bir günü büyük bedeller ve direnişle geçmiştir. Bu nedenle Çağdaş Kawa Mazlum Doğan’la Newroz’da başlayan ve 28 Mart’ta şehit düşen Egîd yoldaşın şehadet tarihine kadar devam eden haftayı halkımız Ulusal Kahramanlık Haftası olarak ilan etmiş ve kutlamıştır. Bu kahraman yoldaşlarımızın yaşam tarzları ve mücadele çizgileri bile tek başına bir halkı ayağa kaldırmaya yeterdir.
Bu ulusal kahramanlarımızın duruş ve devrimde öncülük tarzları, bize nasıl yaşamamız ve nasıl savaşmamız gerektiğini gösteren temel bir perspektif olmaktadır. Bütün bu direnişler bize sadece direnmeyi değil zafer kazanmayı, özgürlük ve kurtuluşu dayatmaktadır. Zaferi erteleme lüksümüz olmadığı gibi buna sabır ve tahammülümüz de kalmamıştır. Önder Apo 21 yıldır İmralı mutlak tecrit sisteminde rehin tutulmaktadır. Tek başına bu gerçeklik bile bize anı anına mücadeleyi emretmektedir. Yetersiz yoldaşlığımızın utancını ve Önderliğimize, devrime olan borcumuzu ancak İmralı sistemini parçalayarak ödeyebiliriz. Önderliği fiziki olarak özgür çalışır ve yaşar koşullara kavuşturmadan rahat bir uyku yüzü görmemek devrimci sorumluluğumuzun gereğidir.
Önderlik 3 Mart’ta aile görüşmesinde bize ve halkımıza önemli bir çağrıda bulunmuştur. Her şeyin mücadeleyle kazanılacağını, mücadele yükseltilirse İmralı’daki tecridin kırılacağını, çözüm ve özgürlüğün de geleceğini belirtmiştir. AKP-MHP faşist iktidarı Kürt, Türk ve diğer tüm halkların ortak mücadelesiyle bertaraf edilecektir. Mücadele örgüt ve eylemle yapılır. Halklarımızı örgütledikçe eyleme kaldırabilir, eylem halinde oldukça faşizm yıkılabilir.
Bu nedenle Newroz’un bize yüklediği en öncelikli görev ve sorumluluk mücadeleyi her alanda yükseltmektir. Bu Newrozlu günlerde, bu baharla başlayan yılı düşmanı kesin yenilgiye uğratma ve özgürlüğümüzü kazandığımız bir yıl haline getirme en temel görevimizdir. Ulusal birliğimizi Newroz ile özdeşleşen ulusal ruh ve bilinçle yerine getirme zamanıdır Düşman en zor dönemini yaşamaktadır. Her geçen gün daha fazla saldırganlaşması gücünden değil, zayıflığından kaynaklanmaktadır. Ekonomik olarak iflas noktasına, siyasi olarak kendini sürdüremez duruma gelmiş ve savaş dışında iktidarda kalmanın koşullarını kaybetmiştir. Sömürgeci Türk devleti ve AKP-MHP hükümeti Kürt soykırımını başarıyla tamamlamayı kendisi için varlık gerekçesi haline getirmiştir. Türkiye’nin tüm imkanlarını bunun için seferber etmekte, tarihin en kirli savaşını Kürt halkına karşı yürütmektedir.
Ancak kısa sürede sonuç alacağı hesabı ile başladığı bu savaş uzadıkça kesilen fatura ağır gelmekte ve her geçen gün altından kalkamaz duruma gelmektedir. Bu nedenle her gün bir kriz yaşamakta, suni çelişkilerle Türkiye’yi savaş gündeminde tutmakta ve milliyetçi, ırkçı duyguları körüklemektedir. Bu iktidar özel ve psikolojik savaş yöntemleriyle ömrünü uzatmaya çalışmaktadır. 1990’lı yıllarda geliştirilen özel ve kirli savaş nasıl devleti çeteleştirmişse, sömürgeci Türk devletini bir çete devleti haline getirmişse, bugün yürütülen bu kirli savaşın tahribatları çok daha ağırdır.
Türk devleti dünyada DAİŞ gibi çetelerle bir anılır olmuştur. Bu kirli savaşta toplumdan gerçekleri gizlemek için her türlü yalan, manipülasyon ve psikolojik savaş yöntemlerine başvurulmaktadır. Bu uygulamalar eninde sonunda ve en başta da gelip Türk toplumunu vuracaktır. Şimdiden toplu aile intiharları, artan kadın cinayetleri, toplumsal yozlaşma şeklinde yansımasını bulmaya başlamıştır. Bir devlet ve toplum uzun bir süre bu durumu kaldıramaz. Ancak böyle de olsa Özgürlük ve başarı kendiliğinden gelmeyecektir. Newroz ruhu ve özgürlük bilinciyle örgütlenen ve ayağa kalkan halkımızın mücadelesiyle zafere ulaşılacaktır. Ulusal birliğimizi sadece siyasi partiler düzeyinde değil, halkımızın bulunduğu her yerde Newroz ile özdeşleşen ulusal ruh ve bilinçle yerine getirme zamanıdır. Düşman topyekûn saldırmaktadır. Halkımız da tüm güç ve enerjisini bir seferberlik halinde devrime akıtmalıdır.
Normal bir süreçte değiliz. Halk olarak ya özgürlüğümüzü büyük kazanacağımız ya da büyük kaybedeceğimiz düşmanla tarihi bir hesaplaşmanın içinde olduğumuz bir süreçten geçiyoruz. Yaşamımızı buna göre örgütlemek, her şeyi devrimin başarısına göre ayarlamak halk olarak herkesin, her birimizin öncelikli sorumluluğu olduğu gibi, bu topraklarda yaşayan halklarımızın da sorunudur. Doğru bir halkların kardeşleşmesi temelinde,-ki Newroz bu coğrafyanın ve belki de dünyanın en eski hoşgörü kültürüne dayalı olarak gelişen ortak bayramı olması gerçeğini de dikkate aldığımızda- hep birlikte yeni ve çağımızın zalim Dehaqlarına karşı ortaklaşarak direnişe geçmemiz insanlığın bize emrettiği tarihi bir görevdir. Yine, gerilla düşmanın tüm tekniğine karşılık fedai bir ruh, büyük bir kararlılık ve iradeyle her yerde düşmana darbe üstüne darbe vurmaktadır.
Bu halkın en güzel gençleri, kadın ve erkekleri en ön saflarda çelikten bir iradeyle düşmana geçit vermemektedir. Düşmanın işgal girişimlerini boşa çıkarıyor, heveslerini kursaklarında bırakıyorlar. Kürt halkının özgürlük militanları görevlerini en zor koşullarda, büyük bir emek ve fedakârlıkla yerine getirmeye çalışmaktadır. Halkımız da bulunduğu her yerde ayaktadır, değerlerine sahip çıkmaktadır.
Zindanlar, Önderliğe ve devrime karşı büyük bir duyarlılık ve sorumlulukla imkanlarını seferber etmeye, güç vermeye çalışmaktadır. Bugün için Devrimci Halk Savaşı stratejisi’nin gereği olarak tüm alanlardaki gücümüzü birleştirip daha üst bir hamle yapmaya ihtiyaç vardır. İnanıyoruz ki, nasıl ki Med halkı yıkılamaz denilen Asur İmparatorluğunu Ortadoğu’nun tüm renkleri ve halklarıyla Newroz ruhuyla yerle bir etmişse, halkımız da bu Newroz’la birlikte geliştireceği mücadeleyle bölgemizin kadim halklarıyla birlikte bu sömürgeci Türk devletini yenilgiye uğratarak Ortadoğu halklarına yemyeşil ve umut dolu baharları getirecektir.
Kürt tarihinde Newroz Bayramının çıkışı ve tarihi bir kaç şekilde anlatılmaktadır. B.Nikitin, Newroz'un ) tarihinin çok eski yıllara dayandığını ve mitolojik bir kabukta, somut tarihi olaylann saklı olduğunu ve onu efsaneleştirdiğini belirtiyor. Yazılı kanıtların çok az olduğu dönemlerde Newroz'un tarihsel gelişimini sağlıklı bir şekilde yazmak tarihçileri zorlamışbr .Kürt tarihçileri, Kürtlerin en eski dini olan Zerdüşt'ün Kitabı Zendavester'de, Firdevs'in Şerefnamısinde Ömer Hayyam'ın Newroz namesinde ve Şerefxan'ın Şerefnamısinde ve günümüzde çeşitli yazılı eserlerde Newroz değişik şekillerde işlenmiş, bugüne taşınmıştır .
47 47
PKK IS NOT A TERRORIST ORGANIZATION !
Great wars can not be won without taking big risks.Abdullah Öcalan
PKK IS NOT A TERRORIST ORGANIZATION !
#ABDULLAH #OCALAN #APO #KURDISTAN --------Ãzãd Mêrdîn Ãzãd Mêrdîn ----- ISIS TERRÖRIST LEADER RECEP TAYYIP ERDOGAN TURKEY #ISIS #LEADER #ERdogan #ISIS #DangERdogan #BrusselsAttacks #ISIS #Ghost #Town #LEADER #ERDOGAN #TURKEY #European #news #Airport #ISIS #ERdogan #ISIS #ERdogan #BrusselsAttacks #Belgium #terrorist #atracks #Bussels #Deadly #TERRORİST #TURKEY #TERRORİST #ERDOGAN #NORDKURDİSİTAN #CİZRE #SUR #AMED #NUSAYBİN #İDİL #SİLVAN #News #mardin #merdin #WorldNews #Turkey #Syria #Kurds #Kurdish #PKK #ISIS #Refugees #Türkei #Russia #Kurdistan #EU #Europe #NATO #Iraq #Aleppo #Turkish #HDP #Kurden
WELATPARÊZÎ
Ji bo hebûna welatekî azad û serbixwe, ne di bin tu hêzên dagirker de be û xwe bi xwe rêve bibe. Divê her tişt bikeve xizmeta welat de. Divê em nehêlin bi qasî mîsqalekî jî bikeve destê dijmin de. Dema welatekî serbixwe be her tişt di vî welatî de, divê ayîdî welat be hem ji aliyê madî ve û hem ji aliyê manewî ve. Dema her tişt bû aydî vî welatî ev welat tu qirîz,qeyran û dagirkirinan jiyan nake û ji hemû aliyan ve dibe hêza çareseriyê. Lê di roja me ya îro de êrîşekî bê hempa li ser welatê me kurdistan heye. Ji bilî tiştên ku ji welat tên dizîn gelek tiştên ku ne ayîdî welatin jî bi darê zorê li ser vê axê tên ferzkirin, dagirkeran di kurdistanê de cihekî ku destdirêjî li ser nekiribe nemaye. Dema em li berhemên kurdistanê meyze bikin, emê bikevin ferqa xweşikbûn û dewlemendiya axa kurdistanê ku di cîhanê de, Kurdistan yek ji cihên herî kevnar û bi dewlemendiya axa xwe tê naskirin. Di heman demê de axa kurdistanê Yek ji cihên ku bi berhemên xwe yên ser erd û bin erd tê naskirin. Kurdistan ji ber dewlemendiya xwe her tim bûye çavkaniya mirovatiyê. Ji aliyê din ve Eger em behsa daristan û çiyayên kurdistanê yên asê û bilind bikin, dema em li dîroka kurdstanê meyze bikin, emê bibînin ku her dema êrîşên dijmin çêbûye de gelê kurd xwe spartine wan çiyayên bilind, yên asê. ji ber ku çiyayên bilind ji bo gelê Kurdistanê her tim bûye cihê xwe parastinê, him aliyê fîzîkî de û him jî ji aliyê çandî ve. Her wiha çanda wan ya berxwedêriyê di çiyayên kurdstanê de her xurttir kirine. Gelek kesîmên ku ji ber şert û mercên jiyankirinêberê xwe dane kurdistanê. Li Kurdistanê ji ber ku çiya ji bo gel bûne cihê xwe parastinê him ji alî fîzîkî him jî ji alî çandî ve, ax jî bûye cihê berhem derxistinê, yanî debara xwe bi axa xwe dikin bi axê re eleqedar dibin. ji ber girêdanbûyîna wan bi axê re heskirina wan jî ji bo welat zêdetir dibe. Kurdistaniyan her tim xwe li hember êrîşên dijmin yên qirkirnê bi erdîngariyê xwe xwe parastine û di çiyayan de şer kirine. Ji bo gelên ku li ser vê axê jiyan dikin, tişta ku berhem jê digre pîroz dibîne. Ji ber vê yekê jî hezkirin û girêdanbûyîna gel bi axê re li pêşe, girêdanbûyîn û hezkirina gel bi axê re di heman demê hezkirin û girêdanbûîna bi welat re jî dide diyar kirin. Tişta me li jor anî ziman, pir vekirî û zelal dide diyar kirin ku erdîngariya welat bandoriyek li ser kesayeta kurd û kurdistaniyan çêkiriye. Di kesayeta kurdistaniya de asta welatparêzî li pêşe, eger em di dîrokê de meyze bikin emê bibînin ku kurdistaniyan ji bo xwe parastinê hertim xwe spartine çiyayên kurdistanê. Di aliyê din de eger em behsa serkeftina kurdan bikin emê bibînin ku ne ji ber hêjmara artêşa gelê kurd zêde bûn bi serkeftine, lê ji ber ku bi rihekî fedayî ji bo welatê xwe bi parêzin şerkirine bi serketine. Dema rihê welatparêziyê hebe wekhevî, heskirin, edalet û jiyaneke hevbar ya ku xwe li hember welatê xwe berpirsiyar dibîne derdikeve holê. Kurdistaniyan ev xweşikbûn û berxwedanî heta neslê îro anîne û parastine. Di dîrokê de her çendî êrîş dijwar bûne jî lê kurdistaniyan berê xwe nedane bajarên ewrûpa û xwe lê bi cîh nekirine, tam tersî wê li ser axa xwe çandinî berdewam kirine û girêdanbûna xwe xurt tir kirine. Ji ber vê çandinî û li ser axa xwe jiyankirin weke çandek di nav kurdan de li pêşe û ji bo kurdan bûye hebûn û nasnameyeke jiyanê. Her wiha ruxmî ewqas êrîşên li ser kurdstanê girêdanbûyîna kurdan bi çanda xwe ya madî û manewî ve girêdanbûyîna xwe bi axê re her wiha girêdanbûyîa Kurd bi ziman, çand, urf û edatên xwe ve berxwedêriya kurdan dide diyar kirin. Di çîrok û dengbêjiyên ku di roja îro de weke destanên dozdeh siwarî û derwêşê evdî tên guhdar kirin jî ji me re teqaz dike ku derwêş tenê ji bo edûlê bixwaze şer nekiriye, dozdeh siwarî jî tenê ji bo malbatên xwe biparêzin şer nekirine. Wan bi fedayî ji bo axa xwe biparêzin şer kirin. ji bo dev ji welatê xwe bernedin şer kirin. Heskirina wan heskirina welat bû şerê wan jî şerê welat bû. Hemû dewlemendî, berxwedanî û heskirina kurdan ji axa kurdistanê re bû sedem ku dijmin her roj pilanên dagirkeriyê xurtir bike. Ji ber ku çanda kurdan ya xwazayî li hemberî berjewendiyên wan dibin asteng. ji bo berjewendiyên xwe bi rihetî bimeşînin çanda xwezayî nehêlin, dizanin Kurdistan wekî çavkaniya mirovatiyê ye ji bo wê bê navber êrîşê xwe li ser glê kurdstanî dimeşînin. --- ---
WELATPARÊZÎ
Pilana parçekirina axa kurdistanê ku di hevpeymana lozanê û di qesra şêrîn de hatine kirin de jî, bi armanca tunekirin û perçekirina kurdistanê bû, di heman demê de di perçekirina kurdistanê de xwestin bi sînoran kurdan di ruh de parçe bikin. Her dewletekê parçeyek xist bin desthiladariya xwe û xwestin kurd bûnê tune bikin. Her wiha kurd kirin ayîdî dewletan û berhemên heyî jî xistin xizmeta desthilatdaran. Hemû berhemên ku ji bo berjewendiya gel bûn dewletê dizî û ji bo xwe kirin milk, civak jî feqîr û birçî hîştin. Polîtîkayên ku dijmin bi salane li hember gelê kurd bi kar tîne polîtîkayên ku bikaribe kurdan ji hemû aliyan ve qir bike. Ne tenê di roja îro de di dîrokê de jî xwestin hebûna kurdan ne tenê li cîhanê di giştî gerûnê de nehêlin. Ji bo ku kurdan ji hafîzeya gerdûnê derxînin û careke din kes behsa kurdan neke, dijminê xwînxwar di hemû pirtûkan de navê kurdan rakirin û di hemû stran û destanên ku behsa qehremantî û berxwedaniya gelê kurd dike jî qedexe kirin. Polîtîkaya bi xwe, xwe qirkirinê dan pêşiya ciwanên kurd. Edî ciwanên kurd ji zimanê (kurdî-kurmancî) dûrketin, di heman demê de çanda ku bi hezaran salan hatiye heya roja îro bi çûk dibînin, ji ber cil û bergên kurdî şerm dikin û gihîştin asta înkarkirina kurdbûna xwe. Êdî ciwan bi zimanê Farsî, Erebî, Turkî û HWD axivîn û zimanê xwe ji bîra kirin û ev yek wekî mijarekî serbilindiyê dibîne. Wekî ku me li jorê jî behs kir kurd bi çanda çandiniyê û bi axê re mijûlbûnê tên naskirin û li ser vî esasî heya roja îro hetiye, lê ciwanan ev keda bi hezaran sala ji bîra kirin û berê xwe dan jiyana kapîtalîst ku xwe herî zêde di bajarên mezin de bi cîh kirine. Em baş dizanin ku teknîka ku modernîteya kapîtalîst daye pêşya ciwanan, ji bo ku ciwanan pêşbixînin û civakê azad bikin nîne. Tam tersî wê bi wê teknêkê jiyana ciwanan bê hest, heskirin û bê ruh kirine ne ciwan bi civaka xwe bipirse ne jî erkên ku pêşengtiyê ji civakê re bike pêk bîne. Heskirin jî bi qasî ku bikeve navbera du kesan de biçûk û bê nirx kirine, bi vî awayî nirxên mirovahiyê jî tune dikin. Di welatê ku dijmin her roj pilana tunekirina kurdan ferz dike, rojane bi dahan komkojiyan pêk tîne, her roj mirov tên sêdare kirin, jin tên tecewîz kirin û qetil kirin, bi îşkence ve gel tê terbiyekirin û xwîn tê rijandin. li hember ewqas destdirêjiya dijmin li ser welat çawa ciwan dikarin heskirinek ji rêzê saxte û tenê ji kesekê/î re bikin? Wekî ku Rêberê Gelan Rêber APO dibêje “dema ku kesek dest bavêje hêlîna çukê di wê hêlînê de hêka xwe nake û terk dike” dema ku çuk dibîne hêlîna wê ne di ewlehiyê de ye hêka xwe jî di wê hêlînê de nake. Wê demê yê herî zêde bê (hêlîn) bê welat hatiye hêştin gelê kurde. Gelê kurd ji nasnameya xwe ya kurdbûbê dûrketiye û hebûna kurdan hatiye înkarkirin. Wê demê ciwanên kurd çawa dikarin ji kesekî hezbikin û li welatê ku ji dest hatiye girtin de mala xwe ava bike. Divê her kes bizanibe ku hebûna me bi hebûna welatê me ve girêdayî ye. Tekoşîna ku Rêber APO bi salane li hember dijmin dimeşîne ji bo hebûn û xwebûna gelê kurde. Ji bo ku careke din hest heskirin û hêvî di gel de ava bike û rihê welatparêziyê di gel de xort bike, li hember sîstema kapîtalîst têkoşiya ye. Rêber APO rihê derwêş û edûlê careke din di kesayeta milîtanên APO yî de gerîlayên azadiyê de, di rihê Zîlanan û Egîdan de zindî kir di heman demê de rihê zerîfe û elîşêran û rindê xanan di nav gel de di kesayeta Ferzad kemanger, Îqbal mûradî, Mehmed tunc û Dayîka taybet avakir. Hemî serkeftinê ku dîrokê de hatiye kirin ji ber rihê ku Serokatî di gel de avakiriye û gêrêdan bûna welat di ciwanan de xurttir kiriye. Êdî gelê kurd li kur dibe berê xwe dide ax û welatê xwe. Ev jî ji dijmin re dibe metirsiyek pir mezin ku rojane êrîşên xwe berdewam bike. Bi rihê ku serokatî di gel de ava kiriye hemû teknîka natoyê ku wekî dijminikî rojane li hemberî me bi kar tîne vala hatiye derxistin. Gerîlayên ku ji bo welat şer dikin û li ser fikir û felsefeya Rêber APO felsefeya jiyana azad jiyan dikin bi tarz û sekna jiyana xwe ve hemû teknîk û êrîşên dijmin vala derxistine û pûç kirine. Di heman demê de gelê kurd li hember êrîşên dijmin girêdanbûyîna xwe bi Serokatî û gerîla ve dide nîşan dan û rihê welatparêziyê ji nû ve zindîkirin. Mînaka herî şember jî şoreşa Rojava ye ku gel ji bo ku axa xwe biparêzin li hember dijmin şerkirin û gelek kesên ku ji bo axa xwe biparêzin gihan asta şehadetê. Dema ku dijmin van serkeftin û pêşketinan di gelê kurd de dibîne bi hêrs dibe û bi rengekî wehşî êrîş bi ser gelê me de êrîş dike, hemû berhemên gel dişewitîne û talan dike ciwan û jinên ciwan ji bo ku ji xwe re bike sîxor û li hember welatê xwe gelê xwe şerbikin, bi madiyet, teciwiz û bi jiyana erzan ve wan perwerde dike, ji xwe re dike sîxor. Encamên ku dijmin di roja îro de jî digere ji ber sîxortiya di nav gelê me de ye. divê her ciwanek ji xwe bipirse karê ku dike dikeve xizmeta kê? Eger nakeve xizmeta welat û gel de wê demê ji rihê welat parêziyê dûre. Tişta ku dijmin ji ciwanan dixweze tunekirina dîrok û kurdbûyîna welatê xwe dûrketin û berê xwe dane jiyana erzane jiyana modernîteya kapîtelîste, lê divê erkê ciwana ya demê serî li hember jiyana sîstemê rakirin be neketina xefka sîstema kapîtalîst be. Divê ciwan li ser dîroka xwe lêkolîn bikin ji bo ku pêşeroja xwe jî ronî bikin û li hember hemû êrîşên ku ji aliyê dijmin ve bi ser me de tên erka parastinê bigrin. Walatê te namûsa te ye welatê te jiyan û kerameta te ye, ji ber ku bê welat jiyan nabe tu jî berê xwe bide welatê xwe.
------------------Newroz Nedir? Neden Kutlanır?--------------
 |
✌-----Kurdistan----✌
------------------------------
---------------Newroz Pîroz Be!-----------47
Paris Kürt Enstitüsü 1984 Newrozu’
nun tüm görüntüleri yayınlar ve
Yılmaz Güney hafızalara kazınan açıklaması yer alıyor.#YılmazGüney #ŞiwanPerwer #CiwanHaco
1984 PARİS NEWROZU'NUN TÜM KAYITLARI YAYINLARI----Paris Kürt Enstitüsü tarafından düzenlenen 1984 Newrozu'nun tüm görüntüleri yayınlar ve Birçok sanatçının sahne aldığı kutlamada yer aliyor 47
Tê gotin ku di çaxê pêsdadiyan de hukumdarek zalim bi navê Dehaq hebû, li ser herdu milên wî du heb girêkê weke serê maran çebûbûn. Ti derman ji bo wan ne didît. Rojekê mirovek di rengê dixtoran de vê sîrete lê dike: “Jan û êsa van maran, ku her roj mejiyê du xortean bixun wê bisekine”. Bi gora cê sÎretê celadên wî her roj mejiyê du xortan tînin. Lê belê celadek bi navÊ Armaîl hinek bi rehm û dilsewat bû û bi ber xortan diket. Her roj xortek berdida, di dewsa wî de mejiyê pezekî tevlî yê din dikr û didayê.
Ew xortên ki xilas dibûn direviyan serê ciyan. Celad rojekê dicin deriyê Kawayê Hesinker ji bo ku kurê wî yê din jî bibin. Kawa li hember wan serê xwe radike, kirasê xwe dike al û beyreq derdikeve serê ciyê, li dora xwe kom dike Û êrîsê dibe ser Dehaq, bi cakûcê xwe serê wî diperciqîne. Bi vî rengî dawî li dîktatoriya
Dehaq tê.
Kawayê Hesinker ji bo nîsana azadî û serkeftinê, agir li serê ciya pê dixe… Navê wê rojê dibe Newroz Û roja azadî û xilasiyê. Roja Newrozê ji wê demê heya îro ji gelên arî re nemaze ji gelê Kurdê nevîyê Kawa re bûye cejnek neteweyî.
Ev roj her sal bi gelek cureyên sahî û gesiyê, dîlan û xuros û pêxistina agir li ciya û baniyan tê pîrozkirin. Hinek nezan û dijminê gelê Kurd dibêjin ew agir agirê baweriyeke olî û dîni ye. Ev fikreke sas e lewra pêxistina agir ne ji bo agirperestîyê ye, Belku ew agir nîsana azadÎ û serfiraziyê ye.
NEWROZ
Newroz di ferhengê de bi wata roja nû, navê roja yekemîn ji meha adarê ye. Roja Newrozê rastî 21´e meha Adar´a zayînê tê. Di Newrozê de Sev û roj dibin yek, serma zivistanê xilas dibe, di tebîetê dezindayî, di hewayê de hênikayî, di xweliye de nermayî dest pê dike.
Li rûyê erdê hêsînayî, gul û sosin, giya û kulîlik sin dibin û sere xwe radikin, rews û weziyeteke nû peyda dikin. Bi rastî ev hemu ji nisanê destpêka biharê ne.
Her wiha iro destpêka ketina rojë di burca berehêdan ye ku ew burc jî, burca yekemÎnî salê ye, ji wan duwanzdeh burcên ku Qur´an behsa wan dike. ev tev delîl û burhanin ji bo watedarî û meznahiya sersala salnama
Kurdî Û mutebiqbûna wê ji tebÎet, zanïn, astronomî û cerxa rojê ya salane re. Di vê meha Kurdî de roj bi qase deqiqek û 15 saniya ji seve digre, heya dawiye mehe roj 48 deqiqa dirêj dibe. Di meha Newrozê de candin û dardanîn gelek bi kêr in.
--------Newroz Pîroz Be!--------
---Şehîd Qasim Engîn----
Halkımızın diriliş ve özgürlük bayramı olan Newroz’u yeni bir baharla karşılarken öncelikle Kürt halkını Newroz halkı haline getiren, halkımıza özgürlük fikrini aşılayan, ateşten bir direniş ruhuna ve yenilmez bir iradeye kavuşturan Rêber Apo’nun Newrozu’nu kutluyoruz. İmralı’da en ağır tecrit ve işkence altında 21 yıldır geliştirdiği Prometheusvari direnişini saygıyla selamlıyoruz.
Halkımızın birliği ve özgürlüğümüzün meşalesi olan bu günü, geliştirdiği fedai eylem ve yaktığı üç kibritle Newroz ateşini daha derin anlamlara kavuşturan Çağdaş Kawa Mazlum Doğan şahsında tüm Newroz şehitlerimizi minnetle anıyoruz. Özgürlük uğruna büyük bedeller veren halkımızın şahsında tüm Ortadoğu ve Asya halklarının Newroz Bayramını coşkuyla kutluyoruz.
Newroz, birçok anlamı kendi içinde barındıran bir kavram olarak Ortadoğu halklarının dil ve hafızasında önemli bir yer edinmiştir. Newroz, bir bayram olduğu kadar zulme karşı direniş, halklar arası birlik ve dayanışma, özgürlük ve zafer anlamına gelmektedir. Doğanın ve yaşamın kendini yenilemesi, yeni bir yıla başlangıç, toplumun kış soğuğundan, rehavetinden kurtularak üretime başladığı mevsimin başı demektir.
Baharı müjdeleyen yeni gündür. Newroz, ezilen halkların özgürlüğe kavuşması ve bu özgürlüğü barış ve bayram tadında kutlamasıdır. Halkların, yaşamı kardeşçe paylaşmasıdır. Newroz, her ne kadar tarihte Med ve günümüzde Kürtlerle özdeşleşmişse de kökü neolitiğe kadar giden Ortadoğu halklarının bir direniş çizgisi ve geleneğidir.
Kürt halkı bu direniş ve özgürlük çizgisine öncülük etmiş ve belli tarihsel süreçlerde bunu güncelleştirerek daha fazla pekiştirmiştir. Kürt halkı tarafından bu kadar canlı bir şekilde kutlanmasının nedeni budur. Toplumsal olgular tarihsel gerçekliklerinden kopuk olarak ele alınamazlar.
Toplum geçmişini kültür, gelenek, zihniyet ve maneviyat olarak bugüne taşır ve canlı olarak yaşar. Her bitki kendi kökü üzerinde şekillenir. Toplumsal olgular, tarihsel geçmişlerinin birikimi üzerinde öz ve biçim kazanırlar. Nasıl ki, insan hafızasıyla varsa ve hafızasız bir insan kişilik ve kimliğini kaybetmiş sayılırsa, halkların hafızası da tarihsel kültürlerinden oluşmaktadır ve kültüründen, tarihsel hafızasından koparılmış bir halk kimliğini, zihniyetini ve iradesini kaybetmiş demektir.
Böyle bir halk, egemen ulusların asimilasyon ve beslenme nesnesi olarak tüketilmeye, kölelik statüsünde yaşamaya ve yok olmaya mahkumdur. Tarihsel kültürü ve kökleriyle bağı güçlü olan toplumlar ise sağlıklı ve özgür yaşayan toplumlardır. Geçmiş, bu anlamda olmuş, bitmiş ve geride kalmış bir olgu olarak görülemez. Bu nedenle, “Tarih Şimdidir” diyoruz. Birçok durumda tarihin ve geçmişin günümüz üzerindeki etkisi geçmişin kendisinden daha güçlü olabilmektedir.
Tarihte yaşanan bir kıvılcım bugün için bir yangına dönüşebilir ve egemenlerin saltanatını küle dönüştürebilir. Özgürlükle özdeşleşen tarihsel bir zaferin anısı bir halkı ölüm ve kölelik uykusundan uyandırarak tarihte ender yaşanır bir direnişin öznesi haline getirebilir. İşte, Newroz ve Newroz günleri Kürt halkı için tam da bu anlama gelmektedir. Newroz ateşinin yakılması sadece özgürlüğün müjdesi değildir Tarih ne hep tekerrürden ibarettir, ne de düz bir çizgide ilerler. Tarih, zaman ve mekânın yeniliklerini ekleyerek tekerrür eder. Ne eski tümden yok olur, ne de yeni nevi şahsına münhasır olarak tezahür eder. Eski yeninin içinde, yeni ile birlikte birçok yönüyle öz ve biçim olarak sentezlenir.
İkinci doğa olarak toplumda bu iç içelik ve süreklilik çok daha fazla böyledir. Halkların yarattığı maddi ve manevi kültür kolay kolay yok olmaz ve toplumsal yaşamı belirlemeye, ona yön vermeye devam eder. Tarihsel gelişimi birbiriyle ilişki ve çelişkisi içinde, sürekli bir kavga ve çatışma içinde iki nehrin paralel akışı biçiminde düşünmek gerçekçidir. Bu nehirlerden biri demokratik uygarlığı, ahlaki politik toplumu, kısacası demokratik ve özgür toplumsallığı temsil ederken diğeri de merkezi uygarlığı, devletçi ve iktidarcı sistemi temsil etmektedir. Toplumda direniş ve özgürlük uğrana yaratılan her şey bir kültür olarak sonraki kuşaklara devredilir.
Benzer şekilde devletçi uygarlığın halklar üzerinde uyguladığı her türlü kıyım, zulüm, köleleştirme ve bunun yol ve yöntemleri de kirli bir miras olarak kendinden sonrakiler tarafından sürdürülür. Yaklaşık üç bin yıl öncesine gittiğimizde Ortadoğu halkları üzerinde egemenlik kuran Asur İmparatorluğunun zulüm ve kıyımla eş anlama geldiğini görebiliriz. Öyle ki, Asur devlet yöneticileri insan kellelerinden kuleler inşa etmekle övünür hale gelmişlerdir.
Bu Nemrudî imparatorluk halkların, kabile ve aşiretlerin yaşam mekanlarını işgal etmekte, tüm maddi değerlerine el koymakta, insanları köleleştirmekte ve geriye kalanları katliamdan geçirmede sınır tanımamaktadır. Burada ahlaktan ne kadar uzaklaşıldığını, yozlaşmanın hangi düzeyde yaşandığını görmek mümkündür. Bu gaddarlık ve zulüm en sembolik ve mitolojik ifadesini Dehaq’ta bulmaktadır. Yüzyıllara varan Asur despotizminin soykırım uygulamaları Dehaq zamanında zirvesini yaşamaktadır. Her gün insan beyni ile beslenen bir kralın mitolojik anlatımında ifadeye kavuşan bir insan kırımı, oluk oluk kan akması söz konusudur. Başta Kürt halkı olmak üzere Ortadoğu’da bulunan birçok halk köleleşme veya yok olma tehlikesiyle karşı karşıyadır.
Direnmekten ve direnerek özgürlüğünü elde etmekten başka bir yol ve seçenek bulunmamaktadır. Bazen kötülük, karanlık, zulüm ve adaletsizlik yoğunlaşarak bir kişide, bir güç veya devlette somutluk kazanır. Bunun adı Asur olur, Dehaq olur. Aynı zamanda ve buna karşı aydınlık, özgürlük, kardeşlik ve adalet de yoğunlaşarak bir kişide, bir direnişte, bir sembolde somutluk kazanarak ifadeye kavuşur. Bunun adı Demirci Kawa olur, Med direnişi olur, Newroz ateşi olur. Newroz ateşinin yakılması sadece özgürlüğün müjdesi değildir. Halkların tarih boyunca aydınlık birlikteliği ve kardeşliği, dayanışmayı, eşitliği vb. temsil etmiştir. Ateş, Kürt halkı tarafından hep kutsal olarak görülmüştür. İnsanı insan yapan biraz da ateştir.
Ateş, aydınlatıp ısıttığı kadar insanı doğadan ve her türlü kötülükten korumuştur. Bir beslenme aracı olduğu kadar bir savunma aracı da olmuştur. Zerdüştlüğün mabetlerinde ateş hep yanar, sönmesine izin verilmez. Avesta’da dile gelen kutsal söz ve ocakta, Ateşgahlarda tüten ve Newrozlarda yakılan ateş, Kürt halkının özgürlük bilincini hep diri tutmuştur. Benliğini ve özgürlük iradesini kutsal söz ve kutsal ateşte birleştirmiştir. Kutsal ateşle aydınlanan zihin, hafıza bilinçlidir. Muhafaza eder, geçmişini de geleceğini görür. Kutsal ateşin ışığından mahrum kalan zihin ise unutur, kör olur. Ne geçmişini hatırlar ne de geleceğini görür. Kürdistan’da gelişen
Apocu direniş Kürdistan’ı özgürleştirecek ve Ortadoğu’yu demokratikleştirecektir Kürt halkı Avesta’nın sesini kaybettiğinde, sözün sesini işitmez, duymaz olduğunda, kutsal ateşi söndüğünde sudan kesilen bir ağacın kurumaya başlaması gibi kurumaya başladı. Tıpkı ruhunu yitiren bir beden gibi. Mabetlerindeki ateş söndüğünde Kürtler, soğumaya başlayan bir cesede dönüştü. Atarlardaki ateşin alevi sadece bedenlerimizi ısıtmıyordu.
Ateş, sözün ve özgürlüğün sembolüydü. Sözün gücünü ve ışığını yansıtan ateşin alevleri manevi dünyamızı da ısıtıyor ve zihinlerimizi aydınlatıyordu. Kürtlerin kutsal ateşi söndüğünde veya söndürüldüğünde zihinlerimiz karanlığa boğuldu. Toplumsal cehaletimizin başlangıcı ve karanlık tarihimizin hikayesi böyle başladı. Kutsal sözünü yitiren, sözün sesini duyamayan toplum, toplum olmaktan çıkar. Kutsal ateşinden mahrum kalan, onun ışığını yitiren toplum dağılır. Gönül ateşini kaybedince kuruyan, vücut ateşini kaybedince cesede dönüşen beden misali. Kürtler, toplumdan, toplum olmaktan çıkmış, toplumsallıkları dağılmışsa nedeni budur.
Bu, sözünü, sesini, ateşini, ışığını kaybettiğindendir. Sönmeye yüz tutan ateşi, Newrozlarda tekrardan gürleştiren, kesilen nefesimize toplumsal soluk aldıran, unutulmaya yüz tutan dilimizi dirilten ve özgürlüğümüzün gür sesi olan Önder Apo, Kürt halkının yeniden dirilişini sağlamıştır. Çağdaş Kürt tarihi ve özgür Kürt’ün dünyasına bir Güneş gibi doğan Önder Apo hakikat ve özgürlük Önderliği olarak kabul edilmiştir. Kürt halkının “Ateşin ve Güneşin Çocukları” olarak tanımlanması, Önder Apo’nun Güneş ile özdeşleştirilmesi tesadüf değildir. Halkımızın tarihsel hafızasında bulunan ve kutsal olana dair anılara atıfla bağlantılıdır.
Bugün Asur İmparatorluğu’nu ve kralı Dehaq’ı aratmayan devletler benzer bir akıbeti Ortadoğu halklarına reva görmektedirler. Bunun en somut ifadesini sömürgeci Türk devleti ve devletin başı Erdoğan şahsında görmek mümkündür. Buna Kürdistan’ı işgal eden dört sömürgeci ulus devleti de eklemek gerekir. Eğer diğer sömürgeci devletler aynı düzeyde saldırı ve katliamlar yapmıyorsa, daha demokratik oluşlarından değil, zayıf düşmüş olmalarından kaynaklanmaktadır. Ancak faşist Türk devletiyle bugün hiçbiri yarışamaz. Bir devlet düşünün ki, Kürt halkının özgür varlığını en büyük tehdit ve tehlike olarak görsün, kendisi için bir beka sorunu var saysın. Böyle kabul ettiği için tüm gücüyle nerede bir özgür Kürtlük varsa oraya kırmızı kumaş görmüş boğa gibi saldırsın.
Dünyada hegemonya kuran çağdaş Dehaqların desteğini de arkasına alan bu zihniyet ve faşist iktidar başta Kürt halkı olmak üzere egemenliğini kabul etmeyen tüm halklara kan kusturmaya yemin etmiş gibidir. Dört parça Kürdistan’da soykırım uygulamaktadır. Rojava, Şengal, Başûr Kürdistan’da bunu günlük saldırılarla yaparken tüm bölgeye de soykırım politikalarını dayatmaktadır. Kendini emperyalist güçlere peşkeş çekerek bu soykırım politikalarına onay ve destek almaya çalışmaktadır. Bugün Rojava’da halkların özgürlük devrimi yaşanmaktadır. Yakılan özgürlük ateşinin etrafında bölgedeki tüm halklar elele, omuz omuza halaya durmaktadır. Çağdaş Dehaq Erdoğan’ı sarayında uyutmayan ve kâbus gördüren işte Rojava’daki bu tablodur. Asur zulmüne karşı Kürt halkı nasıl içinden Keyakser,
Diyako, Demirci Kawa gibi önderler ve kahramanlar çıkarmışsa bugün de başta çağdaş Kawa Mazlum Doğan olmak üzere Kemaller, Egîdler, Berîtanlar, Zîlanlar, Delaller, Saralar ve yüzlerce ardılı kahramanlar çıkarmaktadır. Demirci Kawa’nın elindeki gürz nasıl Dehaq’ın beynini parçalamış, Diyako’nun ordusu Asur egemenliğine son vermişse; Kürt halkının PKK öncülüğündeki özgürlük direnişi de bu sömürgeci faşist sistemin sonunu getirecektir. Dehaq’ın başına yıkılan Ninova kalesinin burçlarında yakılan ateş nasıl özgürlük ve halkların kurtuluşunu müjdelediyse dört parça Kürdistan’da gelişen Apocu direniş Kürdistan’ı özgürleştirecek ve Ortadoğu’yu demokratikleştirecektir. Her tarihsel direniş ve toplumsal devrimin temelinde güçlü bir düşünce, felsefe veya inanç sistemi vardır.
Devrime ve direnişe ilham ve güç kaynağı olan bu zihniyettir. Devrim önce zihniyette inşa edilmiştir. Güçlü zihinsel inşalar ve zihniyetler güçlü toplumsal direnişleri ve zaferleri beraberinde getirmiştir. Zihniyet için gerekli olan irade ve ahlakı Zerdüştlük topluma vermiştir. Zerdüşt inancı ve felsefesi olmadan Medlerin direnişini ve özgürlüğü sağlayan zaferini düşünemeyiz. Zerdüşt’ün aydınlık düşüncesiyle Ortadoğu halklarına öncülük eden Med halkı karanlığın sembolü Asur despotizmini yenilgiye uğratmıştır. Ahura Mazda’nın etrafında kenetlenerek Ehriman’ın güçlerini yok etmiştir.
Bugün Önder Apo’nun düşüncesi, felsefesi ve paradigması çağdaş bir Zerdüştlük olarak halkların ihtiyaç duyduğu, güç, ilham ve moral aldığı aydınlığı sağlamaktadır. En ileri bir ideoloji ve düşünce olarak zihniyet ve maneviyatımızı oluşturmaktadır. Kürt halkı bu düşünce ve felsefe ile Ortadoğu halkalarına öncülük etmektedir. Bu düşünce gücüyle çağdaş Dehaqlara kök söktürmektedir. “Kürdistan sömürgedir” sözü büyük bir yargılamadır Zerdüştlük Kürt halkının birliğini sağladığı gibi Ortadoğu’da ezilen halkları da kapsayarak kucaklamış ve ortak bir mücadelede, Asur’a karşı tarihi direnişte buluşturmuştur. Bir direniş felsefesi olarak karanlığa, zulme ve köleliğe karşı aydınlığın, adalet ve özgürlüğün sembolü olmuştur.
Önderliğimizin geliştirdiği Demokratik Ulus ve Demokratik Konfederalizm, bir bütün olarak Demokratik Modernite paradigması da bir özgürlük felsefesi olarak Ortadoğu’da aynı rolü oynamaktadır. Rojava Devrimi’ne öncülük eden Önderlik düşünce ve paradigması Kürt’ü, Arap’ı, Asuri-Süryani, Çerkez’i, Türkmen’i ile tüm halkları kardeşlik ve eşitlik temelinde direnişte bir araya getirmiş ve büyük bir savunma savaşına sevk etmiştir. Tüm çağdaş Dehaqlar en ileri teknik ve büyük ordularla saldırmalarına karşı
Kürt Özgürlük Hareketi öncülüğündeki bu irade ayakta kalmaya ve direnmeye devam ediyorsa kaynağını Önderliğimizin geliştirdiği bu düşünce gücü ve paradigmadan almaktadır. Kürt halkı tarih boyunca Türk ulus devletinin işgali altında olduğu kadar, hiçbir zaman bu kadar inkâr ve imha ile karşı karşıya kalmamıştır. Kürdistan’da yürütülen fiziki ve kültürel soykırım politikalarıyla Kürt kültür ve toplumsal birikimine ait ne varsa bitirilmek ve mezara gömülmek istenmiştir. Bu konuda kısa sayılabilecek bir sürede önemli bir mesafe alındığı da bilinmektedir. Öyle ki, 1970’lere gelindiğinde Önder Apo, “Kürdistan’da kendine ihanet etmemiş tek bir birey kalmamıştır” diyerek bu vahim duruma işaret etmiştir. Vahşet ve zülüm ne kadar ağır ve derinse, saldırılar ne kadar büyük ise karşı çıkışlar da bunu karşılayacak ve aşacak düzeyde olmak zorundadır. Yoksa altından kalkmak mümkün değildir. Nitekim 1925-40 yılları arasında Kürdistan’da yaşanan başkaldırılar bu nedenle katliamla ezilmiş ve imha edilmiştir. Yaşanılan yenilgiler ve dayatılan katliamlar korkuyu derinleştirmiş ve umutları daha da zayıflatmıştır. Önder Apo’nun çıkışı tüm bunları aşacak güçte olduğu için tarihe damgasını vurmuştur.
Önderliğin yola “Kürdistan sömürgedir” belirlemesiyle başlaması, büyük bir söz ve bilincin filizlenmesi anlamında halkımızın çağdaş tarihinde bir milattır. Bu belirleme bir söz olmanın çok ötesinde anlamlara sahiptir. Bu söz aynı zamanda bir karardır, kararlaşmadır. Bu söz büyük bir yargıdır, büyük bir yargılamadır. Sömürgeci Türk sistemini ret etmiş, yargılayıp mahkûm etmiştir. Köle Kürt’ü ret etmiş ve özgür Kürt’ün oluşmasının iradesini açığa çıkarmıştır. Bu söz bir iddia ve tutumun, bir duruşun ifadesidir.
Dilsizlerin dile gelen sözü, üstü betonla kapatılan bir hakikatin çığlığı, Kürdistan’ın asi dağlarının bir volkan patlaması misali haykırışı olmuştur. Bu söz bir karar ve yenilmez bir iradenin ilanıdır. Bu söz bir devrimdir, düzen yıkan, yeniden bir düzen inşa edendir. Bu söz devrimin dile gelişi ve eyleme geçişinin sesidir. Bir fısıltı ile başlayan ve Fırat suyu gibi gümbürdeyerek çoğalan, bir kıvılcımla başlayıp Kürdistanı, Ortadoğu’yu boydan boya saracak bir ateşe dönüşen, devrimin tam da sesidir! Newroz alanına akan Cizîr halkımızın tutumu korku duvarlarını yerle bir etmiştir 1973 yılında bir Newroz gününde, Ankara’nın Çubuk Barajı’nda Önder Apo’nun aldığı karar, geliştirdiği irade ve eylemiyle tarihe yön vermiştir.
Önderliğin Mazlum gibi yoldaşları da fedai eylemleriyle tarih olmuşlardır, tarih yazmışlardır. “Tarih bazen bir kişide somutluk kazanır, bir kişi tarih olur, tarihe yön verir.” Mazlum Doğan yoldaşın Diyarbakır zindan karanlığında, faşist, sömürgeci devletin inkâr, imha ve ihanet dayatmalarına karşı yaktığı üç kibrit çöpü ve gerçekleştirdiği eylem Kürdistan’ın tüm dağlarında tutuşan gür ateşlere dönüşmüştür.
Mazlum hevalin 21 Mart 1982 Newroz’unda çaktığı kıvılcım bir yangına dönüşerek egemenlerin saltanatını tutuşturmuştur. Mazlum’un “Teslimiyet ihanete, direniş zafere götürür” şiarı Kürdistan devriminde bir çizgi ve yeni yaşam felsefesi haline gelmiştir. Büyük zindan direnişi Kürt halkının ve Kürdistan Özgürlük Hareketi’nin önünü açmış, yolunu aydınlatmıştır. Mazlum ile başlayan, Ferhat ve Dörtlerle devam eden Hayri, Kemal, Akif ve Ali Çiçeklerle, Büyük Ölüm Orucu’yla zafere ulaşan tarihi Zindan Direnişi zindanın duvarları arasında kalmamış,
Kürdistan’da gerilla savaşının ve özgürlük devriminin başlamasına vesile olmuştur. Ülkeye dönüş ve gerilla mücadelesi başlarken büyük güç, moral ve ilham kaynağı olmuştur. Kürt halkının uyanışına, dirilişine, ruh ve bilinç kazanmasına yol açmıştır. Binlerce Kürt genci Mazlum’un çağrısına ses olmuş ve gerilla saflarında yerini alarak eylemine eylem katmıştır. Kürt halkı bu önderlerinden aldığı ruh, bilinç ve cesaretle başkaldırmış, bayrama gider gibi serhildanlara kalkmış ve direniş iradesini tüm dünyaya, dost ve düşmana göstermiştir.
Mazlum’un çaktığı Newroz kıvılcımını başka Newrozlarda Zekiye Alkan Amed Surlarında, Rahşan Demirel İzmir-Kadifekale’de, Ronahî ve Berîvanlar kapitalist modernitenin buz gibi soğuk Avrupa merkezlerinde bedenlerini ateşe verip Newroz ateşini harlandırarak gürleştirmişlerdir. Sema Yücelerden Zülküf Gezenlere kadar bu direniş mirasını devralanlar bu çizginin fedai militanları olmuşlardır. Bu ateş hiç sönmemiş, daha da harlanarak düşmanın korkulu rüyası olmuştur. Bu irade, korku ve teslimiyeti, ihanet ve ölümü yenmiştir.
Çünkü gösterilen bu iddia, kararlılık ve inanç, bir özgür yaşama kararıdır. Özgürlük uğruna büyük bedellerle yaratılan bir mücadele çizgisi ve kültürüdür. Kürt halkı ve Kürt özgürlük mücadelesi bu direniş kültürüne ve özgür insan iradesine dayanmaktadır. PKK Newroz’un ifade ettiği tüm değerlerin birikim ve sentezini temsil etmektedir. Halkımız, “PKK halktır, halk burada” sloganlarını Newroz meydanlarında haykırırken bu bütünleşmeyi özlü bir şekilde dile getirmiştir. Şehit Berîvan’ın öncülüğünde düşmanın tankına, topuna karşı Newroz alanına akan Cizîr halkımızın tutumu korku duvarlarını yerle bir etmiştir. Cizîr Newrozu’nun kana bulanmasına karşı Nisêbîn halkının ikinci kez ayağa kalkması ve büyük bedeller vererek katliamı protesto etmesi Kürt halkında başlayan ulusal birlik ruhu, destek ve dayanışmanın işareti olmuştur.
Cizîr ve Nisêbîn’le başlayan ve dalga dalga tüm Kürdistan’a yayılan Newroz kutlamaları bir halkın dirilişini ifade etmiştir. Kürt halkının kendi kimliğine, kültürüne dönüşü ve özgür yaşam felsefesine yeniden kavuşması anlamına gelmiştir. Newroz’u tarihsel gerçeğine uygun kutlayan halkımız, Newroz’a yeni anlamlar katmış, yeni duygular, yeni bir ruh kazandırmıştır. Ölüm uykusundan kalkan, dirilişini başaran bu halkı artık hiçbir kimse, hiçbir güç özgürlüğünden alıkoyamayacaktır.
Düşmanın Newroz’dan bu kadar korkması ve 1990 yıllarının Newrozlarına vahşice saldırması, halkımıza katliam dayatması boşuna değildir. Newroz ateşinde kendi karanlık sisteminin sonunu görmüştür. Yasak, baskı ve katliamlarla Kürdistan’daki işgal ve sömürgeciliğini uzatmaya çalışmıştır. Ancak halkımız her koşulda ve büyük bedeller pahasına da olsa Newroz’u kutlamıştır. Newroz’u bir gün ile sınırlamaktan çıkarmış, her günü Newroz ve mücadele günü haline getirerek, bizatihi kendisini Newroz halkı haline getirmesini bilmiştir. AKP-MHP faşizmi özel ve psikolojik savaş yöntemleriyle ömrünü uzatmaya çalışmaktadır Kürt halkının PKK öncülüğünde gelişen ve Newroz ile özdeşleşen özgürlük mücadelesi 47 yıldır aralıksız bir şekilde devam etmektedir.
Kürt halkı Newrozu tarihin derinliklerinden gün yüzüne çıkarırken, Newroz da Kürt halkını kökleriyle buluşturmuş ve düşmana karşı direnme cesareti aşılamıştır. Her Kürt çocuğunun ilk eylemi denilebilir ki, Newroz bayramına katılmaktır. Zafer işareti eşliğinde “Biji Serok Apo” sloganını haykırmak her Kürt gencinin, Kürt insanının çocukluk anılarını süslemektedir. Mart ayı, aynı zamanda düşmanla tarihi bir hesaplaşma aydır. Mart ayı katliamlar kadar büyük direnişlerin ve şehadetlerin yaşandığı bir aydır. Her bir günü büyük bedeller ve direnişle geçmiştir. Bu nedenle Çağdaş Kawa Mazlum Doğan’la Newroz’da başlayan ve 28 Mart’ta şehit düşen Egîd yoldaşın şehadet tarihine kadar devam eden haftayı halkımız Ulusal Kahramanlık Haftası olarak ilan etmiş ve kutlamıştır. Bu kahraman yoldaşlarımızın yaşam tarzları ve mücadele çizgileri bile tek başına bir halkı ayağa kaldırmaya yeterdir.
Bu ulusal kahramanlarımızın duruş ve devrimde öncülük tarzları, bize nasıl yaşamamız ve nasıl savaşmamız gerektiğini gösteren temel bir perspektif olmaktadır. Bütün bu direnişler bize sadece direnmeyi değil zafer kazanmayı, özgürlük ve kurtuluşu dayatmaktadır. Zaferi erteleme lüksümüz olmadığı gibi buna sabır ve tahammülümüz de kalmamıştır. Önder Apo 21 yıldır İmralı mutlak tecrit sisteminde rehin tutulmaktadır. Tek başına bu gerçeklik bile bize anı anına mücadeleyi emretmektedir. Yetersiz yoldaşlığımızın utancını ve Önderliğimize, devrime olan borcumuzu ancak İmralı sistemini parçalayarak ödeyebiliriz. Önderliği fiziki olarak özgür çalışır ve yaşar koşullara kavuşturmadan rahat bir uyku yüzü görmemek devrimci sorumluluğumuzun gereğidir.
Önderlik 3 Mart’ta aile görüşmesinde bize ve halkımıza önemli bir çağrıda bulunmuştur. Her şeyin mücadeleyle kazanılacağını, mücadele yükseltilirse İmralı’daki tecridin kırılacağını, çözüm ve özgürlüğün de geleceğini belirtmiştir. AKP-MHP faşist iktidarı Kürt, Türk ve diğer tüm halkların ortak mücadelesiyle bertaraf edilecektir. Mücadele örgüt ve eylemle yapılır. Halklarımızı örgütledikçe eyleme kaldırabilir, eylem halinde oldukça faşizm yıkılabilir.
Bu nedenle Newroz’un bize yüklediği en öncelikli görev ve sorumluluk mücadeleyi her alanda yükseltmektir. Bu Newrozlu günlerde, bu baharla başlayan yılı düşmanı kesin yenilgiye uğratma ve özgürlüğümüzü kazandığımız bir yıl haline getirme en temel görevimizdir. Ulusal birliğimizi Newroz ile özdeşleşen ulusal ruh ve bilinçle yerine getirme zamanıdır Düşman en zor dönemini yaşamaktadır. Her geçen gün daha fazla saldırganlaşması gücünden değil, zayıflığından kaynaklanmaktadır. Ekonomik olarak iflas noktasına, siyasi olarak kendini sürdüremez duruma gelmiş ve savaş dışında iktidarda kalmanın koşullarını kaybetmiştir. Sömürgeci Türk devleti ve AKP-MHP hükümeti Kürt soykırımını başarıyla tamamlamayı kendisi için varlık gerekçesi haline getirmiştir. Türkiye’nin tüm imkanlarını bunun için seferber etmekte, tarihin en kirli savaşını Kürt halkına karşı yürütmektedir.
Ancak kısa sürede sonuç alacağı hesabı ile başladığı bu savaş uzadıkça kesilen fatura ağır gelmekte ve her geçen gün altından kalkamaz duruma gelmektedir. Bu nedenle her gün bir kriz yaşamakta, suni çelişkilerle Türkiye’yi savaş gündeminde tutmakta ve milliyetçi, ırkçı duyguları körüklemektedir. Bu iktidar özel ve psikolojik savaş yöntemleriyle ömrünü uzatmaya çalışmaktadır. 1990’lı yıllarda geliştirilen özel ve kirli savaş nasıl devleti çeteleştirmişse, sömürgeci Türk devletini bir çete devleti haline getirmişse, bugün yürütülen bu kirli savaşın tahribatları çok daha ağırdır.
Türk devleti dünyada DAİŞ gibi çetelerle bir anılır olmuştur. Bu kirli savaşta toplumdan gerçekleri gizlemek için her türlü yalan, manipülasyon ve psikolojik savaş yöntemlerine başvurulmaktadır. Bu uygulamalar eninde sonunda ve en başta da gelip Türk toplumunu vuracaktır. Şimdiden toplu aile intiharları, artan kadın cinayetleri, toplumsal yozlaşma şeklinde yansımasını bulmaya başlamıştır. Bir devlet ve toplum uzun bir süre bu durumu kaldıramaz. Ancak böyle de olsa Özgürlük ve başarı kendiliğinden gelmeyecektir. Newroz ruhu ve özgürlük bilinciyle örgütlenen ve ayağa kalkan halkımızın mücadelesiyle zafere ulaşılacaktır. Ulusal birliğimizi sadece siyasi partiler düzeyinde değil, halkımızın bulunduğu her yerde Newroz ile özdeşleşen ulusal ruh ve bilinçle yerine getirme zamanıdır. Düşman topyekûn saldırmaktadır. Halkımız da tüm güç ve enerjisini bir seferberlik halinde devrime akıtmalıdır.
Normal bir süreçte değiliz. Halk olarak ya özgürlüğümüzü büyük kazanacağımız ya da büyük kaybedeceğimiz düşmanla tarihi bir hesaplaşmanın içinde olduğumuz bir süreçten geçiyoruz. Yaşamımızı buna göre örgütlemek, her şeyi devrimin başarısına göre ayarlamak halk olarak herkesin, her birimizin öncelikli sorumluluğu olduğu gibi, bu topraklarda yaşayan halklarımızın da sorunudur. Doğru bir halkların kardeşleşmesi temelinde,-ki Newroz bu coğrafyanın ve belki de dünyanın en eski hoşgörü kültürüne dayalı olarak gelişen ortak bayramı olması gerçeğini de dikkate aldığımızda- hep birlikte yeni ve çağımızın zalim Dehaqlarına karşı ortaklaşarak direnişe geçmemiz insanlığın bize emrettiği tarihi bir görevdir. Yine, gerilla düşmanın tüm tekniğine karşılık fedai bir ruh, büyük bir kararlılık ve iradeyle her yerde düşmana darbe üstüne darbe vurmaktadır.
Bu halkın en güzel gençleri, kadın ve erkekleri en ön saflarda çelikten bir iradeyle düşmana geçit vermemektedir. Düşmanın işgal girişimlerini boşa çıkarıyor, heveslerini kursaklarında bırakıyorlar. Kürt halkının özgürlük militanları görevlerini en zor koşullarda, büyük bir emek ve fedakârlıkla yerine getirmeye çalışmaktadır. Halkımız da bulunduğu her yerde ayaktadır, değerlerine sahip çıkmaktadır.
Zindanlar, Önderliğe ve devrime karşı büyük bir duyarlılık ve sorumlulukla imkanlarını seferber etmeye, güç vermeye çalışmaktadır. Bugün için Devrimci Halk Savaşı stratejisi’nin gereği olarak tüm alanlardaki gücümüzü birleştirip daha üst bir hamle yapmaya ihtiyaç vardır. İnanıyoruz ki, nasıl ki Med halkı yıkılamaz denilen Asur İmparatorluğunu Ortadoğu’nun tüm renkleri ve halklarıyla Newroz ruhuyla yerle bir etmişse, halkımız da bu Newroz’la birlikte geliştireceği mücadeleyle bölgemizin kadim halklarıyla birlikte bu sömürgeci Türk devletini yenilgiye uğratarak Ortadoğu halklarına yemyeşil ve umut dolu baharları getirecektir.
---------
Newroz wê îsal jî li dehan bajar û herêman bê pîrozkirin. Bernameya pîrozbahiyên li Bakurê Kurdistanê, li Amedê bi civînekê hate eşkerekirin. Strana Newrozê jî hate nasandin.
Piştî civîna Hevseroka Giştî ya HDP’ê Pervîn Bûldan a bi nûnerên partiyên Tifaqa Kurdistanî ya li Amedê, bernameya pîrozbahiyan hate eşerekirin.
Piştî civîna Hevseroka Giştî ya HDP’ê Pervîn Bûldan a bi nûnerên partiyên Tifaqa Kurdistanî ya li Amedê, bernameya pîrozbahiyan hate eşerekirin.
Pîrozbahî wê herî kêm li 61 herêman bê pîrozkirin ku 30 ji wan bajar in.
Di civînê de her wiha strana Newrozê jî ya ji bo pîrozbahiyên îsal hate nasandin.
Strana ku gotinên wê ji aliyê Mİhemedê Pirosî ve hatiye nivîsandin bi klîbekê hate nasandin.
Stran ji aliyê van hunermendan ve hate gotin: Dîlan Yiğit, Jiyan Savcı, Cejna Saruhan, Kadir Çat, Umut Botan, Murat Bakrak, Devrim Özlük, Mêrxas Viyan û Merve Admiş.
Newroz Nedir? Neden kutlanır? Anlamı Nedir?
Her yıl 21 Mart’ta özellikle Kürtler tarafından büyük bir coşkuyla kutlanan Newroz bayramının Kürt tarihindeki yeri ve önemi bahsedildiğinin aksine sadece “Baharın Gelişi” değildir. Musa Anter yakılan ateşin Kürtlerin özgürlüklerinin simgesi olduğunu belirtir.
Newroz Tarihi
Kürtler Newroz’un “Demirci Kawa Efsanesi”ne dayandırır. Kürt mitolojisindeki Kawa efsanesine göre, günümüzden 2500 yıl öncesinde Dehak (bazı kaynaklara göre Zuhak) adında Asurlu çok ama çok zalim bir kralın altında yaşayan Kawa adında bir demirci vardı. Bu kral tam bir canavardı ve efsaneye göre her iki omuzunda da birer yılan bulunuyordu. Her gün bu iki yılanı beslemek için Kürtlerden iki genci sarayına kurban olarak getirtip aşçılarına bu iki çocuğu öldürtüp beyinlerini yılanlarına yemek olarak verdiriyordu. Aynı zamanda bu canavar kral ilkbaharın gelmesini de engelliyordu. En sonunda bu zulümden bıkan ve bir şeyler yapmak isteyen Armail ve Karmail adlı iki kişi kralın sarayına mutfağa aşçı olarak girmeyi başarırlar ve Kralın yılanlarını beslemek için beyinleri alınarak öldürülen çocuklardan sadece birini öldürüp diğerinin gizlice saraydan kaçmasına yardımcı olurlar. Böylece ellerindeki bir insan beyni ile, kestikleri bir koyunun beynini karıştırarak yılanlara vererek her gün bir çocuğun kurtulmasını sağlamış olurlar. İşte bu kaçan kişilerin Kürtlerin ataları olduğuna inanılır ve bu kaçan çocuklar, kendi çocuğu da Kral’a kurban edilen yiğit, cesur ve iyi yürekli bir demirci olan Kawa tarafından dağlarda gizlice eğitilerek bir ordu haline getirilirler. Böylece Kawa’nın liderliğindeki bu ordu 20 Mart günü (bu tarih kesin değildir ama kastedilen isyandan önceki gündür) zalim kralın sarayına yürüyüşe geçer ve Kawa kralı balyozuyla öldürür. Kawa kralı öldürdüğünü haber vermek için sarayın avlusunda büyük bür ateş yakar ve bu ateşi görenler dağdan geri dönerler ve zaferi kutlarlar. Kawa da sarayın en yüksek yerine çıkar ve halkın zulümden kurtuluşunu sarı, kırmızı ve yeşil renkteki önlüğünü sallayarak kutlar. Böylece Kürt halkı zalim kraldan kurtulmuş olur ve ertesi gün ilkbahar gelmiş olur.
Newroz Nasıl Kutlanır?
Newroz bayramı on binlerce kişinin biraraya gelerek halaylar çekip Newroz ateşini yakarak o ateşin üzerinden atlayarak kutlanır. Newroz’da neden ateş yakılır? Eski inanışlarda ateşin kutsallığı bilinir. Bu yüzden Newroz ateşinin de inanışta bir kutsallığı bulunmaktadır.
“Newroz kutlu olsun”
Kürt dili lehçelerinde şöyle söylenir:
Kurmanci: Newroz pîroz be!
Zazaki: Newroz pîroz bo!
Sorani: Newroztan pîroz bêt!
Newroz ne anlama gelir ve tarihçesi nedir? Newroz'u neden Kürtler kutlar? Newroz Bayram'ı anlamı nedir? 21 Mart neden Newroz Bayramı olarak kutlanır? Kawa kimdir? Bütün bu soruların cevabı...
Newroz: Kürt halkının Demirci Kawa önderliğinde Dehak zulmüne isyan ateşini tutuşturduğu ve zaferle taçlandırdığı gündür. New: Yeni, Roz: gün, "Yenigün" anlamına gelir .Bahar yeniliktir . Hareketlilik ve canlılıktır kışın tembellliğin, monotonluğunun ve donukluğunun silkinişidir.Bahar mevsimi mücadele ve başkaldırı günleriyle doludur. Aradan 2616 yıl geçmesine rağmen, direniş özünü kaybetmeksizin her 21 Mart günü coşkuyla Kürt ve İran halklarınca kutlanan Newroz, halkların özgürlüge olan özlemini ve inancını da taşır yüzyıllardır, tarihteki soykırımlara, katliamlara, Halepçelere, yok etme politikalarına rağmen bugüne dek içeriği zenginleşerek, güncel olaylarla birleşip gelen Newroz'un giderek serhildanlarla daha az yayılması aynı zamanda Kürt kültürünün köklerinin zenginliğini de göstermektedir. Bu başkaldırı ve zalimleri yakan ateş son yıllarda daha fazla dağı, daha fazla meydanı ve daha fazla alanı aydınlatıyor.Yeni Dehaklar ateşi söndüremiyorlar, ama özgürlük ateşi yeni Dehak'ları da yakıp daha da gürleşecek ve din, dil, ırk, ulus, cins farklılığı gözetmeksizin tüm emekçilerin birlikte kavgasının yolunu aydınlatıyor.
Kürt tarihinde Newroz Bayramının çıkışı ve tarihi bir kaç şekilde anlatılmaktadır. B.Nikitin, Newroz'un ) tarihinin çok eski yıllara dayandığını ve mitolojik bir kabukta, somut tarihi olaylann saklı olduğunu ve onu efsaneleştirdiğini belirtiyor. Yazılı kanıtların çok az olduğu dönemlerde Newroz'un tarihsel gelişimini sağlıklı bir şekilde yazmak tarihçileri zorlamışbr .Kürt tarihçileri, Kürtlerin en eski dini olan Zerdüşt'ün Kitabı Zendavester'de, Firdevs'in Şerefnamısinde Ömer Hayyam'ın Newroz namesinde ve Şerefxan'ın Şerefnamısinde ve günümüzde çeşitli yazılı eserlerde Newroz değişik şekillerde işlenmiş, bugüne taşınmıştır .
Bir efsaneye göre, M.O. 612 yılında Asur İmparatorlugu Mezopotamya halklarına, Kürtlerin ataları olan Medlere, lran'lıların ataları Perslere, Ermenilerin ataları Urartulara ve şimdi soyları tükenen Hurilere, Babillere, Elamlılara çok zulüm yapıyordu. Med Generali Keyasker tüm halkların da desteğini alarak Asur zulmüne ve zalim Dehak'a karşı ayaklanır. 21 Mart 612 yılında Asurluların başkenti Ninova'yı kuşatır .Zalim Kral Dehak'ı sarayıyla birlikte yakar . Keyasker'e eski Med ve Pers dilinde "lider, önder, komutan, Ozan" anlamına gelen ''Kawa'' denilir. Bu günden sonra, bütün Mezopotamya halkları özgür olur.Ve bugüne Kürtçe ''Newroz'' (yenigün) derler.Her 21 Mart günü zalim Dehak'ın sarayını yakan ateşi yakıp Newroz'u bir bayram olarak kutlarlar.
Başka bir efsaneye göre, M.Ö. 1896 yılından 1176 yılına kadar egemenlik kurmuş olan Kassitli Kürtler, egemenliklerinin ilk yıllarında Babil'i ikinci kez işgal ediyorlar. Söylenceye göre, Kral Cemşid bir taht üzerinde Kürt kenti olan Demawed'den Babil'e götürülürken, yüzü o kadar parlıyor ki, halk onu güneşe benzetir ve gök iki güneş gördü derler , bugüne Newroz denir. Cemşid'in Babil'e girdiği gün 21 Mart'tı. Bugün her yıl bayram olarak kutlanır. Bununla bağlantılı olarak bir başka söylence de şöyle: Cemşid'den itibaren kutlanan Newroz . tôrenlerinde Kürtlerin ateşe bagıılıkları nedeniyle ,dağlarda, alanlarda ateşler yakılır , oyunlar oynanır . M.Ö. 612 yılında Demirci Kawa her yıl kutlanan bayramlardan yararlanıp, bayram için toplanan halkın varlığından yola çıkarak dağlarda Newroz ateşi yaktırıp , isyanı başlatmıştır .Aradan geçen zaman içinde Newroz bayramı ile bu başkaldırı birleştirilmiştir. Firdevs'in Şeyhnamısine (974-999 yıllarında yazılmış) göre, zalim Asur Kralı Dehak'ın omuzunda iki yılan çıkmıştır .Onlara her gün iki Kürt gencinin beyninin verilmesini Dehak'ı etkisi altına alan bir ifrit şeytan önerir. Ve her gün iki Kürt gencinin beyni bu yılanlara yedirilir .Ancak, insaf sahibi bazı kişiler-bir söylenceye göre Demirci Kawa-bir süre sonra ikinci beyin olarak kestikleri hayvan beynini vererek zulmü yumuşatmaya çalışırlar .Kaçırdıkları ikinci genci dğlıara yollarlar. lşte bu dağlarda toplananlar Kürt halkını oluşturmuşlardır.
Demirci Kawa da beyinleri Dehak'ın yılanlarına yedirilen 17 Kürt gencinin babasıdır .Y akalanan 18.oğlunu kurtarmak için Dehak'ın sarayını basar. Şeyhnamıye göre, Kawa saraydan çıkarken sarı- kırmızı-yeşil renkli deri önlüğünü isyan bayrağı olarak kulanır. lsyan zaferle sonuçlanır, yönetim Feridun'a (Med Kralı) teslim edilir.Med yenilgisinden sonra bu bayrak lran'a götürülür ve bir anı olarak saklanır. .İs1amiyete kadar gelip geçen hanedanlıklar çeşitli mücevherlerle bayrağı süsler, lslamiyetin yayılmasıyla birlikte bayrağın üzerindekiler ganimet olarak askerler tarfından paylaşılırken, bayrak da yakılır.
Nevroz Bayramı farklı biçimlerde tarihe geçse de,ortak bir kaç noktada anlamını bulur. İlk olarak Newroz, 2616 yıllık yıllık geçmişiyle en eski özgürlük bayramıdır. İkinci olarak, Kürt halkının Demirci Kawa önderliğinde zulme, sömürüye, baskıya karşı bir başkaldırı günüdür. Üçüncüsü, Newroz'un isyan ve özgürlük ateşi diğer ezilen ve sömürülen halkları da sarıp giderek evrenselleşmiş, aradan geçen yüzyıllara rağmen, özündeki başkaldırı ve direniş geleneğini yitirmeksizin somut olaylarla örülerek özgürlük mücadelesi yürüten halkların elinde günümüze değin yaşaya gelmiştir .
Newroz ateşle bütünleşmiştir.onun içindir ki dağlarda ateşler yakılır.Çünkü ateş aydınlıktır , karanlığa meydan okumanın adıdır.Yüzyıllardır her 21 Mart'ta ülkenin dört bir yanında Newroz ateşi yakıp, mücadele çoşkusunu yükselten ezilen Kürt ulusu kendi kimliğine sahip çıkıyor.Yıllarca örülen korku duvarları yerle bir ediliyor. Son yıllarda mücaadelede hızla ön safalara fırlayan Kürt emekçileir , ulusal kurtuluş mücadelesinde aktif olarak yerini alırken, yeni Kürdüyaratıyor .Dünya ve Türkiye , kamuoyu Kürt Sonununu' ve mücadelenin boyutlarını Kürt serhildanlarında ve elde silah gerilla mücadelesine korkusuzca, katılan Kürt emekçilerinin mücadelesinde görebiliyor.
Kürt ulusal mücadelesi Newroz kutlamalarıyla yeniden dirilişin ve özgürlük yoluna düşüsün tarihini yazdılar ve burjuvaziye korku sldırlar.bir zmanlara yasaklanna nwerozların şimdilerde önünün açılması zorunluluğu kürt emkçileirnin bu zorlu savaşımlarıyla başarılmıştır.21 Mart'lardaNewroz ateşinin Kürdistan'ın her tarafını sardması, kadınlarıyla, çocuklarıyla, öğrenci ve esnafıyla Kürt ulusunun ezici , çoğunluğunu mücadeleye kattığını gören aydınlıktan korkan beyinlerin, yüreklerin karanlıkta kalmasında, körelmesinde, naylonlaşmasında çıkarı olan egemen sınıfları ve çağdaş Dehakları telaşlandırdı ve taktik değiştirmeye zorladı.
1990 Mart'ında faşist diktatörlük "Türk Bayramı'' adı altında Newroz'u valiliklerce törenlerle "kutla''maya başladı. Yine o bayatlamış taktiği ileri sürdüler .Ne de olsa devlet güçlüydü ve bir avuç eşkiyaya pirim veremezdi (!) ( Faşist dikütatörlük Newroz'un özünü boşaltma, pasifize etmek ve onun Misak-ı Milli sınırlarına zarar vermesini engellemek ve ne kadar demokrat (!) ( olduklarını kanıtlamak için böyle bir manevraya ) girişip Newroz'un öz be öz Türk bayramı olduğu demagojisini ileri sürdü.Sözümona, Türkler Orta Asya'da Ergenekon dağında mahsur kaldıklarında, tam nesilleri tükenmek üzereyken Asena'' adındaki bir kurt çıka gelmiş ve 21 Mart günü Türklerin atalarına yol göstererek Anadolu'ya getirmiş ve Türkler, o günden beri 21 Mart'ı Türk bayramı olarak kutluyorlarmış. Ancak, yüzyılardan beri bu bayramı ; illegal kutluyor olacaklar ki, kimse de duyamamış! Diktatörlüğün bu manevrası da sökmedi,.Bu komedya’ya Türk halkı da inanmadı.
Bu yalan, diktatörlüğün çaresizliğinin, çürümüşlüğünün yeni bir kanıtı oldu. Kürt halkı kendi
bayramını yasal olsa da olmasa da coşkuyla, ülkenin .dört bir yanını Newroz ateşiyle aydınlatarak kutluyor.
Her Acem ve Kürt halkları Newroz bayramını direniş ve başkaldırı günü olarak kutlaya geldiler.Botan'da tutuşturulan Newroz ateşi ülkenin batısından doğusuna her yerde yakılarak hakların kardeşleşme şıarı ile bütünleştirildi.
Yine her yıl Newroz ateşini daha gür yakan Kürt emekçileri emperyalistler ve uşaklarına karşı özgürlük mücadelesini geliştirip ileriye taşıyarak tüm ezilenlen ve sömürülenleri emekçilere yürnmeis gereken yolu gösterdiler.Tarih yapraklarına direniş ve özgürleşme günü olarak geçen Newroz bayramı tüm emekçi halklara kutlu ve mutlu olsun
Anti Emperyalist-Kapitalist Mücadele ve KÜRT GERCEGI
Kürt Özgürlük Hareketi; İdeolojik Duruş, Örgütlülük ve Toplumsal Projeleriyle, Dünya ve Ortadoğudaki milyonların Anti Emperyalist-Kapitalist Toplumsal Muhalaefetini derinden etkileyebilecek temel özellikler taşıyor.
- Özellikle son dönemlerde dünyanın dört bir yanında devrim dalgaları yayılıyor. Ceketini alıp sokağa çıkan kitleler yeni bir tarihin yazım sürecinde özneleşirken birileri onları ajanlıkla suçluyor diğerleriyse onlara devrimcilik atfediyor. Tüm bu kafa karışıklığı ve siyasal belirsizliklerin arasında The Occupy'
Hareketleri ve Kürt İsyanına 21. Yüzyılın İlk Devrimci Dalgası isimli kitabı vesilesiyle Foti Benlisoy’la dünyayı saran dalgayı konuştuk.
* Öyle bir dönemden geçiyoruz ki, neredeyse toplumsal hareketlenmelerin nitelikleri için hakem heyetleri kurulacak, onay alamayan halk hareketleri de ajan muamelesine maruz kalacak. Sahiden, dünyada ne oluyor? Herkes gözünü Arap dünyasına çevirmiş olsa da Yunanistan’dan başlayalım. Sahi, ne oldu da bir AB ülkesinde halk sokaklara döküldü hatta parlamentoyu AB dayatmalarına karşı kuşattı?
- Haklısın. Sanki toplumsal mücadeleleri elde mezura kendi ölçü ve beğenilerimize münasip olan ve olmayanlar olarak sınıflandırıyoruz. Oysa mücadele ve direnişler kendi beklenti ve öngörülerimize tam olarak uygun bir biçimde gelişmiyorlar. Zaten hiçbir zaman öyle bir şey söz konusu olmadı. Bugün neredeyse huşuyla andığımız çoğu büyük kitle mücadelesi, sosyalist hareketi şaşkınlığa uğratan bir biçimde aniden ve beklenmedik şekillerde ortaya çıkmış, bu ‘vakitsizliğiyle’ ve hesaba kitaba gelmezliğiyle de bazen sosyalist ‘önderlikleri’ huzursuz etmiştir. Kitlelerin tarihi yapan failler olarak sahneye çıktığı her durum doğası itibariyle alışıla geldik biçimiyle siyasetin kural ve kaidelerini sarsıntıya uğratır. ‘Sıradan’ insanların daha öncesinde kendilerine şu ya da bu şekilde kapatılmış siyaset alanını kitlesel bir biçimde işgal etmeleri tarihin durağan seyrini sarsan, onu infilak ettiren bir faktördür.
Böylesi patlamalarla karşı karşıya olduğumuz aşikârken biz adeta laboratuvar koşullarında üretilmiş steril ve saf devrimler, ayaklanmalar ve kitle mücadeleleri beklentisi içerisindeyiz. Oysa Lenin’in zamanında dediği üzere, devrimi bir ordunun belirlenmiş bir noktada mevziiye girerek 'biz sosyalizmden yanayız' ve bir başka ordunun da bir başka noktada saf tutarak 'biz emperyalizmden yanayız' diyeceği netlikte ya da arılıkta bir durum olarak görmek saçma olur. Lenin, “saf bir toplumsal devrim bekleyen kimsenin ömrü, bunu görmeye yetmeyecektir” derken kuşkusuz haklıydı. Dolayısıyla mezurayla, cetvelle kitle mücadelelerinin kalıbımıza uygun olup olmadığını ölçme telaşından sıyrılıp evvela karşı karşıya olduğumuz mücadeleleri anlamaya çalışmalıyız. Yunanistan’a gelince… Geçen sene ekonomi ciddi oranda küçüldü ve benzer bir durum bu sene de söz konusu olacak gibi görünüyor. 11 milyonluk bir ülkede 1.5 milyon işsizden bahsediliyor. Ücretler ve sosyal ödentilerde %20’lere, 25’lere varan kesintiler söz konusu. Basit bir resesyonla değil, ancak 1930’larla karşılaştırılabilecek derin bir iktisadi-sosyal buhranla karşı karşıyayız. Yunanistan daha once üçüncü dünya ülkelerinin başına musallat olan tipte bir borç tuzağıyla karşı karşıya. Bu ülkelerde (mesela Latin Amerika’da 1980’li yılların ortalarında) olduğu gibi borç krizi sermayenin neoliberalizmi derinleştirdiği bir saldırı evresini gündeme getiriyor. Ancak Yunan vakasını ‘özel’ kılan krizin derinliği ve toplumsal dokuyu lime lime eden etkileri değil sadece. AB üyesi bir dizi ülkede kriz vesilesiyle emekçilerin yaşam standardını, muhtemelen İkinci Dünya Savaşı sonrasında görülmemiş bir hız ve şiddetle düşürecek topyekûn bir saldırı söz konusu. Yunanistan ise emeğin maliyetini ve toplumsal ve çevresel standartları düşürmeye dönük bu sınıf taarruzunun, sermayenin ‘yukarıdan’ yürüttüğü bu sınıf savaşının Avrupa’daki ön cephesi adeta. Yunanistan’da ülkenin iktisadi-sosyal yaşamını büyük ölçüde değiştirecek, ‘Latin Amerika tipi’ neoliberalizmi kıtaya taşıyacak yapısal uyum programları ahalinin büyük bir tepkisiyle karşı karşıya. Son iki yıldır bir süreklileşmiş, ‘düşük yoğunluklu’ bir ayaklanma haliyle karşı karşıyayız. 2009 seçimlerinden itibaren ülkede tam 17 tane genel grev yaşanmış olduğunu hatırlamak, bu ülkede, hiç değilse Aralık 2008 gençlik ayaklanmasından beri nasıl bir mücadele deneyimi birilkiminin oluşmuş olduğunu vurgulamak açısından belki yeterli. Son olarak Dimitris Hristulis'in bir tepki eylemi olarak intiharı, yeni bir eylemler zincirini tetikledi. Önce Papandreu, sonra da ‘teknokrat’ Papadimos hükümetlerini yönetemez, AB-IMF patentli yapısal uyum programlarını uygulayamaz kılan da işte ahalinin bu tepkisi, emekçilerin giderek yaygınlaşan, gündelikleşen direnişinin etkisi. Yunanistan’daki durumu bir ‘organik kriz’ olarak tarif etmek mümkün: Hâkim sınıf eskisi gibi yönetemiyor, eskinin toplumsal ve siyasal temsil mekanizmaları işlevsiz kalıyor, geçersizleşiyor. Yani hiç değilse 1974’ten, Albaylar Cuntası’nın çözülmesinden itibaren geçerli olmuş parlamenter sistemin kurum, kural ve teamülleri, siyasal krizin boyutları karşısında tarumar oluyor. Önümüzde, AB teknokrasisinin ertelemeye, hatta mümkün olsa birkaç yıllığına hiç yaptırmamaya kararlı olduğu parlamento seçimleri var. Papadimos hükümeti, istemese de, toplumsal tepkiler karşısında seçimlere gitmek durumunda kalacak. Kamuoyu yoklamalarına gore iki merkez partinin, yani PASOK ve Yeni Demokrasi’nin toplam oyları % 40 civarında. PASOK’un solunun oyları ise yine %40’ yakın görünüyor (buna merkez solda PASOK’un yerine aday Demokratik Sol da dahil). Elbette böylesi kapsamlı bir iktisadi-siyasi kriz karşısında, neredeyse bir ön devrimci durum yaşanırken, seçimler devrimci sol açısından gerçekçi ya da sağlıklı bir ölçü olmayabilir. Ancak siyasal merkezin nasıl berhava olduğunu ortaya koymak açısından bu göstergeler çok etkili. Fakat devrimci bir dönüşümün eli kulağında olduğu bir durumla da karşı karşıya değiliz. Halk hareketinin, işçi sınıfının uzun soluklu direnişine rağmen burjuvazinin siyasal inisiyatifi elinden alınmış değil. AB’siyle, IMF’siyle, yerli sermayesiyle ‘düzen partisi’ hâlâ saldırı pozisyonunda. Ancak şunu unutmayalım: Yunanistan’da aşağıdan gelişen direnişin elde edeceği kısmi bir kazanım dahi Avrupa’da yaşanan ve yoğunlaşan toplumsal mücadelelere muazzam bir itki sağlayacaktır. Bugün Avrupa’da kriz, son örneğini İspanya’daki büyük genel grevde gördüğümüz şekilde ciddi kitle mücadelelerinin açığa çıkmasına neden oluyor. Yunan cephesinde, yani sermaye taarruzunun en belirgin biçimde açığa çıktığı ön saflarda kısmi de olsa bir başarı kıta ölçeğinde sınıflar arası güç dengesinde emek lehine ciddi bir kayma teşkil edecektir. O nedenle devam edegelen Yunan direnişi hepimizin meselesi, hepimizin davasıdır.
* Geçtiğimiz aylarda katıldığın bir panelde Yunanistan’da meydana gelen ayaklanma ile Arap Dünyası’nda meydana gelen ayaklanmayı bir arada okumamız gerektiğine dair bir söylemin vardı. Elbette Arap devrimleri dediğimizde biraz fazla genelleme oluyor olabilir, farklı ülkelerde durum farklı şekilde cereyan etti; ancak tüm bu ayaklanmaları nasıl bir arada okuyacağız?
- O toplantının yapıldığı gün aynı anda hem Atina’da hem Kahire’de genel grev vardı. Biraz da bu tesadüften istifade Atina ile Kahire’yi beraber düşünmek, bunları aynı mücadeleler dalgasının parçaları olarak düşünmek gerekir minvalinde bir şey söylemiştim. Ulusal ve bölgesel bağlamlar elbette önemli, her spesifik bağlamda karşımıza farklı bir siyasal-sosyal güçler dengesi çıkıyor. Ancak geçtiğimiz bir küsür yılda karşılaştığımız bir dizi büyük kitle mücadelesi, birbiriyle ilişkisiz steril fanuslarda da cereyan etmiyor. Konjonktürel değil yapısal karakterde olan ve üstelik ekolojik krizle bütünleşen kapitalist kriz uluslararası bağlamda siyasal gelişmelerin ardalanını teşkil ediyor. Kapitalist kriz hemen bütün dünyada mevcut siyasal mimariyi kırılganlaştırıyor ve toplumsal mücadele ve direnişlere yeni alanlar açıyor. Daha düne kadar sarsılmaz görünen neoliberal mutabakatta hiç değilse ideolojik ve moral manada ciddi gedikler açılmakta olduğu açık. 1999’da Seattle eylemleriyle görünürlük kazanan alternatif küreselleşme hareketinin sönümlenmesinin ardından, bu kez kapitalist kriz bağlamında ve üstelik ayağını yerel mücadele ve direnişlere çok daha sağlam basan bir yeni ‘dalga’ söz konusu denilebilir. Ben Arap devrimci sürecini, emperyalist bir tasarımın mekanik bir ürünü olarak değil de işte bu yeni ‘dalganın’ bir parçası olarak görüyorum. Aslında Çin’de topraklarının özelleştirilmesine karşı mücadele eden Wukan köylüleri de özelleştirmelere karşı çıkan Hırvat gençleri ya da neoliberal yapısal uyum programlarına direnen Yunan yahut İspanyol emekçileri de bunu böyle görüyor olacaklar ki mücadelelerinde Arap ayaklanmalarına (özellikle Mısır ve Tunus’a) olumlu referanslarda bulunuyor, bu örneklere esin verici kaynaklar olarak işaret ediyorlar. Son bir yıl özellikle Tunus ve Mısır devrimlerinin dünyanın dört bir yanında gelişen çeşitli mücadeleler açısından nasıl bir ilham kaynağı olduğu düşünüldüğünde, Arap devrimci sürecinin ezilenlerin tarihini hiç değilse hızlandıran bir katalizör işlevi gördüğünü söyleyebilmek mümkün. Bilhassa Tunus ve Mısır örnekleri, yani kitlesel mücadelelerin otoriter rejimleri devirmesi ya da zorlaması, hiç değilse son yirmi yılda yaşanan bir dizi yenilginin toplumsal mücadelelerin dönüştürücü gücüne, kitlelerin aşağıdan basıncının kazanımlarla taçlanabileceğine dair inancın hayli örselendiği bir devirde tesirli oldu. Yani bu mücadeleler, dünyanın değişik coğrafyalarında mücadele eden, direnen ‘sıradan insanlara’ kolektif eylemlerine dair özgüven kazandıran olumlu timsaller olarak algılandı. Bizde bu hususun hiç görülmüyor, anlaşılmıyor oluşuna insane şaşırmadan edemiyor. Bizim dışımızda gelişen mücadelelere bu kadar yabancıyız işte…
Şunu da eklemek gerek: Arap ayaklanmaları, son otuz yıldır uygulanan neoliberal siyasetlerin bölgedeki otoriter rejimlerin altını nasıl oymuş olduğunun, dahası bilhassa kriz bağlamında mevcut siyasal mimarinin ne ölçüde kırılgan hale geldiğinin bir ifadesiydi. Tunus’ta, Mısır’da kitlelerin demokratik haklarla beraber sosyal adalet taleplerini kendiliğinden bir biçimde harmanlamaları bir tesadüf değil, otoriterizme itirazın toplumsal kaynakların yağma edilmesine dayalı mevcut iktisadi-sosyal modele itirazı da ister istemez gündeme getirmesinin sonucuydu. Arap devrimci sürecini değerlendirirken bu coğrafyanın neoliberal siyasetlerin hayata geçirilmesinin erken bir örneğini teşkil ettiğini unutmamak gerek. Bölgede neoliberalizmin kökenleri Enver Sedat’ın 1970'lerin ortalarında uygulamaya soktuğu ve Nasır dönemi devletçiliğinden keskin bir kopuşu ifade eden infıtah (açıklık) politikalarına kadar geri götürülebilir. Bölgedeki ayaklanma ve halk hareketlerini tartışırken neoliberalizmin bu coğrafyadaki ‘köklü’ tarihinin yarattığı sonuçları akılda tutmakta yarar var. Dolayısıyla evet, Arap coğrafyasında yaşananları dünyanın geri kalanından ayrıksı, kendine özgü, sui generis bir siyasal coğrafyanın tezahürü olarak görmüyorum. Bölgesel ve ulusal bağlam elbette önemli; ancak bu bölgede yaşanan ve kitleleri tarihin sahnesine taşıyan devrimci süreci dünya çapındaki bir yeni mücadele dalgasının bir işareti ve parçası sayıyorum.
*“İşgal et” hareketi ise paçasını kurtardığını düşünen batılı toplumlar açısından uyandırıcı etkiye sahipti sanırım. Bu hareketin bir provası da Starbucks Şenliği adı altında Türkiye’de gerçekleşti. Arap Devrimi’ne ilişkin görüşlerine dair eleştiriler üzerine şunu yazdın: “Şu son bir senede sadece Mısır’da gerçekleşen (maalesef eşi şimdilik bizim memlekette bulunmayan) büyük kitle mücadelelerinden, meydanlara kamp kurmaktan polis karakolu kuşatmaya, sayısız grevden okul işgallerine onca direnişten öğrenebileceğimiz hiçbir şey yok mu?” Foti Benlisoy, Mısır Devrimi’nden eylem pratiğinden örgütlenmeye neler öğrendi?
- Mesele elbette hepimizin önümüzdeki mücadeleler açısından bu deneyimlerden neler öğrenebileceğimiz, nasıl çıkarsamalarda bulunabileceğimiz. Memleket haricindeki kitle direniş ve mücadelelerine aslında daima bu gözlerle yakşlaşmak enternasyonal bir devrimciliğin esbab-ı mucibelerindendir zaten. Mısır hususunda hemen aklıma gelen birkaç örneği vereyim: Tunus ve Mısır deneyimleri, neoliberal otoriterizme karşı mücadelede yeni bir sosyal-siyasal aktörün öncü bir pozisyon elde ettiğini ortaya koyuyor. İki ülkede de ayaklanmaların seferber edici gücü işsizliğe, geleceksizliğe mahkûm edilmiş belli bir eğitim seviyesinde olan gençlik kesimleriydi. Tunus’ta diktatörlüğü deviren bu gençlere ‘hittistes’ deniyor. Duvara sırtını vermiş şekilde boş duran anlamında, Fransızca-Arapça karışımı bir argo sözcük bu. Kendini ateşe veren Muhammed Buazzizi bu gençlerin sembolü haline geldi. Mısır’da ise bu gençlerin muadillerine ‘shabab atileen’, yani işsiz-atıl gençler deniyor. Ayaklanmalar sırasında en önde yer alan bu sosyal aktörün ‘geri kalmış’ Mısır ve Tunus’a özgü olduğunu sanmak ciddi bir yanılgı olur. Aslında Fransa’daki banliyö ayaklanmalarından Yunanistan’da Aralık 2008’deki gençlik isyanına bu sosyal aktörün, yani farklı derecelerde de olsa hayal kırıklığının, geleceksizliğin pençesindeki gençliğin eylemlerine çok farklı tarihsel ve coğrafi bağlamlarda rastlamak mümkün. Daha çok küçük yaşlardan itibaren işsiz kalma korkusu yaşayan, emek piyasasının basıncına maruz kalan, okul bitirse, yüksek lisans ya da doktora yapsa bile işsiz kalabileceğini, ya da daha ‘iyi’ ihtimalle ancak sigortasız, güvencesiz, ‘esnek’ bir işte veya işlerde çalışabileceğini bilen, gören, yaşayan gençler bunlar. Ağzıyla kuş tutsa babasının emekli olduğu yaşta emekli olamayacağını, annesinin istifade ettiği sosyal güvenlik hizmetlerinden yararlanamayacağını fark eden gençler ve onların çok farklı bağlamlardaki eylem ve direnişleri söz konusu. Yani ne ‘hittistes’ ne de Mısırlı ‘atıl gençler’ yalnızlar. Britanya’da bu gençlere eğitim ya da çalışma hayatı arasında kalmış olmak anlamında NEETs deniyor (not in education, employment, or training). Japonya’da adları ‘freeters’: İngilizce ‘freelance’ sözcüğüyle Almanca işçi anlamına gelen ‘arbeiter’ kelimelerinin bir karışımı. Yunanistan’da kriz öncesinde ‘600 euro kuşağı’ derlerdi; İspanya’da ise ayda 1.000 euro’nun altında kazananlar anlamında ‘mileuristas’ tabiri kullanılıyor. ABD’de iş bulamadıkları için yükseköğrenim sonrası aile evlerine geri dönmek durumunda kalan gençlere ‘boomerang’ sıfatı yakıştırılıyor. Çin’de ise yeni mezun olmuş ve güvenceli ve iyi bir işe sahip olamadıklarından büyük şehirlerde çok sayıda arkadaşlarıyla beraber yaşamak durumunda kalan gençler ‘karınca kabilesi’ olarak anılıyor. Kısacası neoliberal esnek-güvencesiz istihdam formlarının, eğitimin ticarileştirilmesi süreçlerinin ve yapısallaşan işsizliğin kurbanları olan bu gençler, bir dizi farklı coğrafyada faile dönüşüyor ve radikal toplumsal hareketler içerisinde ciddi bir konum elde ediyor. Son yıllarda dünya ölçeğinde gelişen bir dizi mücadele içerisinde emek piyasasının esnekleşmesi-eğitimin ticarileşmesi-işsizliğin yapısallaşması kurbanı genç kuşağı görüyoruz. Tunus ve Mısır, esas itibariyle birer gençlik ayaklanması olarak bu gözlemi teyid ediyorlardı. Dolayısıyla günümüzde Türkiye’deki gençlik muhalefetini tartışırken de neoliberal bağlamda emek piyasasındaki gelişmelerle öğrencilik hallerindeki değişimi birarada düşünmek gerekiyor aslında.
Bir başka örnek vereyim: Çoğu zaman bilhassa Tunus ve Mısır’daki devrim süreçlerinin en büyük zaafı olarak öne sürülen bir siyasal alternatifin yokluğu, yani siyasal planda ayaklanmaların daha da radikalleşmesine hizmet edecek siyasal partilerin veya örgütlerin eksikliği meselesi dahi aslında dünya çapında yaşanan bir sorun değil mi? 2001 sonrası Arjantin’den son yıllarda çok ciddi mücadelelerin yaşandığı Fransa ve Yunanistan gibi ülkelere, sorun daima toplumsal mücadelelerin yükselen düzeyiyle siyasal planda bu mücadelelerle etkileşim içerisinde olacak siyasal örgütlerin eksikliği ya da zayıflığı değil mi? Yani yükselen toplumsal mücadelelerin yarattığı yeni ihtiyaçlara karşılık verecek siyasal örgütlerin eksikliği Tunus ya da Mısır’a özgü olmaktan ziyade dünya çapında toplumsal muhalefeti karakterize eden ve elbet tartışılmaya muhtaç bir durum. Bu ülkelerdeki süreci devrimci/radikal sol güçlü değil diye baştan mahkûm etmekten ziyade, bu durumun içerisinde bulunduğumuz siyasal konjoktürün temel bir belirleyeninin, yani toplumsal mücadelelerle bunların siyasal karşılığı arasındaki ciddi senkronizasyon sorununun bir başka örneği olarak görmek gerekiyor.
Keza bu deneyimler, Fransız devriminin önemli figürlerinden Saint-Just’ün “yarım devrim yapanlar kendi mezarlarını kazarlar” mealindeki sözlerini yeniden aklımıza getiriyor. Yani devrimci süreçler eğer sadece eski rejimlerin başını iktidardan indirip birkaç liberal vitrin düzenlemesiyle sınırlı kalırlarsa devrimci kabarışın geri çekilişinin ardından düzen partisi, bu kez daha azgın bir biçimde halk hareketinin kazanımlarına saldıracaktır. Mısır bunun açık bir örneği. Devrimi radikalleştirecek, onu ‘sürekli’ kılabilecek mücadeleler devam etse de bir dizi nedenle süreç ‘yarım’ kaldı, kalınca da karşı devrim şu ya da bu biçimde, yani emperyalist manipülasyonlarla, Yüksek Askeri Konsey’le, Müslüman Kardeşlerle, Selefilerle başını kaldırarak halk hareketini ezmeye yöneldi, yöneliyor.
Son olarak Tahrir Meydanı’nda cisimleşen kamu alanlarının zapt edilmesi, aşağıdakiler lehine işgal edilmesi de İsrail’den ABD, İspanya ve Yunanistan’a bir dizi harekete özgü ortak bir taktik yönelim haline geldi. Kamu alanlarının metalaşması ve parçalanması süreçlerine karşı bu alanların yeniden temellük edilip neoliberal otoriteryanizme karşı mücadelenin alanları hale getirilmesi fikri Tahrir sayesinde dünyanın dört bir yanında etkili oldu. Bu süreçte Tahrir, Mısır’ın çok çok ötesinde bir sembolik güce ulaştı ve uluslararası bir eylem biçiminin adı haline geldi. Bizde de kampüslerin mutenalaştırılmasına, sermaye hakimiyetindeki steril mekânlara dönüştürülmesine, üniversite topoğrafyasının AVM’leşterilmesine karşı mekâna orada yaşayan ve üretenler adına el koyma biçimiyle Starbucks işgalinde Tahrir’in izlerini gördük elbette.
*"Jeostratejinin soğuk ve mesafeli aklı ne vakit biz solcuları da teslim aldı?" demiştin. Sahiden, sokak hareketi ile araya konan bu mesafe neden? KESK eylemi, Newroz derken Türkiye'deki sosyal hareketlerin tamamında heyecan duyan, Hopa'daki direniş gibi anlamlı hareketlenmelerle güven kazanan sol hareket neden kendisi dışında gelişen her şeye karşı bu kadar şüpheci bir tutum sergiliyor?
- Hayır, sokak eylemlerine konan bir mesafe yok. Sadece Türkiye sosyalist hareketinin önemli bölümü, enternasyonalizmi soyut ve genel bir sempati ya da duygudaşlık meselesinden ibaret sayıyor maalesef. Yani uluslararası mücadele süreçlerinden bir dizi çıkarımda bulunmaya, stratejik sonuçlar çıkartmaya dönük bütünlüklü bir faaliyet yürütülmüyor. Sanki memleket hududu haricindeki mücadelelerle dahildeki mücadeleler arasında bir Çin seddi varmış gibi davranıyoruz. Bunlar arasındaki etkileşim üzerine düşünmüyoruz. Dışarıdaki toplumsal mücadeleleri, bunlardan politik çıkarsamalarda bulunmak üzere değil, adeta bir gazetecinin 'objektif' ve pasif gözüyle ele alıyoruz. Bununla bağlantılı olarak da enternasyonalizmi ortak sorunlar etrafında ortak örgütlenme ve dayanışma olarak, yani somut bir mesele olarak görmüyoruz. Görmeyince de kendi eylemimizle büyüleniyor, sanki devrimcilik sadece bizimle, Misak-ı Milli sınırlarıyla ilgili bir meseleymiş gibi davranıyoruz.
*Anti-emperyalizm ve anti-Kapitalizm üzerine tartışmalar sürüp gidiyor. Sence emperyalizm söylemi sahiden ulusalcılara mı ait bir söylem; yahut anti-emperyalist bir mücadele anti-kapitalist olmak zorunda mıdır?
- Son zamanlarda sosyalist kesimlerde antiemperyalizm (bazıları buna yurtseverlik meselesini de ekliyor) vurgusu öne çıkıyor. Bunda tek başına bir sorun yok elbette. Ancak kapitalist küreselleşmenin karşısına çıkartılan ‘antiemperyalizm’ söyleminin çoğu zaman emperyalizm konusunda yaygın bir yanlış anlayıştan hareket etmesi bazı hususları hatırlatmayı kaçınılmaz kılıyor. Bu yaygın yanlışlığa göre emperyalizm sanki bazı bölgelerin dışında olan ve onlara ‘dışardan’ dayatılan bir şeydir. Buna göre emperyalizm, milli bünyeye dışardan saldıran yabancı bir güçtür. Antikapitalist vurgusu hayli zayıf olan bu anlayış, toplumsal sınıfları ve sınıf mücadelesini esas almaz; onun öznesi ezen ve ezilen uluslardır. Bu bağlamda, emperyalistler ve onların yerli uzantılarınca ‘ulusal sömürüye’ tabi tutulan ‘ulusumuz’ neredeyse doğası itibariyle antiemperyalisttir. Oysa emperyalizm, dış mihraklarca dayatılan dışsal bir hâkimiyet biçimi olmaktan ziyade her kapitalist toplumsal formasyona zaten içkindir. Kapitalizm-emperyalizmin her kapitalist toplumsal formasyonda mevcut ortak yapısal unsurları vardır ve bu anlamda her kapitalist ülke emperyalist zincirin bir ‘halkasıdır’. Herhangi bir kapitalist ülke emperyalistlere kölece boyun eğen ‘işbirlikçiler’ tarafından yönetildiği için değil, emperyalist sistemin doğrudan bir parçası olduğu için bu ilişki içseldir.
Çoğu kez ima edilenin aksine, emperyalizm kapitalizmin bir boyutu ya da üstyapısal bir biçimi değildir. Kapitalizmi ‘tamamlayan’ bir gerçeklik de değildir. Emperyalizm, kapitalist dünya hâkimiyetinin askeri ve siyasi mekanizmalarından ibaret de değildir. Emperyalizm, gelişiminin belirli bir aşamasındaki kapitalizmden başka bir şey değildir. Lenin’in kapitalist üretim tarzının özgül bir aşaması olarak emperyalizm analizi, sermaye birikiminin yoğunlaşması ve merkezileşmesi, sermaye ihracı, tekelleşme gibi iktisadi-toplumsal süreçleri esas alır. Yani dikkat edilmesi gereken husus, emperyalizmin sermaye ilişkilerinin dünya çapında yaygınlaşması, sermaye ilişkilerinin bütün dünyada içselleşmesi sürecine denk düştüğüdür. Dolayısıyla emperyalizm ile azgelişmiş ülkeler ya da ‘mazlum milletleri’ iki karşıt kutupmuşçasına birbirinden net çizgilerle ayırmak mümkün değildir. Emperyalizm hiyerarşik bir dünya sistemidir; ancak öğeleri arasında yer değiştirmeler her zaman mümkündür. Kalıcı olan sistemin hiyerarşik ve eşitsiz doğasıdır.
Dolayısıyla antiemperyalizm, sermaye birikiminin koşullarını uluslararası ölçekte güvence altına alan küresel hegemon güçün (ABD’nin) emperyal siyasetlerine (savaşlar, müdahaleler, işgaller) direnmekten ibaret bir mesele değildir. Bu boyutu da elbette ihtiva etmekle birlikte antikapitalist boyutu açık bir mücadeledir. Dahası antiemperyalizm, yurtseverlerin dış mihraklara ve onun yerli uzantılarına ya da emperyalizmin uşaklarına karşı verdikleri bir mücadelenin, yani bir nevi vatan müdafaasının adı hiç değildir. Antiemperyalizm, küresel ölçekteki sömürü ve tahakküm ilişkilerine ve bu ilişkilerin bir ‘halkası’ olan ulusal kapitalizme karşı verilen mücadeledir. Burada önemli olan, dış güçlerin komplolarına direnmek şeklinde kavranan antiemperyalizm biçiminin, sahici bir enternasyonalist içeriğe sahip olmadığı zaman rahatlıkla bir tür ‘sol milliyetçiliğe’ dönüşüvermesidir. Sosyalizmin kurtuluşçu iddiası ulusal sınırlara ve ulusal çıkarlara, yani esasında hâkim sınıfların çıkarlarına tabi kılınınca ezilenlerin düşmanının önce kendi ülkelerinde olduğunu reddedilmiş olur. Böylece sahici bir antiemperyalizmin antikapitalist içeriği boşaltılır. Emperyalizme bağımlı ‘çarpık’ kapitalistleşmenin karşısına bağımlı olmayan, bağımsızlıkçı ve kalkınmacı bir kapitalizm, ‘işbirlikçi’ ve ‘komprador’ burjuvazinin karşısına ise ‘ulusal’ burjuvazi konulur. Hâkim sınıflar ya da ordu içerisinde işbirlikçi olmayan kanatlar keşfedilmeye, daha doğrusu icat edilmeye başlanır. Antiemperyalizmi ulusal çıkarları ve vatanı savunmaya dönük bir yurtseverlik olarak algıladığımız takdirde kendimizi bir gün örneğin Musul ve Kerkük’te ‘yurt savunmasında’, daha doğrusu kendi ‘milli’ emperyalist hayallerimizin peşinde bulmamız işten bile değildir. Osmanlı devletinin emperyalist bir blokun parçası olması hasebiyle yer aldığı Çanakkale Savaşı’nın sol mahfillerde dahi bir ‘antiemperyalist mücadele’ olarak anılması işte bu kafa karışıklığının masum görünen, ama sonuçları vahim olabilecek bir örneğidir. Oysa antiemperyalizm bir sınıf mücadelesi meselesidir; emperyalizme karşı mücadele etmek önce kendi burjuvazimizle cebelleşmek demektir. Daha sonra Rosa Luxemburg ile birlikte katledilecek olan Karl Liebknecht’in Almanya’nın Birinci Dünya Savaşı’na katılmasına karşı mücadele ederken haykırdığı gibi: “Asıl düşman içtedir!”
*Tüm bu ayaklanmaların, baharların ve devrimlerin arasında Ortadoğu'daki Kürt hareketine nasıl değerlendiriyorsun?
- Kürt hareketi onyılların siyasal birikim ve örgütlülüğü, en önemlisi de yaratmış olduğu muazzam kitle seferberliği ve siyasallaşmayla bölgede ayrıksı bir konuma sahip. Dolayısıyla Arap devrimci sürecinin yarattığı siyasal sarsıntılar içerisinde Kürt hareketinin ister istemez belirleyici bir konumu olacak. Önemli olan Arap devrimci sürecinin açığa çıkardığı sokak siyasetinin Kürt sokak siyasetiyle bir biçimiyle bütünleşebilmesi. Yani bölgede ayaklanmaların ortaya çıkardığı ve Müslüman Kardeşler’den ABD’ye düzen güçlerinin soğurmaya çalıştığı kitlesel radikalizmin, demokratik ve sosyal taleplerin Kürt hareketinde bir müttefik bulması. Böylesi bir buluşma, bölge siyasetinin başına musallat olan emperyal vesayet ve müdahaleciliğe karşı ciddi bir tutum oluşturacaktır. Keza böyle bir buluşma, siyasi ayrımların mezhebi ve etnik temelde oluşmasını, yani ‘hizipçi’ ya da ‘sekteryen’ siyaseti berhava etme yönünde önemli bir adım olacaktır. Bölgede cereyan eden halk hareketlerini üç beş günde nihayete erecek geçici patlamalar olarak değil, uzun bir süreç içerisinde etkileri belirginleşecek bir radikalizasyon dalgası olarak değerlendirmek gerekiyor. Bu uzun dönemli radikalleşme süreci, bir dip akıntısı olarak bölgedeki siyasal gelişmeleri tayin etmeye devam edecek. Bugün bölge ülkelerinde iktidarda kim olursa olsun, aşağıdakilerin, ezilenlerin bu ayaklanmalar sürecinde açığa çıkmış siyasal enerjisinin yarattığı basıncı çok güçlü bir biçimde hissedecek, zorlanacak. Dolayısıyla meseleye konjonktürel hesaplar zaviyesinden değil de bu uzun erimli siyasallaşma sürecinin yaratabileceği devrimci müdahale imkânları açısından yaklaşmak gerekiyor. Kısa vadeli taktiksel bir yaklaşım değil, stratejik bir perspektife ihtiyaç var. Pragmatizmin değil, bu kitle hareketlerinin bölgedeki tüm ezilenler açısından uzun vadeli sonuçlarından hareket etmek gerekiyor. Böylesi bir perspektifle, bu süreçte açığa çıkacak siyasal enerjinin Kürt muhalefetiyle buluşmasının önümüzdeki dönemde kritik bir faktör olacağı kanaatindeyim. Dolayısıyla 'Arap Baharı' ile potansiyel bir 'Kürt Baharı', birbirine rakip ya da birbiriyle çelişen süreçler olarak değil, birbiriyle paralel gelişen ve birbirini tamamlayan süreçler olarak değerlendirilmeli, öyle anlaşılmalı.
*Kürdistan topraklarının bulunduğu farklı ülkelerde farklı hareketler var ve bu karmaşık bir siyasi yapıyı yanında getiriyor. Bölge siyasetinin uluslararası etkiye açıklığı Kürt hareketi için avantaj mı dezavantaj mı?
- Sanırım ikisi birden. Bir dezavantaj; zira bölge siyasetinin uluslararası etkiye ve emperyal müdahalelere açıklığı, burada mücadele eden devrimci akım ve hareketleri jeostratejik çatışmaların bir parçası kılarak ehlileşme riskiyle karşı karşıya bırakıyor. Yani bu hareketler açısından reel siyaset tarafından teslim alınma, bölge siyasetinin akışkan dengelerinin bir parçası olarak radikal iddialarından zaman içerisinde vazgeçme gibi bir tehlike hep oldu. Filistin’in son kırk yılındaki mücadeleler tarihi böyle örneklerle dolu mesela. Ancak bu durum diğer yandan ciddi bir avantaj. Bölgedeki gelişmelerin uluslararası siyasal dengeler açısından daima kritik bir konum işgal etmesi, burada cereyan eden devrimci hareketlere, toplumsal mücadelelere ayrı bir önem kazandırıyor. Yani uluslararası sistemik dengeler açısından kritik bir bölgedeki mücadele ve direnişlerin kendi gerçek güçlerinin ötesinde bir etkiye kavuşmalarına da imkân sağlayabiliyor. Yani bu bölgedeki toplumsal hareket ve direnişlerin uluslararası dengelere etkide bulunma imkânı, ‘bölge’nin özgün konumu itibariyle ciddi boyutlarda olabiliyor. Bu konuyu Kürt hareketiyle ilgili daha spesifik bir hususla kapatayım. Kürt hareketi açısından son on yılda ‘bölge’nin siyasal topografyasında yaşanan ciddi kırılmalar önemli sonuçlar yarattı. En önemli mesele kuşkusuz, Güney Kürdistan’da bir ‘akraba devlet’in oluşması, yani Kürtlerin siyasal varlığının uluslararası çerçevede şu ya da bu biçimiyle tanınırlık kazanmasıydı. Bugün Suriye’de yaşanan gelişmeler, Batı Kürdistan’da da benzer bir sürecin gerçeklik kazanmasını gerçekçi bir ihtimal haline getirmiş durumda. Bu durum, yani bölgedeki dengelerin hızlı bir biçimde değişimi, bir ‘sosyolojik vakıa’ olarak Kürt ulusal kimliğinin inşası sürecini hızlandıran bir katalizatör rolü oynuyor adeta. Dolayısıyla bugün Türkiye’de ve diğer ülkelerde yaşayan Kürtler arasında kendilerini ayrı bir ulusal topluluk olarak hissetmenin, yani ayrı bir ulusal aidiyet hissinin giderek yaygınlaştığı herhalde kimsenin itiraz edemeyeceği bir gerçek. Yani bölgesel gelişmeleri, uluslararası gelişmelerin içerisinde bulunduğumuz bölgede yarattığı tesirleri ele alırken Kürt hareketinin toplumsal ardalanını-arkaplanını muazzam ölçüde genişleten bu parametreyi de hesaba katmak gerekiyor.
* Yasaklanan Newroz, 6 vekilin vekilliklerinin gasp edilmesi. Kürt Hareketi legal alandan sokağa her alanda iktidarla mücadele halinde. Dünya kamuoyunu bir yana bırakalım, Türkiye sosyalist hareketi neden bu duruma yürüyüşler ve mitingler hariç bir dayanışma gücü eklemekte zorlanıyor?
- Bunun çok basit bir nedeni var: Türkiye’de geniş katılımlı bir savaş karşıtı hareketin eksikliğini çekiyoruz. Newroz’da alanlara çıkan kitlelerin taleplerini ‘batıdaki’ kamuoyuna tercüme edip aktaracak ve oluşturacağı kitlesel basınçla savaş aygıtını paralize edecek bir barış hareketine bugün her zamankinden daha fazla ihtiyacımız var. Savaş aygıtını işlemez kılmak için bilhassa batı bölgelerinde geniş toplumsal kesimleri seferber edebilecek, uzayıp giden savaşın yarattığı yorgunluk ve huzursuzluğa siyasal ifade kanalları oluşturacak bir hareket inşa etmek gerekiyor. ‘Sen ben bizim oğlan/kız’ solculardan ibaret olmayacak, anlaşılır ve makul bir talepler zemininde daha geniş kesimleri harekete geçirebilecek kapsayıcı bir barış hareketi acil, yakıcı bir ihtiyaç. Toplumun geniş çoğunluğu nezdinde tanınır olacak, kendine has mahalli birimler temelinde örgütlenecek, çoğulcu, demokratik ve bazı siyasal örgütlerin ‘uzantısı’ ya da ‘aparatı’ şeklinde işlemeyecek bir barış hareketi kastettiğim. İşte böyle bir sokak hareketini inşa edemediğimiz için bahsettiğin gelişmelere reaksiyon veremiyor ya da versek de tepkilerimiz anlık, konjonktürle sınırlı etkisiz çıkışlar olarak kalıyor ancak. Sürekliliği olacak, basit ve anlaşılır birkaç talep etrafında örgütlenecek, siyasal parti ve oluşumların bir parçası olduğu, ancak bireysel katılımcıların da söz ve karar sahibi olabileceği kitlesel bir barış hareketini inşa etmekte her geçen gün daha gecikiyoruz. Bu hususta zamanında atılmış kimi adımlar olduysa da gerisi maalesef bir türlü gelmedi, getirilemedi. Oysa böylesi bir hareket, milliyetçiliğe ve devlet terörüne karşı bir savunma mevzii, bir bariyer olarak ciddi işlev görebilecektir. Barışın bizim de meselemiz olduğu, barışın ancak solun birleşik bir savaş karşıtı muhalefet kışkırtabilmesi ve inşa edebilmesiyle gerçek bir seçenek haline gelebileceğini unutmamalıyız. Aslında söylemeye gerek olmamalı ama barış, ara sıra gündeme gelen ‘açılımlara’, devlet katındaki müzakerelere, egemenlerin kaprislerine, hele hele devlet aklına bırakılamayacak kadar ciddi bir iş.
* Son olarak şunu sormalı: Arap devrimleri süreci de dahil olmak üzere Türkiye'de "devrim yapmak isteyen" kadrolara hep pasifizm öğütlendi. Gerilla mücadelesi de veren bir hareket var ortada. Her gün Tomalar ve akreplerle saldırı altında olan bir halk var. Kürt hareketinin varlığını koruma amaçlı eylemleri basında hep şiddet olarak geçiyor. Sizce şiddet nedir ve bu şiddet odaklı söylemle Kürt hareketine eleştiri getirmek kimin işine yaramaktadır?
- Aslına bakılırsa ben Türkiye’de solda kadrolara ‘pasifizm’ öğütlendiğini düşünmüyorum. Tersine Türkiye sosyalist sol geleneğinde şiddetin yüceltilmesine dayanan yaygın bir ‘silah külah’ edebiyatı ve gerilla romantizmi hâkim olmuştur. Bu romantik edebiyat içinde şiddet estetize edilerek, şiddetin neredeyse gerçek devrimciliğin alamet-i farikası, yani onu reformist, oportünist, revizyonist falan filan soldan ayırdeden en önemli özelliği olduğu düşünülmüştür. Çoğu zaman günümüzdeki siyasal pratikle hemen hiç ilgisi olmayan silahlı öncü eylemleri olabilecek en ‘devrimci’ hareket tarzı olarak görülmüştür. Zamanla, ifrattan tefrite deyimini geçerli kılarcasına, mutlak şiddet karşıtı bir eğilim de doğmuş, ‘nereden gelirse gelsin şiddete karşı olmak’ sloganı etrafında özetlenebilecek bir tutum da sol içerisinde gelişmiştir. Bu son anlayışın solun örgütlü kesimlerindeki etkisi sınırlı oldu; daha ziyade sol fikir dünyası içerisinde güç kazandı.
Zaman zaman etkili birer taktik olsalar da (son bir yılda dünyada gerçekleşen bir dizi mücadelede bunun örnekleri çoktu) şiddet dışı ‘pasif’ direniş yöntemlerinin radikal bir toplumsal dönüşüm gerçekleştirmek için yeterli olacağı fikrinde olmadığımı peşinen belirtmeliyim. Şiddetin doğrudanlığı ve aciliyetinin toplumsal mücadeleler içerisinde yegâne uygun çare olduğu durumlar pekâlâ vardır. Öyle durumlar vardır ki şiddet tam da bu nitelikleri gereği, Hannah Arendt’in ifadesiyle, “adaletin terazisini yeniden dengelemenin tek yolu” haline gelir. Burada şiddeti bir reaksiyon olarak düşünmek gerekiyor. Bu, ezilenlerin ve tabi olanların efendilerinin kendilerine yönelttiği şiddet karşısında gösterdikleri tepkidir. Ancak bu reaksiyon kendinde amacı olan bir eyleme yani aksiyona dönüştüğünde sorun ortaya çıkar. Şiddet, toplumsal dönüşümün mutlak kıstası haline getirildiğinde hatta insanın özgürleşmesinin yolu olarak tasarlandığında yüceltilmiş olur. ‘Devrimci şiddet’ ancak özünde bir savunma eylemi, bir reaksiyon olabilir, daha fazlası değil. Şiddet eylemine içkin ‘özgürleştirici’ ya da ‘kurucu’ potansiyellerden bahsetmek, şiddeti kendinde bir amaç haline getirmektir. Unutmayalım ki radikal ya da devrimci solun radikalliğinin temeli kullandığı araçta değil, toplumsal değişime ilişkin iddialarındadır. Esasında sosyalistler için şiddetin tarihte oynadığı rol ikincildir. Eski toplumun sonunu getiren şiddet değil, kendi iç çelişkileri ve toplumsal mücadelelerdir. Marx, devrimci şiddet patlamalarını yeni bir toplumun doğuşunu önceleyen doğum sancılarına benzetir benzetmesine ama şiddet doğumun gerçek nedeni değildir. Keza Türkiye solunun karşısında sürekli olarak devletin şiddet aygıtlarını bulması devletin doğasına ilişkin bir yanlış anlamayı da beraberinde getirmiştir. Devletin son tahlilde egemenlerin bir şiddet aygıtı olduğu doğrudur. Ancak unutmamak gerekir, egemen sınıfın iktidarı şiddetten kaynaklanmaz, onun iktidarının kaynağı toplumsal üretim sürecindeki konumudur. Bu anlamda şiddet kullanmak ya da kullanmamak devrimci sosyalizmin esasına ilişkin bir tartışma değildir. ‘Devrimci’ şiddet kullanımı ile toplumsal devrim ve özgürleşim arasında özsel bir ilişki yoktur.
Diğer yandan, biraz once andığım mutlak şiddet karşıtı pozisyon, liberal içerimleriyle bugün Kürt hareketini hizaya çekmenin ve ehlileştirmenin bir aracı haline gelmiş durumda. Kürt hareketinin ne kadar ‘şiddetperest’ ve dolayısıyla ‘totaliter’ olduğunu yazıp çizip söylemek ‘demokrat’ olmanın yeter koşulu haline geldi neredeyse. Bu mutlakçı şiddet karşıtlığı da muktedirlere yamanmış kalem erbabının başlıca argümanı haline geldi. Oysa bu liberal mutlakçı sözde şiddet karşıtlığı karşısında hâkim grupların sürekli ve kurumsallaşmış olan ve mevcut tahakküm ve sömürü ilişkilerini ebedi kılmak için uyguladıkları şiddet ile tabi olan grupların buna bir tepki olarak gelişen şiddeti arasında ayrım çizgisini muhafaza etmek temel önemdedir. Çünkü hâkim olanın şiddetiyle tabi olanın şiddeti arasında bir eşitlik kurmak, hâkimiyet ilişkilerini görünmez kılma riskini içerir. Esasında bu tutum, değişik şiddet biçimleri arasındaki farkların üzerini örter, söz konusu farklılıkları aynı şiddet etiketi altında rafa kaldırır. İsrail tankının şiddeti ile ona taş atan Filistinli çocuğun şiddeti aynı kefeye konur. Nazilerin şiddeti ile Varşova gettosunda direnişe geçenlerin şiddeti eşdeğer kılınır. ‘Nereden ve kimden gelirse gelsin şiddete karşı olmak’ tümcesi ile özetlenen tutum, savunma ile saldırı, fail ile mağdur arasında yapılabilecek ayrımların üzerini örter ve dolayısıyla toplumsal çatışmaların tarafları arasında (ezen-ezilen) bir eşdeğerlik varsayar. Aslında her türlü şiddeti kınayıp, hepsine eşit mesafede durmanın ve şiddete ‘sıfır tolerans’ göstermenin kazandırdığı biçimsel ‘ahlakiliğin’ arka planda son derece derin bir gayriahlakiliği barındırması kuvvetle muhtemeldir. Bu, Kürt hareketini şiddet düşkünü, totaliter bir Pol Potçuluk versiyonu olmakla itham eden Mehmet Metiner’in ahlâki seviyesidir. Aslında 'şiddet karşıtlığı' perdesi ardında ezilenlere ahlâk dersi vermeye soyunmak, muktedirleri arkasına almış olmanın verdiği ahlâksızlık ve had bilmezlikle izah edilebilir ancak.
* Öyle bir dönemden geçiyoruz ki, neredeyse toplumsal hareketlenmelerin nitelikleri için hakem heyetleri kurulacak, onay alamayan halk hareketleri de ajan muamelesine maruz kalacak. Sahiden, dünyada ne oluyor? Herkes gözünü Arap dünyasına çevirmiş olsa da Yunanistan’dan başlayalım. Sahi, ne oldu da bir AB ülkesinde halk sokaklara döküldü hatta parlamentoyu AB dayatmalarına karşı kuşattı?
- Haklısın. Sanki toplumsal mücadeleleri elde mezura kendi ölçü ve beğenilerimize münasip olan ve olmayanlar olarak sınıflandırıyoruz. Oysa mücadele ve direnişler kendi beklenti ve öngörülerimize tam olarak uygun bir biçimde gelişmiyorlar. Zaten hiçbir zaman öyle bir şey söz konusu olmadı. Bugün neredeyse huşuyla andığımız çoğu büyük kitle mücadelesi, sosyalist hareketi şaşkınlığa uğratan bir biçimde aniden ve beklenmedik şekillerde ortaya çıkmış, bu ‘vakitsizliğiyle’ ve hesaba kitaba gelmezliğiyle de bazen sosyalist ‘önderlikleri’ huzursuz etmiştir. Kitlelerin tarihi yapan failler olarak sahneye çıktığı her durum doğası itibariyle alışıla geldik biçimiyle siyasetin kural ve kaidelerini sarsıntıya uğratır. ‘Sıradan’ insanların daha öncesinde kendilerine şu ya da bu şekilde kapatılmış siyaset alanını kitlesel bir biçimde işgal etmeleri tarihin durağan seyrini sarsan, onu infilak ettiren bir faktördür.
Böylesi patlamalarla karşı karşıya olduğumuz aşikârken biz adeta laboratuvar koşullarında üretilmiş steril ve saf devrimler, ayaklanmalar ve kitle mücadeleleri beklentisi içerisindeyiz. Oysa Lenin’in zamanında dediği üzere, devrimi bir ordunun belirlenmiş bir noktada mevziiye girerek 'biz sosyalizmden yanayız' ve bir başka ordunun da bir başka noktada saf tutarak 'biz emperyalizmden yanayız' diyeceği netlikte ya da arılıkta bir durum olarak görmek saçma olur. Lenin, “saf bir toplumsal devrim bekleyen kimsenin ömrü, bunu görmeye yetmeyecektir” derken kuşkusuz haklıydı. Dolayısıyla mezurayla, cetvelle kitle mücadelelerinin kalıbımıza uygun olup olmadığını ölçme telaşından sıyrılıp evvela karşı karşıya olduğumuz mücadeleleri anlamaya çalışmalıyız. Yunanistan’a gelince… Geçen sene ekonomi ciddi oranda küçüldü ve benzer bir durum bu sene de söz konusu olacak gibi görünüyor. 11 milyonluk bir ülkede 1.5 milyon işsizden bahsediliyor. Ücretler ve sosyal ödentilerde %20’lere, 25’lere varan kesintiler söz konusu. Basit bir resesyonla değil, ancak 1930’larla karşılaştırılabilecek derin bir iktisadi-sosyal buhranla karşı karşıyayız. Yunanistan daha once üçüncü dünya ülkelerinin başına musallat olan tipte bir borç tuzağıyla karşı karşıya. Bu ülkelerde (mesela Latin Amerika’da 1980’li yılların ortalarında) olduğu gibi borç krizi sermayenin neoliberalizmi derinleştirdiği bir saldırı evresini gündeme getiriyor. Ancak Yunan vakasını ‘özel’ kılan krizin derinliği ve toplumsal dokuyu lime lime eden etkileri değil sadece. AB üyesi bir dizi ülkede kriz vesilesiyle emekçilerin yaşam standardını, muhtemelen İkinci Dünya Savaşı sonrasında görülmemiş bir hız ve şiddetle düşürecek topyekûn bir saldırı söz konusu. Yunanistan ise emeğin maliyetini ve toplumsal ve çevresel standartları düşürmeye dönük bu sınıf taarruzunun, sermayenin ‘yukarıdan’ yürüttüğü bu sınıf savaşının Avrupa’daki ön cephesi adeta. Yunanistan’da ülkenin iktisadi-sosyal yaşamını büyük ölçüde değiştirecek, ‘Latin Amerika tipi’ neoliberalizmi kıtaya taşıyacak yapısal uyum programları ahalinin büyük bir tepkisiyle karşı karşıya. Son iki yıldır bir süreklileşmiş, ‘düşük yoğunluklu’ bir ayaklanma haliyle karşı karşıyayız. 2009 seçimlerinden itibaren ülkede tam 17 tane genel grev yaşanmış olduğunu hatırlamak, bu ülkede, hiç değilse Aralık 2008 gençlik ayaklanmasından beri nasıl bir mücadele deneyimi birilkiminin oluşmuş olduğunu vurgulamak açısından belki yeterli. Son olarak Dimitris Hristulis'in bir tepki eylemi olarak intiharı, yeni bir eylemler zincirini tetikledi. Önce Papandreu, sonra da ‘teknokrat’ Papadimos hükümetlerini yönetemez, AB-IMF patentli yapısal uyum programlarını uygulayamaz kılan da işte ahalinin bu tepkisi, emekçilerin giderek yaygınlaşan, gündelikleşen direnişinin etkisi. Yunanistan’daki durumu bir ‘organik kriz’ olarak tarif etmek mümkün: Hâkim sınıf eskisi gibi yönetemiyor, eskinin toplumsal ve siyasal temsil mekanizmaları işlevsiz kalıyor, geçersizleşiyor. Yani hiç değilse 1974’ten, Albaylar Cuntası’nın çözülmesinden itibaren geçerli olmuş parlamenter sistemin kurum, kural ve teamülleri, siyasal krizin boyutları karşısında tarumar oluyor. Önümüzde, AB teknokrasisinin ertelemeye, hatta mümkün olsa birkaç yıllığına hiç yaptırmamaya kararlı olduğu parlamento seçimleri var. Papadimos hükümeti, istemese de, toplumsal tepkiler karşısında seçimlere gitmek durumunda kalacak. Kamuoyu yoklamalarına gore iki merkez partinin, yani PASOK ve Yeni Demokrasi’nin toplam oyları % 40 civarında. PASOK’un solunun oyları ise yine %40’ yakın görünüyor (buna merkez solda PASOK’un yerine aday Demokratik Sol da dahil). Elbette böylesi kapsamlı bir iktisadi-siyasi kriz karşısında, neredeyse bir ön devrimci durum yaşanırken, seçimler devrimci sol açısından gerçekçi ya da sağlıklı bir ölçü olmayabilir. Ancak siyasal merkezin nasıl berhava olduğunu ortaya koymak açısından bu göstergeler çok etkili. Fakat devrimci bir dönüşümün eli kulağında olduğu bir durumla da karşı karşıya değiliz. Halk hareketinin, işçi sınıfının uzun soluklu direnişine rağmen burjuvazinin siyasal inisiyatifi elinden alınmış değil. AB’siyle, IMF’siyle, yerli sermayesiyle ‘düzen partisi’ hâlâ saldırı pozisyonunda. Ancak şunu unutmayalım: Yunanistan’da aşağıdan gelişen direnişin elde edeceği kısmi bir kazanım dahi Avrupa’da yaşanan ve yoğunlaşan toplumsal mücadelelere muazzam bir itki sağlayacaktır. Bugün Avrupa’da kriz, son örneğini İspanya’daki büyük genel grevde gördüğümüz şekilde ciddi kitle mücadelelerinin açığa çıkmasına neden oluyor. Yunan cephesinde, yani sermaye taarruzunun en belirgin biçimde açığa çıktığı ön saflarda kısmi de olsa bir başarı kıta ölçeğinde sınıflar arası güç dengesinde emek lehine ciddi bir kayma teşkil edecektir. O nedenle devam edegelen Yunan direnişi hepimizin meselesi, hepimizin davasıdır.
* Geçtiğimiz aylarda katıldığın bir panelde Yunanistan’da meydana gelen ayaklanma ile Arap Dünyası’nda meydana gelen ayaklanmayı bir arada okumamız gerektiğine dair bir söylemin vardı. Elbette Arap devrimleri dediğimizde biraz fazla genelleme oluyor olabilir, farklı ülkelerde durum farklı şekilde cereyan etti; ancak tüm bu ayaklanmaları nasıl bir arada okuyacağız?
- O toplantının yapıldığı gün aynı anda hem Atina’da hem Kahire’de genel grev vardı. Biraz da bu tesadüften istifade Atina ile Kahire’yi beraber düşünmek, bunları aynı mücadeleler dalgasının parçaları olarak düşünmek gerekir minvalinde bir şey söylemiştim. Ulusal ve bölgesel bağlamlar elbette önemli, her spesifik bağlamda karşımıza farklı bir siyasal-sosyal güçler dengesi çıkıyor. Ancak geçtiğimiz bir küsür yılda karşılaştığımız bir dizi büyük kitle mücadelesi, birbiriyle ilişkisiz steril fanuslarda da cereyan etmiyor. Konjonktürel değil yapısal karakterde olan ve üstelik ekolojik krizle bütünleşen kapitalist kriz uluslararası bağlamda siyasal gelişmelerin ardalanını teşkil ediyor. Kapitalist kriz hemen bütün dünyada mevcut siyasal mimariyi kırılganlaştırıyor ve toplumsal mücadele ve direnişlere yeni alanlar açıyor. Daha düne kadar sarsılmaz görünen neoliberal mutabakatta hiç değilse ideolojik ve moral manada ciddi gedikler açılmakta olduğu açık. 1999’da Seattle eylemleriyle görünürlük kazanan alternatif küreselleşme hareketinin sönümlenmesinin ardından, bu kez kapitalist kriz bağlamında ve üstelik ayağını yerel mücadele ve direnişlere çok daha sağlam basan bir yeni ‘dalga’ söz konusu denilebilir. Ben Arap devrimci sürecini, emperyalist bir tasarımın mekanik bir ürünü olarak değil de işte bu yeni ‘dalganın’ bir parçası olarak görüyorum. Aslında Çin’de topraklarının özelleştirilmesine karşı mücadele eden Wukan köylüleri de özelleştirmelere karşı çıkan Hırvat gençleri ya da neoliberal yapısal uyum programlarına direnen Yunan yahut İspanyol emekçileri de bunu böyle görüyor olacaklar ki mücadelelerinde Arap ayaklanmalarına (özellikle Mısır ve Tunus’a) olumlu referanslarda bulunuyor, bu örneklere esin verici kaynaklar olarak işaret ediyorlar. Son bir yıl özellikle Tunus ve Mısır devrimlerinin dünyanın dört bir yanında gelişen çeşitli mücadeleler açısından nasıl bir ilham kaynağı olduğu düşünüldüğünde, Arap devrimci sürecinin ezilenlerin tarihini hiç değilse hızlandıran bir katalizör işlevi gördüğünü söyleyebilmek mümkün. Bilhassa Tunus ve Mısır örnekleri, yani kitlesel mücadelelerin otoriter rejimleri devirmesi ya da zorlaması, hiç değilse son yirmi yılda yaşanan bir dizi yenilginin toplumsal mücadelelerin dönüştürücü gücüne, kitlelerin aşağıdan basıncının kazanımlarla taçlanabileceğine dair inancın hayli örselendiği bir devirde tesirli oldu. Yani bu mücadeleler, dünyanın değişik coğrafyalarında mücadele eden, direnen ‘sıradan insanlara’ kolektif eylemlerine dair özgüven kazandıran olumlu timsaller olarak algılandı. Bizde bu hususun hiç görülmüyor, anlaşılmıyor oluşuna insane şaşırmadan edemiyor. Bizim dışımızda gelişen mücadelelere bu kadar yabancıyız işte…
Şunu da eklemek gerek: Arap ayaklanmaları, son otuz yıldır uygulanan neoliberal siyasetlerin bölgedeki otoriter rejimlerin altını nasıl oymuş olduğunun, dahası bilhassa kriz bağlamında mevcut siyasal mimarinin ne ölçüde kırılgan hale geldiğinin bir ifadesiydi. Tunus’ta, Mısır’da kitlelerin demokratik haklarla beraber sosyal adalet taleplerini kendiliğinden bir biçimde harmanlamaları bir tesadüf değil, otoriterizme itirazın toplumsal kaynakların yağma edilmesine dayalı mevcut iktisadi-sosyal modele itirazı da ister istemez gündeme getirmesinin sonucuydu. Arap devrimci sürecini değerlendirirken bu coğrafyanın neoliberal siyasetlerin hayata geçirilmesinin erken bir örneğini teşkil ettiğini unutmamak gerek. Bölgede neoliberalizmin kökenleri Enver Sedat’ın 1970'lerin ortalarında uygulamaya soktuğu ve Nasır dönemi devletçiliğinden keskin bir kopuşu ifade eden infıtah (açıklık) politikalarına kadar geri götürülebilir. Bölgedeki ayaklanma ve halk hareketlerini tartışırken neoliberalizmin bu coğrafyadaki ‘köklü’ tarihinin yarattığı sonuçları akılda tutmakta yarar var. Dolayısıyla evet, Arap coğrafyasında yaşananları dünyanın geri kalanından ayrıksı, kendine özgü, sui generis bir siyasal coğrafyanın tezahürü olarak görmüyorum. Bölgesel ve ulusal bağlam elbette önemli; ancak bu bölgede yaşanan ve kitleleri tarihin sahnesine taşıyan devrimci süreci dünya çapındaki bir yeni mücadele dalgasının bir işareti ve parçası sayıyorum.
*“İşgal et” hareketi ise paçasını kurtardığını düşünen batılı toplumlar açısından uyandırıcı etkiye sahipti sanırım. Bu hareketin bir provası da Starbucks Şenliği adı altında Türkiye’de gerçekleşti. Arap Devrimi’ne ilişkin görüşlerine dair eleştiriler üzerine şunu yazdın: “Şu son bir senede sadece Mısır’da gerçekleşen (maalesef eşi şimdilik bizim memlekette bulunmayan) büyük kitle mücadelelerinden, meydanlara kamp kurmaktan polis karakolu kuşatmaya, sayısız grevden okul işgallerine onca direnişten öğrenebileceğimiz hiçbir şey yok mu?” Foti Benlisoy, Mısır Devrimi’nden eylem pratiğinden örgütlenmeye neler öğrendi?
- Mesele elbette hepimizin önümüzdeki mücadeleler açısından bu deneyimlerden neler öğrenebileceğimiz, nasıl çıkarsamalarda bulunabileceğimiz. Memleket haricindeki kitle direniş ve mücadelelerine aslında daima bu gözlerle yakşlaşmak enternasyonal bir devrimciliğin esbab-ı mucibelerindendir zaten. Mısır hususunda hemen aklıma gelen birkaç örneği vereyim: Tunus ve Mısır deneyimleri, neoliberal otoriterizme karşı mücadelede yeni bir sosyal-siyasal aktörün öncü bir pozisyon elde ettiğini ortaya koyuyor. İki ülkede de ayaklanmaların seferber edici gücü işsizliğe, geleceksizliğe mahkûm edilmiş belli bir eğitim seviyesinde olan gençlik kesimleriydi. Tunus’ta diktatörlüğü deviren bu gençlere ‘hittistes’ deniyor. Duvara sırtını vermiş şekilde boş duran anlamında, Fransızca-Arapça karışımı bir argo sözcük bu. Kendini ateşe veren Muhammed Buazzizi bu gençlerin sembolü haline geldi. Mısır’da ise bu gençlerin muadillerine ‘shabab atileen’, yani işsiz-atıl gençler deniyor. Ayaklanmalar sırasında en önde yer alan bu sosyal aktörün ‘geri kalmış’ Mısır ve Tunus’a özgü olduğunu sanmak ciddi bir yanılgı olur. Aslında Fransa’daki banliyö ayaklanmalarından Yunanistan’da Aralık 2008’deki gençlik isyanına bu sosyal aktörün, yani farklı derecelerde de olsa hayal kırıklığının, geleceksizliğin pençesindeki gençliğin eylemlerine çok farklı tarihsel ve coğrafi bağlamlarda rastlamak mümkün. Daha çok küçük yaşlardan itibaren işsiz kalma korkusu yaşayan, emek piyasasının basıncına maruz kalan, okul bitirse, yüksek lisans ya da doktora yapsa bile işsiz kalabileceğini, ya da daha ‘iyi’ ihtimalle ancak sigortasız, güvencesiz, ‘esnek’ bir işte veya işlerde çalışabileceğini bilen, gören, yaşayan gençler bunlar. Ağzıyla kuş tutsa babasının emekli olduğu yaşta emekli olamayacağını, annesinin istifade ettiği sosyal güvenlik hizmetlerinden yararlanamayacağını fark eden gençler ve onların çok farklı bağlamlardaki eylem ve direnişleri söz konusu. Yani ne ‘hittistes’ ne de Mısırlı ‘atıl gençler’ yalnızlar. Britanya’da bu gençlere eğitim ya da çalışma hayatı arasında kalmış olmak anlamında NEETs deniyor (not in education, employment, or training). Japonya’da adları ‘freeters’: İngilizce ‘freelance’ sözcüğüyle Almanca işçi anlamına gelen ‘arbeiter’ kelimelerinin bir karışımı. Yunanistan’da kriz öncesinde ‘600 euro kuşağı’ derlerdi; İspanya’da ise ayda 1.000 euro’nun altında kazananlar anlamında ‘mileuristas’ tabiri kullanılıyor. ABD’de iş bulamadıkları için yükseköğrenim sonrası aile evlerine geri dönmek durumunda kalan gençlere ‘boomerang’ sıfatı yakıştırılıyor. Çin’de ise yeni mezun olmuş ve güvenceli ve iyi bir işe sahip olamadıklarından büyük şehirlerde çok sayıda arkadaşlarıyla beraber yaşamak durumunda kalan gençler ‘karınca kabilesi’ olarak anılıyor. Kısacası neoliberal esnek-güvencesiz istihdam formlarının, eğitimin ticarileştirilmesi süreçlerinin ve yapısallaşan işsizliğin kurbanları olan bu gençler, bir dizi farklı coğrafyada faile dönüşüyor ve radikal toplumsal hareketler içerisinde ciddi bir konum elde ediyor. Son yıllarda dünya ölçeğinde gelişen bir dizi mücadele içerisinde emek piyasasının esnekleşmesi-eğitimin ticarileşmesi-işsizliğin yapısallaşması kurbanı genç kuşağı görüyoruz. Tunus ve Mısır, esas itibariyle birer gençlik ayaklanması olarak bu gözlemi teyid ediyorlardı. Dolayısıyla günümüzde Türkiye’deki gençlik muhalefetini tartışırken de neoliberal bağlamda emek piyasasındaki gelişmelerle öğrencilik hallerindeki değişimi birarada düşünmek gerekiyor aslında.
Bir başka örnek vereyim: Çoğu zaman bilhassa Tunus ve Mısır’daki devrim süreçlerinin en büyük zaafı olarak öne sürülen bir siyasal alternatifin yokluğu, yani siyasal planda ayaklanmaların daha da radikalleşmesine hizmet edecek siyasal partilerin veya örgütlerin eksikliği meselesi dahi aslında dünya çapında yaşanan bir sorun değil mi? 2001 sonrası Arjantin’den son yıllarda çok ciddi mücadelelerin yaşandığı Fransa ve Yunanistan gibi ülkelere, sorun daima toplumsal mücadelelerin yükselen düzeyiyle siyasal planda bu mücadelelerle etkileşim içerisinde olacak siyasal örgütlerin eksikliği ya da zayıflığı değil mi? Yani yükselen toplumsal mücadelelerin yarattığı yeni ihtiyaçlara karşılık verecek siyasal örgütlerin eksikliği Tunus ya da Mısır’a özgü olmaktan ziyade dünya çapında toplumsal muhalefeti karakterize eden ve elbet tartışılmaya muhtaç bir durum. Bu ülkelerdeki süreci devrimci/radikal sol güçlü değil diye baştan mahkûm etmekten ziyade, bu durumun içerisinde bulunduğumuz siyasal konjoktürün temel bir belirleyeninin, yani toplumsal mücadelelerle bunların siyasal karşılığı arasındaki ciddi senkronizasyon sorununun bir başka örneği olarak görmek gerekiyor.
Keza bu deneyimler, Fransız devriminin önemli figürlerinden Saint-Just’ün “yarım devrim yapanlar kendi mezarlarını kazarlar” mealindeki sözlerini yeniden aklımıza getiriyor. Yani devrimci süreçler eğer sadece eski rejimlerin başını iktidardan indirip birkaç liberal vitrin düzenlemesiyle sınırlı kalırlarsa devrimci kabarışın geri çekilişinin ardından düzen partisi, bu kez daha azgın bir biçimde halk hareketinin kazanımlarına saldıracaktır. Mısır bunun açık bir örneği. Devrimi radikalleştirecek, onu ‘sürekli’ kılabilecek mücadeleler devam etse de bir dizi nedenle süreç ‘yarım’ kaldı, kalınca da karşı devrim şu ya da bu biçimde, yani emperyalist manipülasyonlarla, Yüksek Askeri Konsey’le, Müslüman Kardeşlerle, Selefilerle başını kaldırarak halk hareketini ezmeye yöneldi, yöneliyor.
Son olarak Tahrir Meydanı’nda cisimleşen kamu alanlarının zapt edilmesi, aşağıdakiler lehine işgal edilmesi de İsrail’den ABD, İspanya ve Yunanistan’a bir dizi harekete özgü ortak bir taktik yönelim haline geldi. Kamu alanlarının metalaşması ve parçalanması süreçlerine karşı bu alanların yeniden temellük edilip neoliberal otoriteryanizme karşı mücadelenin alanları hale getirilmesi fikri Tahrir sayesinde dünyanın dört bir yanında etkili oldu. Bu süreçte Tahrir, Mısır’ın çok çok ötesinde bir sembolik güce ulaştı ve uluslararası bir eylem biçiminin adı haline geldi. Bizde de kampüslerin mutenalaştırılmasına, sermaye hakimiyetindeki steril mekânlara dönüştürülmesine, üniversite topoğrafyasının AVM’leşterilmesine karşı mekâna orada yaşayan ve üretenler adına el koyma biçimiyle Starbucks işgalinde Tahrir’in izlerini gördük elbette.
*"Jeostratejinin soğuk ve mesafeli aklı ne vakit biz solcuları da teslim aldı?" demiştin. Sahiden, sokak hareketi ile araya konan bu mesafe neden? KESK eylemi, Newroz derken Türkiye'deki sosyal hareketlerin tamamında heyecan duyan, Hopa'daki direniş gibi anlamlı hareketlenmelerle güven kazanan sol hareket neden kendisi dışında gelişen her şeye karşı bu kadar şüpheci bir tutum sergiliyor?
- Hayır, sokak eylemlerine konan bir mesafe yok. Sadece Türkiye sosyalist hareketinin önemli bölümü, enternasyonalizmi soyut ve genel bir sempati ya da duygudaşlık meselesinden ibaret sayıyor maalesef. Yani uluslararası mücadele süreçlerinden bir dizi çıkarımda bulunmaya, stratejik sonuçlar çıkartmaya dönük bütünlüklü bir faaliyet yürütülmüyor. Sanki memleket hududu haricindeki mücadelelerle dahildeki mücadeleler arasında bir Çin seddi varmış gibi davranıyoruz. Bunlar arasındaki etkileşim üzerine düşünmüyoruz. Dışarıdaki toplumsal mücadeleleri, bunlardan politik çıkarsamalarda bulunmak üzere değil, adeta bir gazetecinin 'objektif' ve pasif gözüyle ele alıyoruz. Bununla bağlantılı olarak da enternasyonalizmi ortak sorunlar etrafında ortak örgütlenme ve dayanışma olarak, yani somut bir mesele olarak görmüyoruz. Görmeyince de kendi eylemimizle büyüleniyor, sanki devrimcilik sadece bizimle, Misak-ı Milli sınırlarıyla ilgili bir meseleymiş gibi davranıyoruz.
*Anti-emperyalizm ve anti-Kapitalizm üzerine tartışmalar sürüp gidiyor. Sence emperyalizm söylemi sahiden ulusalcılara mı ait bir söylem; yahut anti-emperyalist bir mücadele anti-kapitalist olmak zorunda mıdır?
- Son zamanlarda sosyalist kesimlerde antiemperyalizm (bazıları buna yurtseverlik meselesini de ekliyor) vurgusu öne çıkıyor. Bunda tek başına bir sorun yok elbette. Ancak kapitalist küreselleşmenin karşısına çıkartılan ‘antiemperyalizm’ söyleminin çoğu zaman emperyalizm konusunda yaygın bir yanlış anlayıştan hareket etmesi bazı hususları hatırlatmayı kaçınılmaz kılıyor. Bu yaygın yanlışlığa göre emperyalizm sanki bazı bölgelerin dışında olan ve onlara ‘dışardan’ dayatılan bir şeydir. Buna göre emperyalizm, milli bünyeye dışardan saldıran yabancı bir güçtür. Antikapitalist vurgusu hayli zayıf olan bu anlayış, toplumsal sınıfları ve sınıf mücadelesini esas almaz; onun öznesi ezen ve ezilen uluslardır. Bu bağlamda, emperyalistler ve onların yerli uzantılarınca ‘ulusal sömürüye’ tabi tutulan ‘ulusumuz’ neredeyse doğası itibariyle antiemperyalisttir. Oysa emperyalizm, dış mihraklarca dayatılan dışsal bir hâkimiyet biçimi olmaktan ziyade her kapitalist toplumsal formasyona zaten içkindir. Kapitalizm-emperyalizmin her kapitalist toplumsal formasyonda mevcut ortak yapısal unsurları vardır ve bu anlamda her kapitalist ülke emperyalist zincirin bir ‘halkasıdır’. Herhangi bir kapitalist ülke emperyalistlere kölece boyun eğen ‘işbirlikçiler’ tarafından yönetildiği için değil, emperyalist sistemin doğrudan bir parçası olduğu için bu ilişki içseldir.
Çoğu kez ima edilenin aksine, emperyalizm kapitalizmin bir boyutu ya da üstyapısal bir biçimi değildir. Kapitalizmi ‘tamamlayan’ bir gerçeklik de değildir. Emperyalizm, kapitalist dünya hâkimiyetinin askeri ve siyasi mekanizmalarından ibaret de değildir. Emperyalizm, gelişiminin belirli bir aşamasındaki kapitalizmden başka bir şey değildir. Lenin’in kapitalist üretim tarzının özgül bir aşaması olarak emperyalizm analizi, sermaye birikiminin yoğunlaşması ve merkezileşmesi, sermaye ihracı, tekelleşme gibi iktisadi-toplumsal süreçleri esas alır. Yani dikkat edilmesi gereken husus, emperyalizmin sermaye ilişkilerinin dünya çapında yaygınlaşması, sermaye ilişkilerinin bütün dünyada içselleşmesi sürecine denk düştüğüdür. Dolayısıyla emperyalizm ile azgelişmiş ülkeler ya da ‘mazlum milletleri’ iki karşıt kutupmuşçasına birbirinden net çizgilerle ayırmak mümkün değildir. Emperyalizm hiyerarşik bir dünya sistemidir; ancak öğeleri arasında yer değiştirmeler her zaman mümkündür. Kalıcı olan sistemin hiyerarşik ve eşitsiz doğasıdır.
Dolayısıyla antiemperyalizm, sermaye birikiminin koşullarını uluslararası ölçekte güvence altına alan küresel hegemon güçün (ABD’nin) emperyal siyasetlerine (savaşlar, müdahaleler, işgaller) direnmekten ibaret bir mesele değildir. Bu boyutu da elbette ihtiva etmekle birlikte antikapitalist boyutu açık bir mücadeledir. Dahası antiemperyalizm, yurtseverlerin dış mihraklara ve onun yerli uzantılarına ya da emperyalizmin uşaklarına karşı verdikleri bir mücadelenin, yani bir nevi vatan müdafaasının adı hiç değildir. Antiemperyalizm, küresel ölçekteki sömürü ve tahakküm ilişkilerine ve bu ilişkilerin bir ‘halkası’ olan ulusal kapitalizme karşı verilen mücadeledir. Burada önemli olan, dış güçlerin komplolarına direnmek şeklinde kavranan antiemperyalizm biçiminin, sahici bir enternasyonalist içeriğe sahip olmadığı zaman rahatlıkla bir tür ‘sol milliyetçiliğe’ dönüşüvermesidir. Sosyalizmin kurtuluşçu iddiası ulusal sınırlara ve ulusal çıkarlara, yani esasında hâkim sınıfların çıkarlarına tabi kılınınca ezilenlerin düşmanının önce kendi ülkelerinde olduğunu reddedilmiş olur. Böylece sahici bir antiemperyalizmin antikapitalist içeriği boşaltılır. Emperyalizme bağımlı ‘çarpık’ kapitalistleşmenin karşısına bağımlı olmayan, bağımsızlıkçı ve kalkınmacı bir kapitalizm, ‘işbirlikçi’ ve ‘komprador’ burjuvazinin karşısına ise ‘ulusal’ burjuvazi konulur. Hâkim sınıflar ya da ordu içerisinde işbirlikçi olmayan kanatlar keşfedilmeye, daha doğrusu icat edilmeye başlanır. Antiemperyalizmi ulusal çıkarları ve vatanı savunmaya dönük bir yurtseverlik olarak algıladığımız takdirde kendimizi bir gün örneğin Musul ve Kerkük’te ‘yurt savunmasında’, daha doğrusu kendi ‘milli’ emperyalist hayallerimizin peşinde bulmamız işten bile değildir. Osmanlı devletinin emperyalist bir blokun parçası olması hasebiyle yer aldığı Çanakkale Savaşı’nın sol mahfillerde dahi bir ‘antiemperyalist mücadele’ olarak anılması işte bu kafa karışıklığının masum görünen, ama sonuçları vahim olabilecek bir örneğidir. Oysa antiemperyalizm bir sınıf mücadelesi meselesidir; emperyalizme karşı mücadele etmek önce kendi burjuvazimizle cebelleşmek demektir. Daha sonra Rosa Luxemburg ile birlikte katledilecek olan Karl Liebknecht’in Almanya’nın Birinci Dünya Savaşı’na katılmasına karşı mücadele ederken haykırdığı gibi: “Asıl düşman içtedir!”
*Tüm bu ayaklanmaların, baharların ve devrimlerin arasında Ortadoğu'daki Kürt hareketine nasıl değerlendiriyorsun?
- Kürt hareketi onyılların siyasal birikim ve örgütlülüğü, en önemlisi de yaratmış olduğu muazzam kitle seferberliği ve siyasallaşmayla bölgede ayrıksı bir konuma sahip. Dolayısıyla Arap devrimci sürecinin yarattığı siyasal sarsıntılar içerisinde Kürt hareketinin ister istemez belirleyici bir konumu olacak. Önemli olan Arap devrimci sürecinin açığa çıkardığı sokak siyasetinin Kürt sokak siyasetiyle bir biçimiyle bütünleşebilmesi. Yani bölgede ayaklanmaların ortaya çıkardığı ve Müslüman Kardeşler’den ABD’ye düzen güçlerinin soğurmaya çalıştığı kitlesel radikalizmin, demokratik ve sosyal taleplerin Kürt hareketinde bir müttefik bulması. Böylesi bir buluşma, bölge siyasetinin başına musallat olan emperyal vesayet ve müdahaleciliğe karşı ciddi bir tutum oluşturacaktır. Keza böyle bir buluşma, siyasi ayrımların mezhebi ve etnik temelde oluşmasını, yani ‘hizipçi’ ya da ‘sekteryen’ siyaseti berhava etme yönünde önemli bir adım olacaktır. Bölgede cereyan eden halk hareketlerini üç beş günde nihayete erecek geçici patlamalar olarak değil, uzun bir süreç içerisinde etkileri belirginleşecek bir radikalizasyon dalgası olarak değerlendirmek gerekiyor. Bu uzun dönemli radikalleşme süreci, bir dip akıntısı olarak bölgedeki siyasal gelişmeleri tayin etmeye devam edecek. Bugün bölge ülkelerinde iktidarda kim olursa olsun, aşağıdakilerin, ezilenlerin bu ayaklanmalar sürecinde açığa çıkmış siyasal enerjisinin yarattığı basıncı çok güçlü bir biçimde hissedecek, zorlanacak. Dolayısıyla meseleye konjonktürel hesaplar zaviyesinden değil de bu uzun erimli siyasallaşma sürecinin yaratabileceği devrimci müdahale imkânları açısından yaklaşmak gerekiyor. Kısa vadeli taktiksel bir yaklaşım değil, stratejik bir perspektife ihtiyaç var. Pragmatizmin değil, bu kitle hareketlerinin bölgedeki tüm ezilenler açısından uzun vadeli sonuçlarından hareket etmek gerekiyor. Böylesi bir perspektifle, bu süreçte açığa çıkacak siyasal enerjinin Kürt muhalefetiyle buluşmasının önümüzdeki dönemde kritik bir faktör olacağı kanaatindeyim. Dolayısıyla 'Arap Baharı' ile potansiyel bir 'Kürt Baharı', birbirine rakip ya da birbiriyle çelişen süreçler olarak değil, birbiriyle paralel gelişen ve birbirini tamamlayan süreçler olarak değerlendirilmeli, öyle anlaşılmalı.
*Kürdistan topraklarının bulunduğu farklı ülkelerde farklı hareketler var ve bu karmaşık bir siyasi yapıyı yanında getiriyor. Bölge siyasetinin uluslararası etkiye açıklığı Kürt hareketi için avantaj mı dezavantaj mı?
- Sanırım ikisi birden. Bir dezavantaj; zira bölge siyasetinin uluslararası etkiye ve emperyal müdahalelere açıklığı, burada mücadele eden devrimci akım ve hareketleri jeostratejik çatışmaların bir parçası kılarak ehlileşme riskiyle karşı karşıya bırakıyor. Yani bu hareketler açısından reel siyaset tarafından teslim alınma, bölge siyasetinin akışkan dengelerinin bir parçası olarak radikal iddialarından zaman içerisinde vazgeçme gibi bir tehlike hep oldu. Filistin’in son kırk yılındaki mücadeleler tarihi böyle örneklerle dolu mesela. Ancak bu durum diğer yandan ciddi bir avantaj. Bölgedeki gelişmelerin uluslararası siyasal dengeler açısından daima kritik bir konum işgal etmesi, burada cereyan eden devrimci hareketlere, toplumsal mücadelelere ayrı bir önem kazandırıyor. Yani uluslararası sistemik dengeler açısından kritik bir bölgedeki mücadele ve direnişlerin kendi gerçek güçlerinin ötesinde bir etkiye kavuşmalarına da imkân sağlayabiliyor. Yani bu bölgedeki toplumsal hareket ve direnişlerin uluslararası dengelere etkide bulunma imkânı, ‘bölge’nin özgün konumu itibariyle ciddi boyutlarda olabiliyor. Bu konuyu Kürt hareketiyle ilgili daha spesifik bir hususla kapatayım. Kürt hareketi açısından son on yılda ‘bölge’nin siyasal topografyasında yaşanan ciddi kırılmalar önemli sonuçlar yarattı. En önemli mesele kuşkusuz, Güney Kürdistan’da bir ‘akraba devlet’in oluşması, yani Kürtlerin siyasal varlığının uluslararası çerçevede şu ya da bu biçimiyle tanınırlık kazanmasıydı. Bugün Suriye’de yaşanan gelişmeler, Batı Kürdistan’da da benzer bir sürecin gerçeklik kazanmasını gerçekçi bir ihtimal haline getirmiş durumda. Bu durum, yani bölgedeki dengelerin hızlı bir biçimde değişimi, bir ‘sosyolojik vakıa’ olarak Kürt ulusal kimliğinin inşası sürecini hızlandıran bir katalizatör rolü oynuyor adeta. Dolayısıyla bugün Türkiye’de ve diğer ülkelerde yaşayan Kürtler arasında kendilerini ayrı bir ulusal topluluk olarak hissetmenin, yani ayrı bir ulusal aidiyet hissinin giderek yaygınlaştığı herhalde kimsenin itiraz edemeyeceği bir gerçek. Yani bölgesel gelişmeleri, uluslararası gelişmelerin içerisinde bulunduğumuz bölgede yarattığı tesirleri ele alırken Kürt hareketinin toplumsal ardalanını-arkaplanını muazzam ölçüde genişleten bu parametreyi de hesaba katmak gerekiyor.
* Yasaklanan Newroz, 6 vekilin vekilliklerinin gasp edilmesi. Kürt Hareketi legal alandan sokağa her alanda iktidarla mücadele halinde. Dünya kamuoyunu bir yana bırakalım, Türkiye sosyalist hareketi neden bu duruma yürüyüşler ve mitingler hariç bir dayanışma gücü eklemekte zorlanıyor?
- Bunun çok basit bir nedeni var: Türkiye’de geniş katılımlı bir savaş karşıtı hareketin eksikliğini çekiyoruz. Newroz’da alanlara çıkan kitlelerin taleplerini ‘batıdaki’ kamuoyuna tercüme edip aktaracak ve oluşturacağı kitlesel basınçla savaş aygıtını paralize edecek bir barış hareketine bugün her zamankinden daha fazla ihtiyacımız var. Savaş aygıtını işlemez kılmak için bilhassa batı bölgelerinde geniş toplumsal kesimleri seferber edebilecek, uzayıp giden savaşın yarattığı yorgunluk ve huzursuzluğa siyasal ifade kanalları oluşturacak bir hareket inşa etmek gerekiyor. ‘Sen ben bizim oğlan/kız’ solculardan ibaret olmayacak, anlaşılır ve makul bir talepler zemininde daha geniş kesimleri harekete geçirebilecek kapsayıcı bir barış hareketi acil, yakıcı bir ihtiyaç. Toplumun geniş çoğunluğu nezdinde tanınır olacak, kendine has mahalli birimler temelinde örgütlenecek, çoğulcu, demokratik ve bazı siyasal örgütlerin ‘uzantısı’ ya da ‘aparatı’ şeklinde işlemeyecek bir barış hareketi kastettiğim. İşte böyle bir sokak hareketini inşa edemediğimiz için bahsettiğin gelişmelere reaksiyon veremiyor ya da versek de tepkilerimiz anlık, konjonktürle sınırlı etkisiz çıkışlar olarak kalıyor ancak. Sürekliliği olacak, basit ve anlaşılır birkaç talep etrafında örgütlenecek, siyasal parti ve oluşumların bir parçası olduğu, ancak bireysel katılımcıların da söz ve karar sahibi olabileceği kitlesel bir barış hareketini inşa etmekte her geçen gün daha gecikiyoruz. Bu hususta zamanında atılmış kimi adımlar olduysa da gerisi maalesef bir türlü gelmedi, getirilemedi. Oysa böylesi bir hareket, milliyetçiliğe ve devlet terörüne karşı bir savunma mevzii, bir bariyer olarak ciddi işlev görebilecektir. Barışın bizim de meselemiz olduğu, barışın ancak solun birleşik bir savaş karşıtı muhalefet kışkırtabilmesi ve inşa edebilmesiyle gerçek bir seçenek haline gelebileceğini unutmamalıyız. Aslında söylemeye gerek olmamalı ama barış, ara sıra gündeme gelen ‘açılımlara’, devlet katındaki müzakerelere, egemenlerin kaprislerine, hele hele devlet aklına bırakılamayacak kadar ciddi bir iş.
* Son olarak şunu sormalı: Arap devrimleri süreci de dahil olmak üzere Türkiye'de "devrim yapmak isteyen" kadrolara hep pasifizm öğütlendi. Gerilla mücadelesi de veren bir hareket var ortada. Her gün Tomalar ve akreplerle saldırı altında olan bir halk var. Kürt hareketinin varlığını koruma amaçlı eylemleri basında hep şiddet olarak geçiyor. Sizce şiddet nedir ve bu şiddet odaklı söylemle Kürt hareketine eleştiri getirmek kimin işine yaramaktadır?
- Aslına bakılırsa ben Türkiye’de solda kadrolara ‘pasifizm’ öğütlendiğini düşünmüyorum. Tersine Türkiye sosyalist sol geleneğinde şiddetin yüceltilmesine dayanan yaygın bir ‘silah külah’ edebiyatı ve gerilla romantizmi hâkim olmuştur. Bu romantik edebiyat içinde şiddet estetize edilerek, şiddetin neredeyse gerçek devrimciliğin alamet-i farikası, yani onu reformist, oportünist, revizyonist falan filan soldan ayırdeden en önemli özelliği olduğu düşünülmüştür. Çoğu zaman günümüzdeki siyasal pratikle hemen hiç ilgisi olmayan silahlı öncü eylemleri olabilecek en ‘devrimci’ hareket tarzı olarak görülmüştür. Zamanla, ifrattan tefrite deyimini geçerli kılarcasına, mutlak şiddet karşıtı bir eğilim de doğmuş, ‘nereden gelirse gelsin şiddete karşı olmak’ sloganı etrafında özetlenebilecek bir tutum da sol içerisinde gelişmiştir. Bu son anlayışın solun örgütlü kesimlerindeki etkisi sınırlı oldu; daha ziyade sol fikir dünyası içerisinde güç kazandı.
Zaman zaman etkili birer taktik olsalar da (son bir yılda dünyada gerçekleşen bir dizi mücadelede bunun örnekleri çoktu) şiddet dışı ‘pasif’ direniş yöntemlerinin radikal bir toplumsal dönüşüm gerçekleştirmek için yeterli olacağı fikrinde olmadığımı peşinen belirtmeliyim. Şiddetin doğrudanlığı ve aciliyetinin toplumsal mücadeleler içerisinde yegâne uygun çare olduğu durumlar pekâlâ vardır. Öyle durumlar vardır ki şiddet tam da bu nitelikleri gereği, Hannah Arendt’in ifadesiyle, “adaletin terazisini yeniden dengelemenin tek yolu” haline gelir. Burada şiddeti bir reaksiyon olarak düşünmek gerekiyor. Bu, ezilenlerin ve tabi olanların efendilerinin kendilerine yönelttiği şiddet karşısında gösterdikleri tepkidir. Ancak bu reaksiyon kendinde amacı olan bir eyleme yani aksiyona dönüştüğünde sorun ortaya çıkar. Şiddet, toplumsal dönüşümün mutlak kıstası haline getirildiğinde hatta insanın özgürleşmesinin yolu olarak tasarlandığında yüceltilmiş olur. ‘Devrimci şiddet’ ancak özünde bir savunma eylemi, bir reaksiyon olabilir, daha fazlası değil. Şiddet eylemine içkin ‘özgürleştirici’ ya da ‘kurucu’ potansiyellerden bahsetmek, şiddeti kendinde bir amaç haline getirmektir. Unutmayalım ki radikal ya da devrimci solun radikalliğinin temeli kullandığı araçta değil, toplumsal değişime ilişkin iddialarındadır. Esasında sosyalistler için şiddetin tarihte oynadığı rol ikincildir. Eski toplumun sonunu getiren şiddet değil, kendi iç çelişkileri ve toplumsal mücadelelerdir. Marx, devrimci şiddet patlamalarını yeni bir toplumun doğuşunu önceleyen doğum sancılarına benzetir benzetmesine ama şiddet doğumun gerçek nedeni değildir. Keza Türkiye solunun karşısında sürekli olarak devletin şiddet aygıtlarını bulması devletin doğasına ilişkin bir yanlış anlamayı da beraberinde getirmiştir. Devletin son tahlilde egemenlerin bir şiddet aygıtı olduğu doğrudur. Ancak unutmamak gerekir, egemen sınıfın iktidarı şiddetten kaynaklanmaz, onun iktidarının kaynağı toplumsal üretim sürecindeki konumudur. Bu anlamda şiddet kullanmak ya da kullanmamak devrimci sosyalizmin esasına ilişkin bir tartışma değildir. ‘Devrimci’ şiddet kullanımı ile toplumsal devrim ve özgürleşim arasında özsel bir ilişki yoktur.
Diğer yandan, biraz once andığım mutlak şiddet karşıtı pozisyon, liberal içerimleriyle bugün Kürt hareketini hizaya çekmenin ve ehlileştirmenin bir aracı haline gelmiş durumda. Kürt hareketinin ne kadar ‘şiddetperest’ ve dolayısıyla ‘totaliter’ olduğunu yazıp çizip söylemek ‘demokrat’ olmanın yeter koşulu haline geldi neredeyse. Bu mutlakçı şiddet karşıtlığı da muktedirlere yamanmış kalem erbabının başlıca argümanı haline geldi. Oysa bu liberal mutlakçı sözde şiddet karşıtlığı karşısında hâkim grupların sürekli ve kurumsallaşmış olan ve mevcut tahakküm ve sömürü ilişkilerini ebedi kılmak için uyguladıkları şiddet ile tabi olan grupların buna bir tepki olarak gelişen şiddeti arasında ayrım çizgisini muhafaza etmek temel önemdedir. Çünkü hâkim olanın şiddetiyle tabi olanın şiddeti arasında bir eşitlik kurmak, hâkimiyet ilişkilerini görünmez kılma riskini içerir. Esasında bu tutum, değişik şiddet biçimleri arasındaki farkların üzerini örter, söz konusu farklılıkları aynı şiddet etiketi altında rafa kaldırır. İsrail tankının şiddeti ile ona taş atan Filistinli çocuğun şiddeti aynı kefeye konur. Nazilerin şiddeti ile Varşova gettosunda direnişe geçenlerin şiddeti eşdeğer kılınır. ‘Nereden ve kimden gelirse gelsin şiddete karşı olmak’ tümcesi ile özetlenen tutum, savunma ile saldırı, fail ile mağdur arasında yapılabilecek ayrımların üzerini örter ve dolayısıyla toplumsal çatışmaların tarafları arasında (ezen-ezilen) bir eşdeğerlik varsayar. Aslında her türlü şiddeti kınayıp, hepsine eşit mesafede durmanın ve şiddete ‘sıfır tolerans’ göstermenin kazandırdığı biçimsel ‘ahlakiliğin’ arka planda son derece derin bir gayriahlakiliği barındırması kuvvetle muhtemeldir. Bu, Kürt hareketini şiddet düşkünü, totaliter bir Pol Potçuluk versiyonu olmakla itham eden Mehmet Metiner’in ahlâki seviyesidir. Aslında 'şiddet karşıtlığı' perdesi ardında ezilenlere ahlâk dersi vermeye soyunmak, muktedirleri arkasına almış olmanın verdiği ahlâksızlık ve had bilmezlikle izah edilebilir ancak.
47474747
Önderigin Kisa Hayati
Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan
4 Nisan 1949 günü Amara’da dünyaya gözlerini açan Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan, 72. doğum gününü Türk devletinin kendisi için İmralı adasında kurduğu işkence ve tecrit rejimi altında giriyor. Abdullah Öcalan’ın doğum günü nedeniyle 2001 yılında “AİHM Savunmaları Sümer Rahip Devletinden Halk Cumhuriyetine Doğru” adıyla yayınlanan savunmasında doğuşuna, İmralı’ya götürülüp tecrit alınmasına ve kördüğüme dönüşen Kürdistan sorunun çözümüne ilişkin bölümleri derledik:
“İmralı süreci Kürt halkı için ve kurumsal olarak benim açımdan üçüncü doğuş dönemidir. Birinci dönem, tarımcı köy toplumunun 20. yüzyılla çelişen koşullarındaki anadan doğuş ve resmi model topluma kadar geçen süreyi kapsar. Bu dönem arasında 15 bin yıllık tarih bulunan bir kopuş sürecinin büyük anlam ve yetersizlikleri içinde geçti. 15 bin yıl öncesi ve sonrası yaşam ağı çözümlenememektedir.
Bu çözümsüzlük, aile içi ve köy sosyal savaşımına yol açtı. Bir köy isyancısıydım. Bu isyan resmi topluma geçişe kadar devam etti. Daha sonra bu sürece ilkokulla başlayan ve çeşitli aşamalardan geçerek oligarşik cumhuriyete karşı başkaldırıya kadar devam eden ikinci yaratılış süreci eklendi. Don Kişot’un yel değirmen saldırısına benzeyen bu dönem, sorunların açığa çıkmasına ve daha da ağırlaşmasına yol açtı. Neolitik ve feodal toplumun çelişkilerine kapitalist özellikler de katıldı. Devrimci tarz olmadığı için bir kargaşa ortamı egemen oldu. Başvurulan isyan kendi içindeki gericiliği bile çözümleyemedi. Yirmi yıl kadar süren bu isyan aşaması, bölge ve dünya çapında etkilemelere yol açtıktan sonra önüne çıkan çıkmazların sonucu olarak İmralı sürecine dönüştü.
İmralı koşulları yalnız kişi olarak değil, cumhuriyet ve halk olarak üçüncü doğuş anlamına gelmektedir. İkinci doğuş şiddet ve savaşla doğmayı, temizlenmeyi ifade ediyordu. Doğada ve toplumda her olguda geçerli zıtlıkların varlığı ve birliği yasası gereğince şiddet temelinde yeterince uzun süren oligarşik cumhuriyete karşıtlık dönemi yerini demokratikleşmeyle gerçekleşecek olan laik ve demokratik cumhuriyete bırakacaktır. Çelişkisiz gelişme sağlanamayacağı gibi, çözümsüz kalan anlamsız çelişkilerle sürekli boğuşmakla gelişmenin sağlanması şurada kalsın, ancak tahribat, yıkım ve krizler gelişebilir. Türkiye çelişkilerini yeterince anlamakta ve zamanında çözmekte geciktiği için doğal olarak kriz sürecine girmiştir ve bir türlü çıkamamaktadır.
YENİ BİR DOĞUŞ ZORUNLUYDU
Süreç tüm güçler açısından yeniden bir doğuşa ve şekillenmeye zorlamaktadır. Devletten ekonomiye, siyasetten hukuka, ahlâktan sanata kadar her alan sarsılmakta, bunalmakta ve krizle birlikte çözümü aramaktadır. Benim İmralı sürecim bu gerçeği tetikleme anlamına da gelmektedir. Nasıl ki daha önceki süreç ‘ben ve savaş’ olgusu olarak anlam bulmuşsa, bu yeni süreç de ‘ben ve barış’ olgusu anlamına gelmektedir. Kurumsal olarak varlığımın temel bir parçası, Kürt özgürlük bilinci ve iradesidir. Savaşla deneyimden geçen bu bilinç ve irade şimdi barış sürecinden geçmektedir.
Savaş süreci kendini anti-feodal ve anti-oligarşik cumhuriyet olarak formüle ederken, barış süreci ‘demokratik ve laik cumhuriyet’ olarak özde ve biçimde kendini yenilemek biçiminde ifade etmektedir. Ayrılık ve şiddet arzu edilmiyor ve sistemden tümüyle dışlanmak isteniyorsa Kürtlerin emekleriyle tarih boyunca Türklerle yaşadıkları devletleşme ve uluslaşma sürecinden zorla, inkâr edilerek dışlanmaması gerekmektedir. Barış siyasetin ve hukukun Kürtlerin kültürel varlıklarını diledikleri gibi özgürce yaşayarak cumhuriyetle bütünleşmelerine yer vermesini şart kılmaktadır. Özgür Kürt iradesinin inkârına dayalı cumhuriyet oligarşiktir ve bunun şiddeti ve ayrılığı doğurması kaçınılmazdır.
İMRALI SÜRECİ TARİHSEL BİR EVREDİR
Özgür birliğe, yani demokratik uzlaşıya açık olması barış ve birlik içinde yaşamak demektir. Bunun uygulanmaması, oligarşik cumhuriyetle demokratik cumhuriyet arasındaki mücadelenin henüz sonuçlanmamasından ötürüdür. Bu açıdan sembolik olarak İmralı süreci tarihsel bir evreyi işaret etmektedir. Bu süreç ya barışı doğuracak ya da eğer bunda başarılı olunmaz ve oligarşik cumhuriyetin inkâr ve imha politikaları devam ederse, o zaman bunu daha yoğun ve kapsamlı bir şiddetle birlikte ayrımın derinleştiği bir süreç izleyecektir.
Türkiye tarihinde ilk defa en derinliğine yaşadığı krizin altında bu temel gerçeklik yatmaktadır. Çözümleyici saha olan siyaset olgusunun Meclis ve Hükümet olarak konuyu gerçekçi değerlendirerek zamanında ele alıp üstüne düşeni yapmaması, sorunların üstünü örtüp çürümeye ve çözümsüzlüğe terk etmesi, basında da yoğun işlendiği gibi krizin kaynağının siyaset olduğunu göstermektedir. Siyaset idam kararını üzerimde Demokles’in kılıcı gibi sallayarak sonuç alacağını sanmakta ve en büyük yanlışı burada yapmaktadır. Bu yaklaşım Türkiye’yi dıştan ve içten dayatılan ve özünde rantçılık ve yolsuzluk çetesine dayanan bir sisteme, dolayısıyla krize mahkûm etmekte, her yıl, hatta her ay milyarlarca dolar maddi kayıp verdirmekte, manevi olarak da bu ülkeyi derin acılara ve sıkıntılara boğmaktadır.
TABUTLUĞA KONULDUM
Kişi ve önderliksel kurum olarak İmralı sürecim, bu çerçeve altında sorunu değerlendirmeyi gerektirmektedir. Faydacı ve ucuz kullanmacı zihniyetlerle bu gerçekleşmeyince ister resmi devlet çevresinden ister işbirlikçi Kürt çevrelerinden gelsin, geliştirilen inkâr, iftira ve imhacı yaklaşımlar ucu yine çıkmaza dayalı bir savaş dönemini dayatacaktır.
Bu oyuna düşmemek için çok duyarlı ve anlayışlı davranmakla birlikte, İmralı’da maddi ve manevi imhaya dayalı bir gelişmenin tüm Türk ve Kürt özgür irade güçlerinin imhaları anlamına geleceğini bilerek, özgürlük savaşımının halklarımızın lehine sonuçlanması için, meşru savunma savaşının tüm stratejik ve taktik hazırlıklarının yarın savaş başlayacakmış gibi sağlam yürütülmesi bu sürecin başarısının en temel koşullarından birisidir. İmralı’nın devlet, toplum, halkımız, PKK ve benim açımdan tarihsel anlamı budur.
Bireylerin sorumsuz ve tek başlarına yaşayabileceği varsayımı ancak bilimsel olarak 7 milyon yıl önce insan türüne geçiş aşamasında söz konusu olabilir. O zaman bile küçük topluluklar halinde bir tür oyun düzeninde yaşandığı bilimsel bir görüş olarak genelde kabul edilmektedir.
O tarihten beri insan türünün toplumsal düzeyi geliştikçe fertlerinin de gelişme kaydettiği, toplum dışında kalmanın ise ölüm anlamına geldiği kolayca gözlemlenen bir husustur. Savunmamda bu konu üzerinde de durdum. Bunun nedeni şuydu: Ben âdeta gökten düşmüş bir ‘canavar terörist’ olarak, ABD’nin büyük şefi olan son kovboy Başkanının özel ve gizli emirleriyle, tüm dünyanın büyük ve ‘kahraman’ güçlerinin desteğiyle, başta istihbarat ve emniyet birimleri tarafından nihayet yakalanıp en muhkem bir adada, Marmara Denizi’ndeki İmralı Adası’nda olağanüstü tedbirlerle tek başıma üç beş metrelik bir tabutluğa konulmuştum.
KÜRTLER İLK KEZ BİR KOMPLO KARŞISINDA DAĞILMADILAR
İmralı’daki yaşam-ölüm süreci hem bu dönüşüm ihtiyacının varlığını netleştirmiş hem de çözümün nasıl olması gerektiğine dair yol ve yöntemleri somutlaştırmaya başlamıştır. Şüphesiz bunda PKK ve Kürt halkının ezici çoğunluğunun Önderliğe bağlılığı temel rol oynamıştır. Kürtler tarihte ilk defa en gelişmiş bir iç ve dış kökenli komplo karşısında dağılmamışlar, tersine olağanüstü kenetlenerek örnek barış ve demokratik uzlaşı tavırlarını ortaya koymuşlardır. Bu tavrın gücü ve dürüstlüğü, belki ilk defa devleti ve tüm toplumu da etkileyerek, barışa ve yeni bir toplumsal sözleşmeye doğru adım atmalarına cesaret vermiştir.
Kürtleri de kapsayan toplumsal sözleşmenin ülkenin bütünlüğü ve devletin birliğinin en doğru tarzı olacağına ilişkin en üst tartışmalar olmakta ve çoğunluk bu yaklaşımı olumlu bulmaktadır. Yaşanmakta olan doğum sancılarıdır. Fakat bu her şeyin doğru yolda geliştiği anlamına gelmemektedir. Yerel ve gerici şoven güçlerle eski siyasal kalıntıları ve bürokratik statükolar, her tür engellemeyi yapabilecek ve yeni patlamaları doğurabilecek potansiyeldedir. Sosyal patlama tehlikeleri gündemden tümüyle düşmüş olmaktan uzaktır.
Bu gerçeklikten hareketle yaşamımın İmralı süreci, meşru savunma konumuna ilişkin, benden başlamak üzere ilgili herkese ve her çevreye çok yönlü görevler yüklemektedir. Bu görevler olumlu bir barış ve tam demokrasiye geçmek için PKK’nin silahlı güçlerinin yeterli nicelik ve nitelikte güç kazanmasını zorunlu kılmaktadır. Bu sadece Türkiye’de barış istemeyen güçleri değil, Ortadoğu’nun ve Kürtler içindeki çok güçlü gericilerin saldırılarını boşa çıkarmak için de zorunlu olmaktadır. Bu sağlanmadan barış ve tam demokrasi bir hayalden ibaret olur.
İmralı’daki ölüm-yaşam savaşımında bu bilinçle ve sorumluluklarımın da farkında olarak, bunun gereğini inanç ve azimle yapmaktayım. İlgili tüm kişi ve kurumların halklarımızın bu yaşamın ne anlama geldiğini çok iyi çözümlemeleri kendileri için daha fazla yaşamsal bir anlam taşımaktadır. Onurlu bir barış ve tam demokratik bir çözüm hepimizin tercihi ve çalışmalarımızın ağırlık merkezidir. Şer kuvvetlerin ve çeteciliğin gücü bilinerek, benden başlayacak bir imhanın kapsamının başta Kürtler olmak üzere tüm Türkiye halkından on binlerin katledilmesi olduğu bir an bile göz ardı edilmemelidir.
Komployu hazırlayan iç ve dış güçlerin en temel hedeflerinin de bu olduğunu ve belki de uygun yer ve zaman içinde böyle bir imhaya yönelebileceklerini hiç unutmadan, bu katliam yarın gerçekleşecekmiş gibi her tür savunma hazırlıklarını geliştirmeleri şarttır. Geleceğin onurlu barışı ve olmazsa onurlu özgürlük savaşımı ancak bu temelde başarıya gidilebilecektir.”
Subscribe to:
Posts (Atom)
WELATPARÊZÎ
Roja Ala'ya Kurdîstan ê Pîroz be.. "Kes Nebe Kurd dimirin Kurd Jin dibin Jin dibin, Qet Nakeve Ala Kurdan " 17/ 11,Ç.Peşin...
-
✊ Büyük savaşlar büyük riskler almadan kazanılamaz ✊ *-»¦«-·´¯`* ❤ Abdullah Öcalan❤ *´¯`·-»¦«-**-»¦«-·´¯`* ❤ PKK IS NO...
